Aπό τον Ηλία Ν. Ηλιακόπουλο, Δρ. Νομικής, Δικηγόρο και κάτοχο μεταπτυχιακού τίτλου στο Ποινικό Δίκαιο του Δ.Π.Θ.
Αφορμή για την πιο κάτω προσέγγιση των πραγμάτων μου έδωσε η συνεχιζόμενη πτώση αεροσκαφών ανά την υφήλιο. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των Μαλαισιανών αερογραμμών που απεμπόλησαν την ασφαλή διέλευση και αποφάσισαν να πετούν για λόγους οικονομίας (;!) και κέρδους πάνω από τους εφιαλτικούς βομβαρδισμούς στην Ουκρανία.
Ή και αυτό της αεροπορικής εταιρείας της Αλγερίας που κατέπεσε στην Δυτική Αφρική, καθώς και άλλο μικρότερο στην περιοχή της Κίνας. Γιατί αλήθεια αεροπορικές εταιρείες παίρνουν το ρίσκο και πετούν κάτω από εφιαλτικές καιρικές συνθήκες, γιατί πάνω από ταραγμένες πολεμικά περιοχές και χώρες του πλανήτη; Γιατί ίσως αυτό το σενάριο του τρόμου να συνεχισθεί και στο μέλλον;!
Το ερώτημα είναι καίριο και καταλυτικό. Θα τα θυσιάσουμε όλα επ’ ονόματι ενός αχαλίνωτου κέρδους; Θα κάνει η οικονομία(!) ότι θέλει με τις πιο φιλελεύθερες μορφές της;
Δυστυχώς αλλά ο άκρατος φιλελευθερισμός ως η κατεξοχήν αστική θεωρία περί πολιτείας περιφρονεί την πολιτική. Στην γραμμή αυτή η πολιτική εξουσία δεν επιτρέπεται να ελέγχει την οικονομική δραστηριότητα. Το άτομο πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο αδέσμευτο στην ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας του.
Δυστυχώς αλλά ο αστισμός που διέπει όλες τις προηγμένες χώρες της δύσης (Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής , ίσως και κάποιες της Ανατολής) στοχεύει σε μια απαξιωμένη πολιτική, αφού μοναδικός σκοπός της είναι η διεκπεραίωση των συμφερόντων του Αστού.
Δεν θυσιάζεται έτσι στην πραγματικότητα η ασφάλεια, η υγεία των ανθρώπων, η ομαλή ψυχοσωματική τους ανάπτυξη, μπροστά στο άκρατο οικονομικό συμφέρον; Τι κι αν έπεσαν μερικά αεροπλάνα! Οι παγκόσμιοι οικονομικοί γίγαντες- αεροπορικές εταιρείες ενδιαφέρονται για περισσότερα και γρηγορότερα κέρδη. Υποχωρεί έτσι η ασφάλεια των επιβαινόντων…. Αρκεί ότι το σκάφος είναι ασφαλισμένο.
Στον φρενήρη αυτό ρυθμό που έχει φτάσει η παγκόσμια κοινότητα να υποτάσσει την πολιτική στην οικονομία, δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει τελειωμός…..
Είδαμε τα τελευταία χρόνια τον πρώτο λόγο να έχουν οι αγορές. Κανείς όμως ούτε και οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν με ασφάλεια τα όρια των οικονομικών αυτών μορφωμάτων!
Οι κυβερνήσεις των δυτικών προηγμένων κρατών παρατηρούν το φαινόμενο και έπονται αυτού. Δεν έχουν ούτε ασκούν κυρίαρχη πολιτική. Η οικονομία δρα όλο και πιο ανέλεγκτα καταβροχθίζοντας και συνθλίβοντας την ανθρώπινη φύση. Πως; Κάνοντας την ένα άβουλο χωρίς αντιστάσεις γρανάζι στην εξοικονόμηση και αποθησαύριση περισσότερου πλούτου.
Για τους ολίγους, τους επιχειρηματίες ή τις επιχειρήσεις ο στόχος αυτός επιδιώκεται πάση θυσία ακόμη και με αυτή των ανθρωπίνων ζωών. Ο σύγχρονος μινώταυρος καραδοκεί για όλο και περισσότερες θυσίες. Η περιδίνηση του παραλόγου και (άκρατου) κέρδους οδηγεί τις αστικές κοινωνίες με βεβαιότητα στον θανατηφόρο στροβιλισμό κατευθείαν για τον πυθμένα του απέραντου σκότους…..
Κι όμως περισσότερο από ποτέ η πολιτική λειτουργία είναι απαραίτητο συστατικό της ανθρώπινης κοινωνίας. Η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ιεραρχία και χωρίς εξουσία. Η εξουσία με την σειρά της δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να υποβιβασθεί σε απλό επίκουρο της οικονομίας, όπως δυστυχώς οραματίζεται ο άκρατος αστικός φιλελευθερισμός.
Η πολιτική εξουσία δεν είναι μεταβατικό στάδιο, ούτε αναγκαίο κακό της ιστορίας, όπως διατείνεται υποκριτικά ο μαρξισμός. Το κράτος καλύπτει μόνιμες αναγκαιότητες, τις οποίες μια πετυχημένη κοινωνία δεν μπορεί να παραβλέπει……
Η πολιτεία δεν είναι μόνον φρουρός της περιουσίας των πολιτών, μια και ο κύριος λόγος ύπαρξης της δεν είναι οικονομικός. Η πολιτική δεν είναι οικονομική διαχείριση. Η αποστολή της πολιτείας είναι πρωτίστως πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική και μόνον δευτερευόντως οικονομική.
Η οικονομία δεν είναι σκοπός για μια σε ορθό δρόμο πορευόμενη πολιτεία. Είναι μέσο για την επίτευξη των αληθινών σκοπών που είναι η διαμόρφωση αρμονικής κοινωνίας, η οικοδόμηση σωστής παιδείας, παροχή σωστής αγωγής στους νέους και τους πολίτες, καλλιέργεια αξιών, διαφύλαξη της παράδοσης, διαφύλαξη και ανάπτυξη του πολιτισμού, κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας….. Υπάρχουν όλα αυτά στις Δυτικές αστικές κοινωνίες;!
Και με την ευκαιρία γιορτάστηκε χτες από το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως αυτό θέλει μόνο του να αυτοπροσδιορίζεται (ως αντι- συνταγματικό τόξο) η σαραντάχρονη δημοκρατία μας….. Πόσο πετυχημένη αλήθεια είναι;
Ή πόσο στην πραγματικότητα την έχουν εναγκαλιστεί θανάσιμα τα λογής- λογής ξένα κυρίως οικονομικά συμφέροντα; Με αποτέλεσμα ο Ελληνικός λαός να στενάζει από φτώχεια, ανεργία, ανύπαρκτη ασφάλιση, χαμηλή παιδεία και απόλυτη εξάρτηση από τους «αδηφάγους» δανειστές.
Δεν επέτρεψε η σύγχρονη δημοκρατία μας την οικονομία να κηδεμονεύσει ολίγον κατ’ ολίγον την πολιτική; Μπορεί κανείς να αντιτάξει κάτι διαφορετικό; Μα φυσικά όχι! Και να το αποτέλεσμα!!
Δυστυχώς η οικονομία έχει μεταλλαχθεί για να παρέχει απεριόριστα κέρδη στα άτομα ή για να εξασφαλίζει την προνομιακή διαβίωση σε ορισμένους και να προωθεί τις πολιτικές επιδιώξεις της εξουσιαστικής αστικής «νομενκλατούρας» (λέγε με υπαρκτό ολοκληρωτισμό!!)
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά και η οικονομία δυναστεύει την πολιτική με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια απολίτικη πολιτεία, που δεν προστατεύει τον πολίτη της;
Μα γιατί υπάρχει πραγματική έλλειψη παιδείας! Όχι μιας παιδείας που παράγει ειδικούς, τεχνικούς, καταρτισμένους, σύγχρονους χρυσοθήρες στο κυνήγι των χρημάτων.
Λείπει και είναι αναμφισβήτητο η παιδεία που διαπλάθει χαρακτήρες, παρέχει αγωγή. Πλαταίνει τον νου- δεν τον μικραίνει όπως κάνει το face book ή το twitter !!- διευρύνει την (κριτική) σκέψη- παράγει ανθρώπους ολοκληρωμένους, με αντιστάσεις και αξίες, όχι μαζάνθρωπους, αλλά αρμονικά σύνολα σώματος- ψυχής- πνεύματος, ικανούς να ζουν σε αρμονία με τον εαυτόν τους με τους συνανθρώπους τους, με το σύμπαν και με τον Θεό.
Μια τέτοια παιδεία δεν είναι ξεκομμένη από την παράδοση, την ιστορία, το συναίσθημα, την έξαρση. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προβολή μεγάλων προτύπων που ενσάρκωσαν τις αξίες. (Λέγε με Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια αλλά και Πλαστήρα, Ιωάννη Δραγούμη και Ιωάννη Μεταξά)
Όλα τα παραπάνω δυστυχώς τα έχει απεμπολήσει η «παιδεία» των αστών με το επιχείρημα του «ωφελιμισμού» ενώ η καλλιέργεια πνεύματος, ψυχής, αγάπης προς την αλήθεια και προς την ομορφιά αν δεν θεωρούνται άχρηστα, πάντως έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Βλέπει κανείς στον Δυτικό αστικό πολιτισμό μας να διδάσκεται μια τέτοια παιδεία; Δεν επαληθεύεται ο Θουκυδίδης ότι ο Αστός διάγει «μετ’ απαιδευσίας και βραχύτητος γνώμης» Θουκυδίδης (42);
Έτσι τα αεροπλάνα θα συνεχίζουν να πέφτουν, οι χώρες θα κηδεμονεύονται από οικονομικά μορφώματα, που θα επιζητούν περισσότερα ανεξέλεγκτα τοκοφόρα κέρδη, οι άνθρωποι θα λιώνουν στο χυτήριο του αχαλίνωτου κέρδους με αυτοκτονίες ή κατάθλιψη….
Οι ψευτοηγέτες τους θα υπόσχονται καλύτερες μέρες και ανάπτυξη, θλιβεροί, κομπάρσοι στο τραγικό τσίρκο του άκρατου φιλελευθερισμού……
Μόνον μια παιδεία που δεν θα διαμορφώνει παραγωγούς, καταναλωτές ειδικούς και τεχνικούς αλλά πρωτίστως άντρες, γυναίκες, συζύγους, μητέρες, γονείς, παιδιά (αλήθεια δεν ηχούν όλες οι παραπάνω έννοιες ως σπάνιο είδος;;) ταγμένοι για το έθνος, την πατρίδα τους , αλλά γιατί όχι και για την φυλή (βλ Καζαντζάκη στην Ασκητική του σελ. 35 επ) να μπορεί να δώσει ελπίδα για το μέλλον….
Έχουμε λοιπόν την δύναμη να κατευθύνουμε το πλοίο μακριά από τις ξέρες του άλογου πλουτισμού; Στοίχημα που καλούμεθα να κερδίσουμε αφήνοντας πίσω μας την απολίτικη πολιτεία…..
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-apolitikh-politeia#ixzz38cB1DG8m