Οι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, οι οποίοι έχουν συνείδηση της ύπαρξης και του ρόλου που τους έχει αναθέσει η Ζωή, θα μπορούσαν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο να αντιληφθούν τον εαυτό τους ως έναν Ηθοποιό. Όχι, βεβαίως, με την σύγχρονη -εκφυλιστικού περιεχομένου- (παρ)ερμηνεία του, αλλά με την σωστή του έννοια, αυτήν του Δημιουργού του Ήθους. Ο Χρυσαυγίτης, λοιπόν, ως ένας Ηθοποιός, ο οποίος πρέπει να ενσαρκώσει κάτι συγκεκριμένο, πρέπει να μπει στο πετσί του ρόλου του και να νιώσει ολοκληρωτικά αυτήν την ενσάρκωση. Πρέπει, επομένως, να παραθέσουμε ταυτόχρονα, ξεδιπλώνοντάς τες, την ροή του ρόλου του Ηθοποιού και του Χρυσαυγίτη. Ο Ηθοποιός θα πρέπει πρωτίστως να αναζητήσει ό,τι ωραίο υπάρχει στην Τέχνη, προσπαθώντας να το κατανοήσει και συνάμα να «καταληφθεί» απ’ αυτό. Η δημιουργική τέχνη αρχίζει από το σημείο εκείνο όπου «δένεται» με την συγκίνηση και το συναισθηματικό στοιχείο, αποκλείοντας την τυποποιημένη ερμηνεία. Η λεπτότατη εσωτερική και υποσυνείδητη δραστηριότητα, για να μπορέσει να εκδηλωθεί, πρέπει πρώτα να υπάρχει πλήρης κυριαρχία και κατάλληλη προετοιμασία, ώστε το σώμα και η προσωπικότητα του Ηθοποιού να μπορούν να είναι ένα σωστό εκφραστικό εργαλείο. Ο Ηθοποιός πρέπει να εργάζεται συνεχώς πολύ σκληρά για να διαμορφώσει όχι μόνο τον εσωτερικό-ψυχικό του κόσμο, που θα δώσει ζωή στο έργο, αλλά και τον εξωτερικό-φυσικό του οργανισμό.
Κατά αντιστοιχία, λοιπόν, ο Χρυσαυγίτης αποτελεί κι αυτός έναν Ηθοποιό, ο οποίος δίνει μάχες με τον εαυτό του, και ασκεί τον Εσωτερικό Πόλεμο. Θαρραλέος, Πειθαρχημένος, Αποφασισμένος είναι έτοιμος να υπομείνει τα πάντα για την Ιδέα/Τέχνη του, όπως είναι έτοιμος να δεχθεί την προσωπική Τιμή της Νίκης σχεδόν με αδιαφορία, επειδή ο λόγος της ύπαρξής του είναι καθαυτός η Μάχη και ο Αγώνας για την Ιδέα του. Όπως ο Ηθοποιός, έτσι και ο Χρυσαυγίτης ζει μέσα από την ιδέα/τέχνη του και ζει γι’ αυτήν. Ο Χρυσαυγίτης είναι ένας Άνθρωπος με πλήρη συνείδηση του κινδύνου, που διακατέχει την Αποστολή του, και την άμεση πιθανότητα της δίωξης ή πολύ χειρότερα της εξόντωσής του από το σύστημα. Ο Χρυσαυγίτης, νικώντας τους εσωτερικούς του φόβους, μπορεί να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πέρασμα ανάμεσα σε δύο κόσμους: Τον πραγματικό και τον μη πραγματικό, μ’ αυτό να σημαίνει μια αληθινή μεταμόρφωση, καθώς εισέρχεται στη νοοτροπία του Ηθοποιού, ο οποίος μεταμορφώνεται διαρκώς, περπατώντας ανάμεσα σε δύο κόσμους: την σκηνή και το κοινό. Αναζητώντας συνεχώς την Αλήθεια και διαμέσου του ελέγχου του εσωτερικού διαλόγου, η σιωπή του νου μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον κόσμο όλο. Εάν δούμε τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Ηθοποιός, προκειμένου να προετοιμάσει τον εαυτό του, κατευθύνει την δράση του εμπλέκοντας στην πλοκή του έργου και τους ίδιους τους θεατές του, οι οποίοι πείθονται ότι βλέπουν κάτι, στο οποίο συμμετέχουν και αυτοί ψυχικά. Ο Ηθοποιός καταφέρνει να περνάει το αίσθημα και τη νοοτροπία, τόσο στον ίδιο όσο και σ’ όσους τον παρακολουθούν, ότι δεν υπάρχει καμιά σχετική «ασφάλεια» και ότι συμμετέχοντας σε μια πιο δυναμική προσέγγιση του κόσμου, θα χαράξει μια πορεία, η οποία θα αποτελέσει ένα μονοπάτι δίχως επιστροφή. Αυτό το μονοπάτι αποτελεί ένα έργο τέχνης, το έργο της αληθινής Αξίας, Σημασίας και Αποστολής της Ανθρώπινης Ζωής. Ανεξαρτήτως από την κατάληξη, το Μεγαλείο και η Αξιοπρέπεια αυτού του εγχειρήματος παραμένει Κορυφαίο, νοηματοδοτώντας το περιεχόμενο της Ενεργητικής και Ευεργετικής Ζωής. Όπως ο Ηθοποιός πρέπει να ακολουθήσει κάποιους απαράβατους κανόνες της υποκριτικής μεθόδου της σχολής και να ζει κυριολεκτικά τον ρόλο του, έτσι και ο Χρυσαυγίτης πρέπει να αποφεύγει την προσπάθεια απεικόνισης των απόψεων του με γενικότητες, αοριστίες και βιασύνη. Να μην δέχεται να απεικονίσει εξωτερικά, να μελετήσει, να διαβάσει, να πράξει το οτιδήποτε εάν προηγουμένως δεν το νιώσει εσωτερικά και δεν του προξενήσει πραγματικό ενδιαφέρον. Κυρίως ο Χρυσαυγίτης, ως γνήσιος ιδεολόγος, πρέπει να έχει ξεκαθαρισμένο εξ αρχής και δια παντός ότι θα υπερασπίσει την Ιδέα του και θα κάνει θυσίες γι’ αυτήν αν χρειαστεί, χωρίς ποτέ να επιχειρήσει να την εκμεταλλευθεί για την εξυπηρέτηση των στενών συντηρητικών του συμφερόντων. Όμοια με τον Ηθοποιό ο Χρυσαυγίτης πρέπει να δει τις μεθόδους και τα στοιχεία της ψυχοτεχνικής, που επιτρέπουν να διαμορφωθεί η εσωτερική του σύσταση: Η Δράση, η Φαντασία, η Συγκέντρωση της Προσοχής, η Χαλάρωση των Μυών, η Πίστη και η Αίσθηση της Αλήθειας, η Μνήμη των Συγκινήσεων, το τρίπτυχο Αίσθημα-Νους-Θέληση. Η ΔΡΑΣΗ: Όπως ο Ηθοποιός πρέπει πάντα να είναι ενεργός πάνω στην Σκηνή, έτσι και ο Χρυσαυγίτης, που παλεύει εσωτερικά με τις αρνητικές πτυχές του εαυτού του, πρέπει να κάνει το ίδιο και με την αρνητικότητα που διέπει όλες τις πτυχές της καθημερινής του ζωής.
Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ: Η Τέχνη είναι ουσιαστικά δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας. Ο Ηθοποιός πρέπει από το έργο του να δημιουργήσει μια θεατρική πραγματικότητα, να «ξελογιάσει» την φαντασία, έχοντας κάποιο ενδιαφέρον θέμα να σκέφτεται ώστε να την ξυπνήσει. Ο Χρυσαυγίτης έχει ως θέμα εκκίνησης τους εσωτερικούς του στόχους, τις βαθύτερες αναζητήσεις του, την συστηματική μελέτη των ιστορικών πηγών, την προγονική μνήμη και το ένστικτο αυτοσυντήρησης του Έθνους στο οποίο ανήκει.
Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ: Η ανάπτυξη της προσοχής και της συγκέντρωσης που έχει ο Ηθοποιός πάνω στην σκηνή τον ωθεί να είναι μεν ανοιχτός σε ερεθίσματα, αλλά ταυτόχρονα και επιλεκτικός ως προς την έκθεση των αισθήσεων του. Παρατηρώντας προσεκτικά την φύση τόσο στην φωτεινή και όμορφη μορφή της, όσο και στην σκοτεινή και άμορφη, θα μπορέσει να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη αντίληψη της ωραιότητας. Εξίσου με την εξωτερική είναι και η ανάπτυξη της εσωτερικής προσοχής, δηλαδή ό,τι βλέπει, ακούει, αγγίζει και αισθάνεται ο Ηθοποιός σε φανταστικές περιστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο ο Χρυσαυγίτης πρέπει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της συγκέντρωσης και της προσοχής για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα τόσο με τον εαυτό του όσο και με τον κόσμο.
Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΥΩΝ: Μέσα στον Ηθοποιό πρέπει να δημιουργείται ένας «επόπτης», ο οποίος θα φροντίζει ανά πάσα στιγμή να μην υπάρχει πουθενά υπερβολική και περιττή ένταση. Αναπτύσσεται έτσι ένα σύστημα αυτοπαρατήρησης που πρέπει να τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να λειτουργεί συνεχώς στο υποσυνείδητο. Αυτός ο «επόπτης» θα αποτελεί την δεύτερη φύση του. Παρομοίως ο Χρυσαυγίτης οφείλει να βρίσκεται πάντοτε σε μια συνεχόμενη αυτοπαρατήρηση της δράσης, της συμπεριφοράς και του περιβάλλοντός του, έτσι ώστε απερίσπαστος να παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις που θα καθορίζουν την πορεία του.
Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: Στην καθημερινή ζωή αλήθεια είναι ό,τι φαίνεται και ξέρει κανείς. Στην Σκηνή, όμως, η αλήθεια αποτελείται από κάτι το οποίο θα μπορούσε να υπάρχει. Εδώ η πίστη και αίσθηση της αλήθειας πηγάζουν από την δημιουργικότητα και την φαντασία του καλλιτέχνη. Η αλήθεια του θεάτρου είναι μετουσιωμένη από την δημιουργική φαντασία στο ποιητικό της ισοδύναμο. Ο Ηθοποιός αναπτύσσει την σωστή αίσθηση της αλήθειας δίχως αναίτια υπερβολή, ανούσια παραμόρφωση και κακοήθη ψευτιά. Έτσι και ο Χρυσαυγίτης πιστεύει σε κάτι άυλο, σε μια Αιώνια Ιδέα, σ’ ένα Όνειρο από Σίδερο, στην βαθιά εσωτερική του Φύση. Αυτή η έντονη Πίστη του, καθώς και η πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι πιο Αληθινό από τις Ιδέες του, τον ωθεί όσο τίποτε άλλο προς τους στόχους τους οποίους θέτει.
Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ: Η μνήμη των συγκινήσεων, επιτρέπει να ξαναγεννηθούν μέσα στον Ηθοποιό αισθήματα που είχε ο ίδιος δοκιμάσει στο παρελθόν. Η μνήμη των συγκινήσεων για να είναι δημιουργική, πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πλούτο, Δύναμη, Σταθερότητα και Ποιότητα Περιεχομένου. Υπό αυτή την έννοια η Μνήμη αποτελεί σημαντικό στοιχείο και για τον Χρυσαυγίτη: Αυτή είναι το στήριγμά του, ηθικό και ψυχικό, για να πηγαίνει μπροστά ενδυναμωμένος από τις θετικές πτυχές του παρελθόντος και όχι να ολισθαίνει συνεχώς στα ίδια λάθη. Ο Πόλεμος εναντίον της λήθης έχει άμεση σχέση με την συνεχή και συνεπή διάρκεια της αγωνιστικότητας για την υπεράσπιση της Ιδέας. Ταυτόσημο με αυτό είναι η ποιότητα του πνευματικού υλικού πάνω στο οποίο στηρίζεται η επικοινωνία του με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, ξεχωρίζοντας οτιδήποτε είναι περιττό ή ψεύτικο ως προς την δική του Αλήθεια.
ΑΙΣΘΗΜΑ-ΝΟΥΣ-ΘΕΛΗΣΗ: Η πρώτη δρα πάνω στον ψυχισμό και τον ελέγχει, η δεύτερη στις σκέψεις και τις ιδέες, ενώ η τρίτη πάνω στην δράση στον κόσμο. Αυτές οι Δυνάμεις πρέπει να λειτουργούν αρμονικά και ισορροπημένα μεταξύ τους σαν μια τριάδα. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά ο Χρυσαυγίτης που βρίσκεται σε εσωτερική μάχη, όταν συνειδητά ελέγχει το τρίπολο Νους-Ψυχή-Σώμα.
Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι εύκολα, τόσο για τον Ηθοποιό όσο, πολύ περισσότερο, και για τον Χρυσαυγίτη. Είναι στο κριτήριο του καθενός ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει κι αν θέλει να ζει την «ψευδή πραγματικότητα» των πολλών ή την φωτεινή Αλήθεια των Λίγων. Ζούμε σε μια διεφθαρμένη και παρακμιακή εποχή και κοινωνία, όπου υπάρχει μια φανατική ακαμψία πάνω στην αρμονική συμφωνία των ρευμάτων της Ζωής. Η αδικία και η απανθρωπιά πρέπει να σαρωθούν από τους ανέμους, που ανανεώνουν την Ζωή, μεταφέροντας τον σπόρο του Ήθους. Κινούμενοι από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας άλλους στόχους, εν τούτοις ο Ηθοποιός και ο Χρυσαυγίτης δίνουν με τα πεπραγμένα τους ένα κοινό παράδειγμα Ηθικής Συμπεριφοράς. Καταβάλλοντας μια συνεχή και δυνατή προσπάθεια, με καθαρή θέληση, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας και νικώντας τους εσωτερικούς μας «δαίμονες» προετοιμαζόμαστε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο για την επαναφορά του Ελληνικού Ήθους στην πολιτική και κοινωνική ζωή του Τόπου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-chrusaugiths-kai-o-hthopoios-mia-tautish-archwn-kai-sumperiforas#ixzz3I514CeOx