Μετά την συνάντηση του Κάρολου Παπούλια με τους Σαμαρά και Τσίπρα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Η κατάσταση επιβάλλει αυτό που πάντοτε πίστευα: μια ελάχιστη πολιτική συναίνεση από όλα τα κόμματα για να αντιμετωπίσουμε ομόθυμα όλα αυτά τα οποία επέρχονται σαν χιονοστιβάδες».
Το κραυγαλέο στην όλη υπόθεση δεν είναι τόσο ότι ο Παπούλιας μετατρέπει τον θεσμικό του ρόλο σε γραφείο εξυπηρέτησης των κυβερνητικών σχεδίων, όσο ότι τα λεγόμενα του παράγουν μια εντυπωσιακά αρνητική αντίθεση. Πώς είναι δυνατόν να ζητάει «μια ελάχιστη πολιτική συναίνεση από όλα τα κόμματα», όταν ο επικεφαλής της Τρίτης επίσημα καταγεγραμμένης Πολιτικής Δύναμης της Χώρας μαζί με άλλους 6 Βουλευτές του Κόμματος βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές για τις ιδέες και τις απόψεις τους, ενώ ολόκληρο το Κόμμα χαρακτηρίζεται ως «εγκληματική οργάνωση»;
Τι είδους εθνική ομοψυχία και συναίνεση είναι δυνατόν να υπάρχουν, όταν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του Τρίτου Μεγαλύτερου Πολιτικού Κόμματος της Χώρας αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, εξαιτίας μόνο και μόνο της διαφορετικής πολιτικής οπτικής στα γεγονότα;
Είναι δυνατόν να δέχεται επίσκεψη από τον Κουβέλη, τον «αρχηγό» ενός ανυπόστατου και ανύπαρκτου πλέον κόμματος, ενώ την ίδια στιγμή να κλείνει τα μάτια στα πολιτικά, δικαστικά και δημοσιογραφικά αίσχη που συμβαίνουν σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ;
Δυστυχώς για τον Τόπο, ο Παπούλιας ακόμη και τώρα στο τέλος της προεδρικής του θητείας, επιμένει να αγνοεί την ουσία του θεσμικού του ρόλου ως εκπροσώπου ΟΛΩΝ των Ελλήνων και συνεχίζει να λειτουργεί ως ο επικυρωτής των κυβερνητικών θέσεων, οι οποίες είναι επιζήμιες για την Πατρίδα και τον Λαό. Η συμπεριφορά του δείχνει έναν άνθρωπο ο οποίος αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αρνείται να δει ότι η κυβέρνηση αυτή δεν δρα με βάση το συμφέρον του Τόπου, αλλά ως συνεπής εντολοδόχος ξένων κέντρων αποφάσεων.
Ο Παπούλιας είχε την ευκαιρία του να μείνει με θετικό πρόσημο στην μνήμη του Ελληνικού Λαού, αρνούμενος να συναινέσει με την υπογραφή του στην λαίλαπα της κυβερνητικής αυθαιρεσίας των συνεχών παραχωρήσεων και του γενικού ξεπουλήματος. Αντί αυτού, θα παραμείνει απόμακρος από το Λαϊκό αισθητήριο και για το μόνο που θα τον μνημονεύει ο ιστορικός του μέλλοντος (εκτός από την αγαστή συνεργασία με τους ΣαμαροΒενιζέλους) θα είναι για την άρση της εμπολέμου καταστάσεως με την Αλβανία το 1987 (για την οποία άκουγε διάφορα κοσμητικά σχόλια από τους Βορειοηπειρωτικούς συλλόγους τότε) και για τον δανεισμό στον Ανδρέα Παπανδρέου για το κτίσιμο της «θρυλικής» Βίλας στην Εκάλη.
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ethnikh-sunainesh-me-politikous-kratoumenous-den-ginetai-papoulia#ixzz3I6vEE9wK