Από τον Ηλία Ν. Ηλιακόπουλο, Δρ. Νομικής, Δικηγόρο, κάτοχο μεταπτυχιακού τίτλου Ποινικού Δικαίου στο ΔΠΘ
Κρίσιμο είναι πριν την ενασχόληση μας με το θέμα να ορίσουμε πως αντιλαμβανόμαστε τον Αστό. Ακόμη τίθεται το ερώτημα: υπάρχουν θρησκείες χωρίς Θεό;
Μετά την Αναγέννηση, ιδιαίτερα όμως μετά την βιομηχανική επανάσταση υπήρξε αθρόα συγκέντρωση πληθυσμών στις πόλεις. Οι άνθρωποι μακριά από την ύπαιθρο και τον γεωργικό κλήρο, διαμόρφωσαν συνήθειες που αποθέωσαν τον ατομικισμό τους και την επιδίωξη πλούτου (έμποροι, η βάση της αστικής κοινωνίας).
Ο άνθρωπος αστός θεωρεί το χρήμα υπέρτατη αξία και την συσσώρευση του σκοπό ζωής. Κυνηγώντας τον πλούτο, έγινε ψυχρός, υπολογιστικός, αλλά και νηφάλιος. Διακρίνεται από τόλμη για να επωφελείται από τις ευκαιρίες. Φυσικά η τόλμη του συνδυάζεται με την ευκαμψία, για την εξεύρεση ωφελιμιστικών λύσεων γι’ αυτόν.
Κίνητρο του είναι πάντοτε το υλικό κέρδος. Ο πετυχημένος αστός απέδειξε ότι είναι εχθρός του πνεύματος, αφού είναι υλιστής.
Διακρίνεται από μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, αφού θεωρεί το χρήμα ως υπέρτατη αξία. Δεν έχει πάντοτε ισορροπία, αφού αγνοεί ή υποτιμά τις κυριότερες πλευρές της ζωής. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα ευφυής, αφού δεν έχει υψηλές διανοητικές ικανότητες. Δεν διαθέτει ούτε δημιουργικό ταλέντο και το κυριότερο μέσα στον αστισμό που βιώνει, δεν έχει ηθικούς φραγμούς.
Ο Αστός μπορεί να διακρίνεται από δυναμισμό και πρακτικές ικανότητες. Αποκομμένος όμως από πνευματικές επιδιώξεις παραμένει ένας μέτριος αστός.
Ο Αστός αναδιπλώνεται στον εαυτό του. Η ύλη είναι γι’ αυτόν η μόνη πραγματικότητα. Προσπαθώντας για την οικονομική κατάκτηση της δικαιώνει την ύπαρξη του. Ένα τέτοιο άτομο όμως για να πετύχει τις επιδιώξεις του χρειάζεται και την κατάλληλη θρησκεία.
Ο αστικός πολιτισμός μας έχει εμμονή στην αναζήτηση της δύναμης ως αυτοσκοπό. Γι’ αυτό ο αστός δεν θα μπορούσε ποτέ να επιλέξει έναν Θεό που θα αναβλύζει από ήθος. Ένας τέτοιος Θεός ορθώνει πλήθος φραγμούς στην αδηφαγία του για πλούτο, δύναμη, εξουσία. Έτσι η Χριστιανική εκκλησία στον Μεσαίωνα απαγόρευε τον δανεισμό με τόκο με αποτέλεσμα η τοκογλυφία να γίνει αποκλειστική ειδικότητα των Ιουδαίων, οι οποίοι ενεργούσαν είτε για δικό τους λογαριασμό, είτε σαν προσωπεία χριστιανών αστών.
Αποτέλεσμα ήταν όλο το τραπεζικό σύστημα να περιέλθει στα χέρια των Ιουδαίων- Εβραίων με περαιτέρω συνέπεια την εκδήλωση του αντισημιτισμού- αντιεβραϊσμού , από τα πληττόμενα τμήματα του πληθυσμού.
Ο Αστός όπως αναφέρθηκε είναι υλιστής, ατομικιστής, σκληρός και εκμεταλλευτικός. Δεν μπορεί να συμβιώσει λοιπόν με ένα μεταφυσικό Θεό, που κηρύσσει την ανιδιοτελή αλληλεγγύη, την ηθικότητα και την αγάπη.
Η θρησκεία αποτελεί όμως μια πραγματικότητα την οποία δεν μπορεί να αγνοήσει ο Αστός.
Γι’ αυτό προσπάθησε να την διαμορφώσει έτσι για να τον εξυπηρετεί. Από την προσπάθεια αυτή ξεπήγασαν δυο «αστικές» θρησκείες. Ο προτεσταντισμός και ο μαρξισμός .
Ο προτεσταντισμός είναι η θρησκεία των ανεπτυγμένων κοινωνιών από αστική άποψη. Αντίθετα ο μαρξισμός είναι η θρησκεία των κοινωνιών όπου και πάλι ο αστός λόγω ανεπαρκούς οικονομικής ανάπτυξης αναγκάστηκε να υιοθετήσει συλλογική μορφή δραστηριότητος, επιβάλλοντας άμεσα την πολιτική εξουσία του, προσδίδοντας την μορφή του ολοκληρωτισμού (πχ Σοβιετική Ένωση).
Θα μας απασχολήσει όμως κυρίως ο προτεσταντισμός, που είναι η επικρατούσα θρησκεία των αναπτυγμένων δυτικών αστικών κοινωνιών. Δεν παραβλέπεται όμως ότι και ο μαρξισμός έχει Ιουδαϊκό υπόστρωμα, αφού ο υλισμός, η άρνηση της αθανασίας της ψυχής, η απόρριψη της μεταθανάτιας ζωής, η λογιστική αντίληψη του βίου, η κυριαρχία του οικονομικού στοιχείου, η πίστη στην πάλη των τάξεων, η επανάσταση, η σκληρότητα, είναι στοιχεία του Ιουδαϊσμού.
Βέβαια, ο Μαρξ ο ιδρυτής του Μαρξισμού, είναι αντιαστός, μισεί τους «κατέχοντες», κηρύσσει την βία εναντίον τους, θεωρεί εκλεκτούς της ιστορίας τους φτωχούς (τους προλετάριους). Είναι μεσσιανιστής, προαναγγέλλει την μεγάλη κρίση (επανάσταση των προλετάριων) που θα πραγματώσει το επίγειο βασίλειο του Θεού (που είναι ο κουμμουνισμός).
Μια τέτοια θρησκεία όμως δεν μπορούσε ποτέ να επιβιώσει στον δυτικό κόσμο της αχαλίνωτης επιδίωξης κέρδους, της σώρευσης πλούτου και του άκρατου ατομικισμού.
Σε έναν τέτοιο κόσμο ο αστός επιλέγει τον προτεσταντισμό, που μπορεί να προάγει τους υλιστικούς στόχους και ιδέες του.
Σαν «υλιστική» θρησκεία ο προτεσταντισμός έχει τις ρίζες του στον «Ιουδαϊσμό», την μόνη θρησκεία του υλισμού και της σκληρότητας που γνώριζε η προχριστιανική εποχή.
Ο Ιουδαϊσμός είναι η θρησκεία που αρνείται έναν Θεό που απαγορεύει την αδικία, την εκμετάλλευση, το ψέμα, την υποκρισία, τον δόλο, την κλοπή, τον φόνο, την ανηθικότητα και ζητά δικαιοσύνη, αγάπη, αλήθεια, ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, ηθικότητα.
Είναι θρησκεία υλιστική, οικονομιστική προστατευτική της ιδιοτέλειας και της σκληρότητας. Είναι θρησκεία αντιμεταφυσική που επιζητά την υλιστική ευδαιμονιστική-πραγματιστική έκφραση. Χαρακτηριστικός ο Εβραίος Σπινόζα «Οι λεπτές αναζητήσεις δεν έχουν καμμιά σχέση με την γραφή. Δεν έμαθα από αυτήν καμμιά από τις αιώνιες ιδιότητες του Θεού» (Σπινόζα, επιστολές ΧΧΧΙV)
Η θρησκεία των Ιουδαίων ήταν υλιστική. Υλιστικές ήταν γι’ αυτούς και οι έννοιες του Θεού και της σχέσεως τους μαζί του. Ο Ιουδαϊσμός δεν πιστεύει στην αθανασία της ψυχής. Ο Ιουδαίος αντιλαμβανόταν την σχέση του με τον Γιαχβέ σαν ένα εμπορικό συμβόλαιο. Ο Ιουδαίος αναλάμβανε να τηρεί τους νόμους και ο Γιαχβέ (Θεός των Εβραίων) τον επιβράβευε. Πίστευε ότι ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Θεό υπήρχε μια ζυγαριά, που οδηγούσε σε μια λογιστική αντίληψη των πραγμάτων.
Αυτή η λογιστική αντίληψη στις σχέσεις ανθρώπου Θεού, που εκφράζει την ψυχοσύνθεση του υλιστή, ανταποκρίνεται τέλεια στην νοοτροπία του Αστού, γι’ αυτό την ενστερνίσθηκε.
Ο Αστός λοιπόν απορρίπτοντας τις χριστιανικές αρχές της αγάπης του Ελέους, της ευσπλαχνίας, της φιλαλληλίας, καθιέρωσε με τον προτεσταντισμό την αρχή της «δικαιοσύνης»
Ο Αστός αντιλαμβάνεται την δικαιοσύνη ως λογιστική. Δηλαδή ο Θεός πληρώνει τους ευσεβείς με υλικά αγαθά και τους αμαρτωλούς με φτώχεια. Ο φτωχός λοιπόν είναι ο τιμωρούμενος από τον Θεό για τις κακίες του, ενώ ο πλούσιος αμείβεται για τις αρετές του. Συνεπώς όποιος προσπαθεί να πλουτίσει , εκτελεί πράξη…ευσέβειας .
Όταν το επιτύχει, αποδεικνύει ότι είναι άνθρωπος ενάρετος, αγαπητός στον Θεό. Αυτά όμως είναι που υποστηρίζει ο προτεσταντισμός, που στην αμερικανική έκδοση του, δεν είναι παρά νέο-ιουδαϊσμός!
Ο Ιουδαϊσμός είναι θρησκεία εγωιστική, σοβινιστική, αφού η Παλαιά Διαθήκη μιλά για τον περιούσιο λαό του Κυρίου. Σ’ αυτόν τον λαό υποσχέθηκε ο Θεός τους την γη της επαγγελίας. Τον διέταξε να εξοντώσει τους γηγενείς της Χαναάν για να αδειάσει ο τόπος για τους εκλεκτούς.
Προόρισε αυτόν τον λαό για κυρίαρχο της γης με όλους τους υπόλοιπους υποτελείς. Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν θαυμάσια δόγματα για τον Αστό, που θέλει να κατακτήσει να εξοντώσει, να υποτάξει, να εκμεταλλευθεί, να κυριαρχήσει.
Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από ενθουσιώδεις περιγραφές σφαγών, λεηλασιών, καταστροφών και γενοκτονιών, του διαπράττουν οι «εκλεκτοί του Κυρίου». Γνωστές είναι οι σφαγές του Ιησού του Ναυή κατ’ εντολή του Θεού.
Στον Ιουδαϊσμό, ο φόνος απαγορεύεται μόνον μεταξύ ομοφύλων- ομοθρήσκων. Εναντίον άλλων επιτρέπεται ή ακόμη επιβάλλεται. Στον Ιουδαϊσμό επιτρέπεται η δουλεία, ενώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι ο άκρατος ατομικισμός του.
Τα παραπάνω στοιχεία βολεύουν ιδιαίτερα τους προτεστάντες αποίκους της Βόρειας Αμερικής, που αφού εξόντωσαν τους γηγενείς ερυθροδέρμους, εισήγαγαν μάζες δούλων από την Αφρική. Τα πιο πάνω μπορούσαν να τα κάνουν οι ενάρετοι χριστιανοί- προτεστάντες στο πλαίσιο της διαμορφούμενης προτεσταντικής ηθικής τους.
Στον Ιουδαϊσμό είναι ακόμη επιτρεπτή η εκδικητικότητα που κηρύττει την αρχή των αντίποινων (οφθαλμού αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος) .
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του Ιουδαϊσμού, υιοθετούνται από τον Αστό του Δυτικού Κόσμου, ιδιαίτερα αυτού που δραστηριοποιείται στην Βόρεια Αμερική, εισάγοντας τα στον Χριστιανισμό δια του προτεσταντισμού.
Ο Αστός αποσκοπεί στην συσσώρευση δύναμης και πλούτου. Αποσκοπεί σ’ έναν άκρατο ευδαιμονισμό και ατομικισμό. Απορρίπτει έτσι την ουσία του χριστιανισμού που κηρύσσει την αλτρουιστική αγάπη προς τον πλησίον , την πανανθρώπινη αλληλεγγύη.
Γι’ αυτό και μετασχηματίζει τον «χριστιανισμό του» με τα παραπάνω Ιουδαϊκά χαρακτηριστικά, νομιμοποιώντας τον καθώς πρέπει αστισμό του μέσα από την διαμορφωθείσα προτεσταντική ηθική.
Όπως η Αναγέννηση έτσι και η μεταρρύθμιση (με πρωτοστατούντα τον Λούθηρο) που γέννησε τον προτεσταντισμό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια- απόπειρα επιστροφής στα παλιά.
Η Αναγέννηση ήθελε την επαναανακάλυψη του αρχαίου πνεύματος για να εξασφαλισθεί η πρόοδος. Βέβαια παρανόησε τον αρχαίο πολιτισμό και οδήγησε σε εσφαλμένα μονοπάτια την δύση.
Η μεταρρύθμιση όμως του προτεσταντισμού, ήθελε την επαναανακάλυψη της Παλαιάς Διαθήκης που σε σχέση με τον Χριστιανισμό αποτελεί οπισθοδρόμηση.
Με τον προτεσταντισμό υπάρχει παλινδρόμηση στον Ιουδαϊσμό , αφού τα Ευαγγέλια υποχωρούν μπροστά στην Παλαιά Διαθήκη και στην Αποκάλυψη. Μια Παλαιά Διαθήκη που όπως είδαμε είναι γεμάτη σφαγές- φυλετισμό- εκδικητικότητα και άκρατο ατομικισμό.
Ο προτεσταντισμός εγκατέλειψε ουσιαστικά το κήρυγμα του Ιησού για να επιστρέψει στον αρχέγονο Ιουδαϊσμό με υλιστική κοπή- ευδαιμονισμό και μισαλλόδοξο φυλετισμό.
Εφ’ όσον ο προτεστάντης πιστεύει στην θεία Χάρη, που θα επιλέξει αυτόν που θα σωθεί, αλλά και στον προορισμό, είναι ολοφάνερο πως η κοινωνική του ζωή θα πρέπει να είναι εναρμονισμένη με την πίστη του.
Η Βίβλος αναφέρει χαρακτηριστικά «Είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τα έργα αυτού; Αυτός θέλει εμφανισθεί ενώπιον βασιλέων» Μη λησμονείτε πως η Βίβλος, είναι το μόνο κείμενο που δέχεται ως αυθεντία ο προτεστάντης. Η απόκτηση χρήματος στο σύγχρονο κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, είναι ακριβώς το μέτρο της επιτήδευσης στα κοινωνικά μας έργα.
Κατά συνέπειαν η επιδίωξη του κέρδους, αναντίρρητα η βάση της καπιταλιστικής λογικής, είναι η καρδιά της προτεσταντικής ηθικής.
Όμως αξίζει να τεθεί το ερώτημα : Ποια είναι η στάση του προτεσταντισμού απέναντι στο χρήμα και τον τόκο; Η απάντηση: Θετική.
Στην αντίπερα όχθη οι Έλληνες πατέρες και οι Λατίνοι, δεν δικαιολογούν τον τόκο. Τον καταδικάζουν. Ο τόκος ως θεμέλιο της καπιταλιστικής λογικής, νομιμοποιείται ιστορικά με την γαλλική επανάσταση.
Αντίθετα όμως για τον προτεστάντη είναι απολύτως ηθικός. Η ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου «ο χρόνος είναι χρήμα», επιβεβαιώνει την τάση αυτή. Όποιος κερδίζει, δεν πρέπει να τα τρώει, πρέπει να τα πιστώνει. Διότι ο τόκος είναι καρπός του χρήματος.
Κοιτάξτε όμως τι έλεγε ο Αριστοτέλης. Τον χαρακτήριζε τον τόκο «ον κατά φύσιν», διότι δεν έχει όρια «εις άπειρον αύξουσιν το νόμισμα» έλεγε για τους τοκογλύφους. Τον ακολούθησαν οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί. Μια απόκτηση όπως ο τόκος που δεν έχει όρια είναι αφύσικη.
Η θετική στάση όμως στο χρήμα και τον τόκο χαρακτηρίζει κυρίως την προτεσταντική ηθική, βάση της καπιταλιστικής λογικής. Η στάση της προτεσταντικής ηθικής είναι αποθεωτική και απέναντι στην εργασία.
Θεωρεί ότι τόσο εργοδότης και εργάτης, πρέπει να υποτάσσεται ο ένας στον άλλο και οι δυο στον Θεό. Η προτεσταντική ηθική είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την ισορροπία της αγοράς.
Ο Αστός στην δύση, αδυνατεί να δεχθεί την αντίληψη του Χριστιανισμού με αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης. Γι’ αυτό επιλέγει τον προτεσταντισμό, ο οποίος μεταφέρει το κέντρο βάρους στο άτομο, που μπορεί μόνον του να βρει την λύση, αρκούμενο στον εαυτό του, με τον ατομικισμό και τον ευδαιμονισμό του. Γι’ αυτό και το αστικότερο σύστημα, το αμερικάνικο, προϋποθέτει την προσήλωση στην Παλαιά Διαθήκη. Άλλωστε ο Καλβίνος υποστήριξε την ιδέα για τον απόλυτο προορισμό.
Ο Θεός λοιπόν του δυτικού αστισμού ξέρει το μέλλον. Άρα διαλέγει τους εκλεκτούς του και καταδικάζει τους άλλους εκ των προτέρων. Δείχνει στους πρώτους την εύνοια του, δίνοντας τους πλούτο και την καταδίκη του στους άλλους τιμωρώντας τους με φτώχεια. Έτσι λοιπόν ο πλούτος θεωρείται σαν προγνωστικό της Θείας Χάριτος! Την προτεσταντική αυτή ηθική που βιώνουμε και εμείς οι Έλληνες στο πετσί μας, αφού οι προτεστάντες της Μέρκελ αλλά και του ΔΝΤ, μας κουνούν τον δάκτυλο τους σε μας τους φτωχοποιημένους της Νότιας Ευρώπης.
Θεωρούν εαυτούς ως τον περιούσιο λαό, ενώ εμείς είμαστε καταδικασμένοι στην φτώχεια, τιμωρημένοι από τον Θεό. Ξεχνούν όμως οι καλοί προτεστάντες πως μας κατάντησαν έτσι μέσα από ένα συνεχή και ανελέητο τοκογλυφικό δανεισμό, που τελειωμό δεν έχει , βυθίζοντας την χώρα μας σε μεγαλύτερο χρέος και σε μεγαλύτερη εξάρτηση!
Είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο προτεσταντισμός νομιμοποιεί τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, να συμπεριφέρονται αστικά και με μεγαλύτερο ανταγωνισμό των πολιτών τους σε αυτές;
Ο προτεσταντισμός έγινε ο χριστιανισμός των βορείων, δηλαδή η θρησκεία των αστικότερων κοινωνιών (ΗΠΑ- Βρετανία- Γερμανία- Ολλανδία- Σκανδιναβία- Ελβετία) μια και αποτελεί την δικαίωση του πλούτου και της κυριαρχίας του Αστού, αφού ο πλούσιος είναι ο «αγαπητός στον Θεό», που αμείβεται για την αρετή του!
Ο προτεσταντισμός νομιμοποίησε τον Αγγλοσάξονα αστό, του έδωσε την ηθική δικαιολογία για την επιβολή της αποικιοκρατίας και την συστηματική γενοκτονία που διέπραξε σε βάρος των ιθαγενών! Άμοιροι ερυθρόδερμοι!
Νομιμοποίησε όμως και την Βικτωριανή Αγγλία να διακηρύξει στην αποικιοκρατική εξόρμηση της, πως χριστιανισμός και εμπόριο πάνε μαζί.
Οι Αγγλοσάξονες έγιναν έτσι ο νέος περιούσιος λαός, αφού εφάρμοσαν πιστά τα διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης δηλαδή της Θεάρεστες γενοκτονίες. Διάβηκαν τον Ατλαντικό, όπως οι Ιουδαίοι παλαιά τον Ιορδάνη , έφτασαν στην δική τους γη της επαγγελίας (νέα γη Χαναάν- Αμερική) Κατάσφαξαν «πάντας τους κατοικούντες εν τη γη» δηλαδή τους ερυθροδέρμους, κι ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν γιατί αλλιώς θα παράβαιναν τις εντολές του Θεού! Αφάνισαν τους Ινδιάνους γιατί οι τελευταίοι δεν τους απέφεραν κέρδος, αφού οι τελευταίοι αρνούνταν να εργάζονται ως δούλοι, όπως έκαναν οι Νέγροι!
Αφού λοιπόν εξαφάνισαν τους Ινδιάνους, έφεραν τους Νέγρους δούλους από την Αφρική. Τους το επέτρεπε η προτεσταντική ηθική τους, μια και η Παλαιά Διαθήκη αναγνώριζε την δουλεία(!) Αφού εκπλήρωσαν και αυτό το «θέλημα του Κυρίου», επιτέθηκαν εναντίον των Ισπανών, Γάλλων, Καναδών, Μεξικανών, αρπάζοντας τα εδάφη τους, βλέποντας τους όπως οι Ιουδαίοι εναντίον των «Φιλισταίων», νομιμοποιημένοι με την Παλαιά Διαθήκη για κάτι τέτοιο.
Κατόπιν σαν γιάνκηδες πια, εισέβαλαν στις νότιες πολιτείες, που ήθελαν να αποσχισθούν, τις πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, στο όνομα τώρα πια της απελευθέρωσης των νέγρων!
Τέλος ως εκλεκτοί του κυρίου οι προτεστάντες αστοί της Βορείου Αμερικής, αποφάσισαν να επιβάλλουν την «θεία τάξη» σε ολόκληρο τον κόσμο. Πως; Με πολέμους (Βιετνάμ) με πραξικοπήματα (Χιλή, Ονδούρα) με αποικιοκρατικές μεθόδους, με θανάσιμο οικονομικό εναγκαλισμό φτωχοποιημένων κρατών (λέγε με Ελλάδα) για καταλήστευση του ορυκτού των πλούτου.
Με οικονομικές διεισδύσεις μέσω πολυεθνικών εταιριών, με οικονομικούς δολοφόνους κλπ Με την επιβολή των «ηθικών προτεσταντών» σε όλο τον κόσμο ήθελαν και στο νόμισμα τους την επιγραφή «Εμπιστευόμαστε στο Θεό» « In God we trust»
Μετά την ανάλυση αυτή οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι δυτικές αστικές δημοκρατίες, ιδιαίτερα στην Βόρεια Αμερική, αποτελούνται από κοινωνίες στην ουσία άθεες, κατ’ επίφασιν όμως με θρησκεία.
Η θρησκεία τροποποιήθηκε από τον Αστό, ώστε να αποβάλει τον ηθικό χαρακτήρα της. Ο προτεσταντισμός που κυριαρχεί στις αστικότερες κοινωνίες, είναι μια θρησκεία χωρίς ηθοποιητικό Θεό, χωρίς Θεό αγάπης, χωρίς την διδασκαλία του Ιησού, αυτήν που ακολουθεί η δική μας ορθόδοξη πίστη, ανεξάρτητα πόσοι ορθόδοξοι ιερείς διακονούν συνειδητά αυτήν! Είναι θρησκεία αστική, προσαρμοσμένη στις δραστηριότητες του δίχως ηθικούς ενδοιασμούς αστού.
Μια θρησκεία όμως που έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με το χριστιανικό μήνυμα της αγάπης. Αργά ή γρήγορα όμως παρατηρείται πως κοινωνίες χωρίς Θεό, οδηγούνται στην καταστροφή. Τα πράγματα φυσικά δεν είναι καλύτερα στον ολοκληρωτισμό, όπου και εκεί η ολοκληρωτική κοινωνία είναι θεοκρατική χωρίς μεταφυσικό Θεό. Γιατί οι θρησκείες της (πχ Μαρξισμός) και κει δεν μπορούν να δώσουν λύσεις.
Σε όλα αυτά η λύση είναι επιστροφή στην πνευματικότητα, στην ανάδειξη των ηθικών αξιών της φυλής μας, στον έλεγχο του αχαλίνωτου κέρδους, στον περιορισμό του ατομικισμού, στην καλλιέργεια της αλληλεγγύης και συλλογικότητας!
Στην λαίλαπα ισοπέδωσης των πάντων και κυρίως της ανυπαρξίας Θεού, η δική μας κοινωνία έχει χρέος να αποδείξει την συστράτευση με την χριστιανική ορθόδοξη πίστη, αυτή μέσα από την διδασκαλία του Ιησού, σε συνδυασμό με τα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού! Ανεξάρτητα αυτών που την διακονούν. Γιατί μπορεί οι τελευταίοι να είναι και προσκυνημένοι. Η πίστη και οι αξίες όμως του Ελληνισμού, μένουν και λάμπουν σαν απαστράπτοντα διαμάντια.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-thrhskeutikh-nomimopoihsh-tou-dutikou-astismou#ixzz366GRUAuB