Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Ενός κόμματος που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην πολιτική και κοινωνική ζωή του Τόπου. Η πορεία του συγκεκριμένου κομματικού σχηματισμού αποτελεί την καλύτερη καταγραφή του πολιτικού εκφυλισμού του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Το πώς ένα κόμμα, με αλλοπρόσαλλες θέσεις, στην πάροδο του χρόνου, μετετράπη σ’ ένα κατεξοχήν εξουσιαστικό μηχανισμό, που έκανε την διαφθορά συνώνυμη με την ύπαρξή του, κλίνοντας σ’ όλες τις πτώσεις τις λέξεις κλέφτης και απατεώνας. Το ΠΑΣΟΚ του 1974 αποτέλεσε το «νέο φρούτο» στην αναγεννημένη κολυμβήθρα της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Και όπως κάθε τι το νέο απασχόλησε την δημοσιολογία, τροφοδοτώντας αναλύσεις επί αναλύσεων. Ο ηγετικός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ απαρτίστηκε από ένα μείγμα αριστεριζόντων αστών του παλαιού Κέντρου και μικροαστών «διανοουμένων», οι οποίοι αναδύθηκαν την περίοδο του απριλιανού καθεστώτος. Στους κόλπους αυτών των τύπων άνθιζε μια πανσπερμία ιδεολογικοπολιτικών αντιλήψεων: σοσιαλδημοκρατικές, μαρξιστικές-λενινιστικές, τροτσκιστικές, τριτοκοσμικές με «εθνικιστικές» ανταύγειες κτλ.
Όλα αυτά, όμως, δεν θα είχαν την παραμικρή ισχύ στο πολιτικό πεδίο εάν δεν υπήρχε ως ενοποιητικό στοιχείο και αποκλειστικός παραγωγός «ιδεολογίας» και πολιτικής πρακτικής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μια αναμφισβήτητα χαρισματική προσωπικότητα, με ιδιαίτερες ηγετικές ικανότητες και ανάλογο πολιτικό αισθητήριο, ο οποίος είχε «σπουδάσει» την πολιτική τέχνη στις ΗΠΑ και την Δυτική Ευρώπη. Είχε εγγράψει υποθήκες στην εγχώρια πολιτική σκηνή πριν την έλευση της στρατιωτικής δικτατορίας ως βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, ηγούμενος της αριστερής της πτέρυγας, ενώ κατά την διάρκεια της περιόδου 1967-74 είχε δημιουργήσει το ΠΑΚ. Η πολιτική του «εκπαίδευση» βασιζόταν στην μελέτη των δραστηριοτήτων και των κινήσεων του Λένιν, του Τρότσκι, του Μουσολίνι, του Χίτλερ. Όσοι παραξενευτούν από την παρουσία των δύο τελευταίων ονομάτων, και ιδιαιτέρως αυτό του Χίτλερ, ας δουν προσεχτικά τα έργα και τις ημέρες του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, καθώς και του ιδίου του Παπανδρέου. Το περιβόητο σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (ασχέτως αν στην πραγματικότητα φρόντισε επιμελώς για το εντελώς αντίθετο) αποτελούσε μια σύγχρονη μεταφορά του συνθήματος «Η Γερμανία στους Γερμανούς» των Εθνικοσοσιαλιστών του μεσοπολέμου. Το σύνθημα, επίσης, «Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε για να υπηρετεί τον Λαό και την Πατρίδα» παρέπεμπε κι αυτό με την σειρά του σε στεγανά της δεκαετίας του ’30, στην Γερμανία του Χίτλερ. Μια ακόμη σειρά συνθημάτων και αφισών του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ’70 και (κυρίως) του ’80 παρέπεμπαν τόσο πολιτικά όσο και αισθητικά στην Χιτλερική Γερμανία. Ακόμη και το «CarminaBurana», το κλασικό κομμάτι που συνόδευε τις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και έβγαινε στον αέρα λίγο πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλήσει στο συγκεντρωμένο πλήθος, ανήκει στον συνθέτη Καρλ Ορφ, ο οποίος ήταν μέλος του NSDAP, του κόμματος δηλαδή που ηγούνταν ο Χίτλερ! Μάλιστα, η πρώτη επίσημη παρουσίαση του κομματιού αυτού είχε γίνει παρουσία του ιδίου του Χίτλερ! Για να μην μιλήσουμε για τις κινήσεις των χεριών και την χροιά της φωνής του Παπανδρέου στις ομιλίες του. Όποιος έχει την διάθεση να κάνει μια συγκριτική μελέτη και δει ταυτόχρονα ομιλίες του Αδόλφου Χίτλερ και του Ανδρέα Παπανδρέου θα διαπιστώσει απίστευτες ομοιότητες μεταξύ τους…
Από εκεί και πέρα, όμως, αν και εκλογικά κράτησε τον κορμό της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου με πολύ καλή διείσδυση και στον χώρο της αριστεράς, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την ύπαρξη εκείνων των δομών που ταύτισαν το συγκεκριμένο κόμμα με όλες τις μορφές εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ένα δίκτυο εξουσίας, το οποίο άπλωσε τα πλοκάμια του παντού. Καλλιέργησε την απάτη, την αρπαχτή, την μίζα ως μέθοδο κοινωνικής ανέλιξης. Με τον θάνατο του Παπανδρέου η κατάσταση ξέφυγε ακόμη περισσότερο, αφού η ψευδεπίγραφη ετικέτα του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» δεν χρειαζόταν έστω και ως βιτρίνα τόσο στον πρώτο διάδοχό του Κώστα Σημίτη, όσο και στους Γιωργάκη Παπανδρέου και Βαγγέλη Βενιζέλο. Ο εκσυγχρονισμός, ο εθνομηδενισμός, η πολυπολιτισμικότητα, ο φιλελευθερισμός στις κοινωνικές ζυμώσεις και στην οικονομική πρακτική έγιναν όχι απλώς κυρίαρχες (έτσι κι αλλιώς υπήρχαν στο παρελθόν, έστω και κεκαλυμμένες) αλλά αποκλειστικές πολιτικές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ, με μεθοδολογία που θα ζήλευαν και τα ανθελληνικά γκρουπούσκουλα της αριστεράς.
Σήμερα, σαράντα ακριβώς χρόνια από την ίδρυσή του, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί ένα ισχνό κατάλοιπο του «ενδόξου» παρελθόντος του, πνέοντας πλέον τα λοίσθια. Πιθανότατα αυτά είναι και τα τελευταία του γενέθλια, αφού μέχρι του χρόνου όλα δείχνουν ότι θα προκύψουν εκλογές, οι οποίες θα αποτελέσουν και την οριστική ταφόπλακα αυτού του εγχειρήματος, το οποίο έκανε την διαφθορά, την ασυδοσία και την ατιμία κοινωνική επιστήμη. Ο Ιστορικός του Μέλλοντος στην Ελεύθερη Ελλάδα, που θα προκύψει από τους αγώνες των Ελλήνων Εθνικιστών, θα καταγράψει το ΠΑΣΟΚ ως το συνώνυμο της απόλυτης αρνητικότητας στην κοινωνία της μεταπολίτευσης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/3-septembriou-1974-h-teratogenesh-tou-pasok#ixzz3CEeWcthw