Ξεφυλλίζοντας πριν κάμποσο καιρό ένα περιοδικό που ασχολείται με το υποβρύχιο ψάρεμα, μου έκανε εντύπωση μια φράση που αφορά στο κυνήγι των ψαριών που τα λένε «μαγιάτικα».
Έλεγε το άρθρο σε κάποιο σημείο: «…όταν το καμάκι χτυπήσει το ψάρι, αυτό κάνει αρχικά μια νευρική αντίδραση από τον πόνο που του προκαλεί το χτύπημα της βέργας και στη συνέχεια κολυμπάει για μερικές ακόμη εκατοντάδες μέτρα «προσποιούμενο» ότι δεν τρέχει τίποτε, ότι δεν το σκότωσες. Μετά αρχίσει να χτυπιέται προσπαθώντας να αποτινάξει το καμάκι από το σώμα του και στο τέλος, αφού εξαντληθεί, μένει ακίνητο περιμένοντας το μοιραίο».
Η ανικανότητα της τέως μοναδικής υπερδύναμης των σιωνιστοκρατούμενων ΗΠΑ να ερμηνεύσουν σωστά την τρέχουσα πραγματικότητα και να προσαρμόσουν την αντίδρασή τους στα νέα δεδομένα, αποτελεί εγγύηση της αποτυχίας τους και μια τεράστια πηγή αισιοδοξίας για την ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι αυτοί (της τέως αμερικανοσιωνιστικής υπερδύναμης), «τυφλωμένοι» από αυτό που κάποιος απέδωσε εξαιρετικά με τη φράση: «…Αν η ελληνική σκέψη υπήρξε ο φορέας του λόγου και της ισορροπίας του ανθρώπου και του κόσμου…. η εβραϊκή εξέφρασε το πάθος της «καταβρόχθισης» του κόσμου και του μεσσιανικού τέλους της ιστορίας …», προσποιούμενοι σαν το χτυπημένο ψάρι του παραπάνω άρθρου, ότι δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνουν, συνεχίζουν να χτυπούν τη «γροθιά» τους στο «μαχαίρι», βυθίζοντάς το όλο και πιο βαθιά μέσα στη «σάρκα» τους, επιταχύνοντας με αυτό τον τρόπο το βέβαιο «θάνατό» τους.
Στο γνωστό βιβλίο «The end of the American Era», το υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης Κλίντον, Charles Kupchan, ίσως ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες εχέφρονες αμερικανούς πολιτικούς, διαβλέπει το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο με τη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα και κάνει μια νέα πρόταση. Προβλέποντας την αδυναμία ολοκλήρωσης του ακολουθούμενου σχεδίου παγκόσμιας διακυβέρνησης από τις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται ότι η ανάδυση των νέων υπερδυνάμεων είναι μη αναστρέψιμη σε αυτή τη φάση και προτείνει ένα νέο, ρεαλιστικό σχέδιο συνέχισης της αμερικανικής ηγεμονίας, μέσω μιας νέας ισορροπίας και συγκυριαρχίας με αυτές τις δυνάμεις.
Πιστεύει δηλαδή ότι αν οι ΗΠΑ δεχτούν και σεβαστούν την ύπαρξη και την ισχύ των νέων υπερδυνάμεων, μπορούν να παραμείνουν η πιο σημαντική υπερδύναμη σε αυτή τη φάση, διατηρώντας κατά κάποιο τρόπο ένα ρόλο «πρώτου μεταξύ ίσων» και να διεκδικήσουν σε μελλοντικό χρόνο τη θέση της παγκόσμιας ηγεμονίας βασιζόμενες στην υπεροχή του πολιτισμικού προτύπου που εκπροσωπούν.
Η τελευταία ξευτίλα της αμερικανικής παρέμβασης στην Ουκρανία, η κατάρριψη του πολιτικού αεροσκάφους για δημιουργία μίσους και πόλωσης των δυτικών κρατών εναντίον της Ρωσίας, η πέραν κάθε λογικής ανοχή της σιωνιστοκρατούμενης Δύσης στη νέα γενοκτονία της Γάζας, τα χημικά στη Συρία εναντίον αμάχων και τόσες άλλες αθλιότητες που έχουν διαπραχθεί μετά τη διατύπωση της πρότασης Kupchan, αποδεικνύουν πως η υποδοχή που έτυχε η ενδιαφέρουσα αυτή πρόταση ήταν απολύτως αρνητική από τους θεσμούς που καθορίζουν την αμερικανική πολιτική. Η οποία χαρακτηρίζεται από το «το πάθος της «καταβρόχθισης» του κόσμου και του μεσσιανικού τέλους της ιστορίας», που θέλει να επιβάλλει το εβραϊκό λόμπυ μέσω της αμερικανικής πολιτικής, την οποία και έχει «καπελώσει».
Έτσι, ενώ βλέπουμε ότι οι «φάπες» πέφτουν σα χαλάζι προς τις ΗΠΑ (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Λίβανος, Ουκρανία, Γεωργία, Σερβία κλπ), αυτές συνεχίζουν κατά την γνωστή χαρτοπαικτική ορολογία : «ταπί και ψύχραιμοι», σαν το «μαγιάτικο» που προσποιείται ότι δεν το σκότωσαν και συνεχίζει να κολυμπάει αμέριμνο.
Από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης, η αμερικανική πολιτική δεν έχει να επιδείξει ούτε μια πραγματική νίκη. Όπου κι αν επιχείρησε επέμβαση, το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει αποσταθεροποίηση, εκατόμβες θυμάτων, πόνο και δυστυχία. Οι άνθρωποι των περιοχών αυτών, ακούνε ΗΠΑ και βγάζουνε φλύκταινες. Πίστεψαν ότι με την τεχνολογία και τις βόμβες θα επικρατήσουν στις «καθυστερημένες» αυτές κοινωνίες, ώστε να περισφίξουν, κυκλώνοντας γεωπολιτικά τη Ρωσία και την Κίνα. Όμως απέτυχαν παταγωδώς παντού. Παρόλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι. Ενώ δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους ταλιμπάν πιστεύουν ότι μπορούν να νικήσουν τη Ρωσία. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Την αδυναμία να ερμηνεύσουν τις διεθνείς εξελίξεις και να αναπροσαρμόσουν την πολιτική τους τη βλέπουμε άλλωστε και στα προγράμματα πολιτισμικής ομογενοποίησης που είχαν ξεκινήσει πριν αρχίσει να φαίνεται η κατάρρευση δια «γυμνού οφθαλμού» και τα οποία συνεχίζουν απαρέγκλιτα να εφαρμόζονται ακόμη και σήμερα.
Οι λαθρομεταναστευτικές ροές για παράδειγμα, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πρόγραμμα μεταφοράς πληθυσμών με σκοπό την εθνολογική αλλοίωση των εθνών κρατών και κυρίως της Ευρώπης, είχαν ένα νόημα στην «μελλοντική παγκοσμιοποιημένη» κοινωνία που οραματίζονταν οι έχοντες το πάθος της «καταβρόχθισης» του κόσμου και του μεσσιανικού τέλους της ιστορίας. Σήμερα όμως όλα αυτά αποτελούν φούμαρα που τα σκόρπισε ο αέρας και οι μόνοι που συνεχίζουν να μη θέλουν να το καταλάβουν είναι οι «οραματιστές» της παγκοσμιοποίησης και τα κατά τόπους τσιράκια τους που ανησυχούν (όσοι έχουν συναίσθηση φυσικά) για το τι μέλλει γενέσθαι μετά την αποτυχία εφαρμογής του «οράματος».
Αν δεν πολεμήσει κάποιος για την πατρίδα του για τι πράγμα θα πολεμήσει; Μήπως για να έχουν οι αμερικάνικες πολυεθνικές μεγάλο αγοραστικό κοινό; Στο μεταξύ όμως την έννοια της πατρίδας και του έθνους την πολεμάνε λυσσαλέα λόγω και έργω .
Αλήθεια, στις «κοντσιτοποιημένες» δυτικές κοινωνίες που έχουν δημιουργήσει, από ποιον περιμένουν να πολεμήσει το «ρώσο» και τον «κινέζο», όταν έρθει η ώρα;
Με διαλυμένες τις ένοπλες δυνάμεις των εθνών κρατών (μιας και σε αυτές υποκρύπτονταν οι εθνικιστικές – «φασιστικές» τάσεις των κοινωνιών τους), που ποντάρουν ότι μπορούν να στηριχθούν;
Δεν εννοώ φυσικά ότι εμείς ως Έλληνες έχουμε κάποια υποχρέωση ή συμφέρον να πολεμήσουμε στο πλευρό των δυτικών μας «φίλων» με επικεφαλής τους αμερικανοσιωνιστές, κάθε άλλο, το συμφέρον μας είναι ακριβώς το αντίθετο. Απλά επισημαίνω την απίστευτη μωρία τους να συνεχίζουν να αποδυναμώνουν τα «κύτταρα» του δικού τους «οργανισμού», όταν ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον υπέρτατο «εχθρό».
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Αμερικάνικη γραφειοκρατία; Σιωνιστικό πάθος για καταβρόχθιση του κόσμου; Όλα μαζί; Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.
Για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος, άρα και αισιόδοξος, ότι ο επερχόμενος «θάνατος του μαγιάτικου» σημαίνει:
Ότι οι ντόπιοι πολιτικοί του φίλοι δεν μπορούν να κοιμούνται πλέον ήσυχοι.
Ότι οι παραδικαστικοί, επίσης θα πρέπει να ανησυχούν πάρα πολύ σοβαρά.
Ότι όσοι χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη θεσμική τους θέση για να πλήξουν παράνομα το νόμιμα εκλεγμένο πολιτικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, θα δώσουν σύντομα λόγο στη δικαιοσύνη.
Ότι οι «νενέκοι» της οικονομικής ζωής και της δημοσιογραφίας θα πρέπει να μάθουν να ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία γιατί πολύ σύντομα θα τους χρειαστεί για να επιβιώσουν.
Και τέλος ότι οι σκοπιανοί και οι υπόλοιποι «καλοί» μας γείτονες που είχαν φορέσει την «πετσέτα» στο λαιμό για να «φάνε» την Ελλάδα, καλά θα κάνουν να τη βγάλουν γρήγορα γιατί μπορεί να τους «πνίξει».
Συναγωνιστές, τα μηνύματα είναι πολλά και αισιόδοξα. Πολύ πέραν του αναμενομένου αισιόδοξα. Από εμάς εξαρτάται να φανούμε άξιοι!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/oi-ejelijeis-sthn-diethnh-politikh-skhnh-mas-dinoun-logous-aisiodojias#ixzz39bcnDSVG
