Εντυπωσιάζει ο φανατισμός και το μίσος με το οποίο η κυβέρνηση και οι ελεγχόμενοι και κατευθυνόμενοι από αυτήν δικαστικοί “λειτουργοί” αντιμετωπίζουν το εθνικιστικό κίνημα στην Ελλάδα και τον βασικό πολιτικό του φορέα τον Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή.
Είναι κάτι που εκφεύγει εντελώς από τον αστικό τρόπο αντιμετώπισης μιας αντίπαλης κοιμματικής ομάδας (αυτά τα περί “εγκληματικής οργάνωσης” κλπ. μπορεί να εκπορεύθηκαν από τα ξένα κέντρα που ελέγχουν την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά είναι εξευτελισμός των θεσμών που θα σημαδέψει ανεξίτηλα όχι μόνο αυτούς που τις σκαρφίστηκαν τέτοιες κατηγορίες, αλλά και τους θεσμούς που εκπροσωπούσαν).
Αν ήταν έτσι όπως τα λένε και ισχύει η συλλογική ευθύνη και η “αρχή του ενός” ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα είχε σαπίσει στη φυλακή για την δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από τους ΟΝΝΕΔίτες το 1991, ο Ανδρέας Παπανδρέου επίσης λόγω των σκανδάλων για τα οποία φυλακίστηκαν στελέχη του κόμματός του, το ίδιο φυσικά και ο Κώστας Σημίτης, όπου η διαφθορά είχε χτυπήσει “κόκκινο”.
Σε όλη την δεκαετία του ’80 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 συμπλέκονταν αντίπαλες συμμορίες στα Πανεπιστήμια, στους δρόμους, σε πλατείες και οι συμμορίες αυτές είχαν κομματικούς τίτλους: ΟΝΝΕΔ, ΠΑΣΚΕ, ΚΝΕ, Πανσπουδαστική κλπ.
To τι έχει κάνει το ΚΚΕ και η περίφημη ομάδα κρούσης των οικοδόμων του, νομίζουμε ότι το γνωρίζουν όλοι. Διανοήθηκε ποτέ κάποιος να συλλάβει τον γ.γ. του κόμματος;
Ποτέ κανείς, δεν διανοήθηκε να συλλάβει τους αρχηγούς των κομμάτων τους ή τα ηγετικά στελέχη ή τους βουλευτές.
Αλλωστε, όπως λέει η Chantal Mouffe μια πλουραλιστική δημοκρατική τάξη προυποθέτει ότι ο αντίπαλος (opponent) δεν γίνεται αντιληπτός ως εχθρός (enemy) που πρέπει να καταστραφεί , αλλά σαν ένας αντίπαλος, η ύπαρξη του οποίου είναι νόμιμη και πρέπει να γίνει ανεκτή(«Chantal Mouffe, Religion, Liberal Democracy and Citizenship, 2002»).
Διαφορετικά δεν υπάρχει πλουραλιστική δημοκρατική τάξη. Και αυτό βιώνουμε σήμερα..
Και ποιο ήταν το βασικό “έγκλημα” των εθνικιστών; Σκεφτόντουσαν διαφορετικά από το σύστημα. Βέβαια “η ελευθερία είναι ελευθερία που αφορά κυρίως αυτούς που σκέπτονται διαφορετικά”, όπως έλεγε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Αλλά όχι στην Ελλάδα όπως την ξέρουμε από το 2010 και μετά. Σε αυτή την Ελλάδα όσοι σκέπτονται διαφορετικά είναι “Εχθροί της κοινωνίας”.
