.png?w=1200)
Η επανάσταση των Ελλήνων είχε υποστεί βαρύτατα πλήγματα ήδη από το 1825, όταν αποβιβάστηκε στην Μεσσηνία ο Ιμπραήμ Πασάς της Αιγύπτου. Οι Έλληνες είχαν καταφύγει στα βουνά για να αποφύγουν τις ορδές των τουρκοαιγύπτιων που σάρωναν την Πελοπόννησο απ’ άκρη σ’ άκρη. Η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από κρίσιμη, αφούι οι βάρβαροι δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα – δέντρο όρθιο δεν έμεινε στον Μοριά, μιας και είχε δώσει εντολή ο Ιμπραήμ να μετατραπεί σε κρανίου τόπος η Πελοπόννησος, για να μοιάζει με την πατρίδα του την Αίγυπτο.
Η μόνη γωνιά της Πελοποννήσου που δεν προσκύνησε ήταν μια πετρώδης λωρίδα γης που εισχωρεί στην θάλασσα, ήταν η Μάνη. Την 21η Αυγούστου του 1826, οι ορδές του Ιμπραήμ Πασά αποβιβάστηκαν στις ανατολικές ακτές της Μάνης με χιλιάδες στρατιώτες. Οι Μανιάτες μαζί με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέροντες γονείς τους ξεχύθηκαν πανστρατιά εναντίον του θρασύτατου εισβολέα.
Τα βουνά της Μάνης γέμισαν από τα λάβαρα των Αιγυπτίων. Ο Ιμπραήμ στις 27 Αυγούστου είχε βρεθεί σε αδιέξοδο μέσα στις χαράδρες και τα πετρώδη βουνά της Μάνης και φοβούμενος τις ενέδρες των σκληροτράχηλων Μανιατών, έμενε άπραγος. Εκείνη την δύσκολη στιγμή για τους εισβολείς, βρέθηκε ένας «Έλληνας», μόνο κατ’ όνομα, που πρόδωσε τα περάσματα στον Ιμπραήμ, ο Μπόσινας.
Οι Αιγύπτιοι αναγκαστικά έπρεπε να διαβούν από το χωριό Δεσφίνα,ένα μικρό χωριουδάκι πάνω στον Ταΰγετο. Εκεί έμενε ο Θεόδωρος Σταθάκος, μεγάλος σε ηλικία, αλλά περήφανος ως Έλληνας Μανιάτης, ένας γνήσιος απόγονος του Λεωνίδα στον χαρακτήρα και την ψυχή. Οχυρώθηκε στον μανιάτικο πύργο του μαζί με την οικογένειά του, δεκαπέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά όλοι μαζί σαν μια γροθιά. Ο Σταθάκος άνοιξε πυρ εναντίον των αγαρηνών. Οι πρώτοι εχθροί έπεσαν από τα βόλια των γενναίων Μανιατών, ενώ στην συνέχεια ο πύργος δέχθηκε μαζικά πυρά. Ο Μπόσινας ήταν συγγενής με τον Σταθάκο και ζήτησε από τον Ιμπραήμ να μεσολαβήσει ώστε να παραδοθεί. Ο προδότης πλησίασε τον πύργο και φώναξε στον Σταθάκο: «Συμπέθερε, καπετάν Θοδωρή. Παραδώστε τα άρματα στον άρχοντα της Μάνης. Έχει ασκέρι δυνατό και θα χαθείτε άδικα. Είναι κρίμα για την γενιά σας».
Ο Σταθάκος παρεξενεύτηκε ακούγοντας αυτήν την γνώριμη φωνή, δεν πίστευε στα αυτιά του, πως ένας συγγενής του πήγε με το μέρος των τουρκοαιγυπτίων. Δεν άφησε όμως την οργή να τον πλημμυρίσει και του απάντησε: «Να παραδοθώ συμπέθερε Μπόσινα, αλλά ποιος μας σιγουράρει ότι δεν θα κακοπάθουμε, αν προσκυνήσουμε»; Ο προδότης του απάντησε: «Εγώ συμπέθερε. Αν πάθετε τίποτε από τον αφέντη, σας παίρνω στον λαιμό μου». Ο περήφανος γέροντας ανταπάντησε. «Αφού είναι έτσι συμπέθερε Μποσίνα, έλα να σου δώσω τα άρματα». Ο προδότης με περίσσιο θράσος περπάτησε ως την θύρα του πύργου. Μια βολή ξαφνικά καρφώθηκε στο κορμί του νέου εφιάλτη. Ο Ιμπραήμ δεν πίστευε στα μάτια του. Ο πολύτιμος οδηγός του κείτονταν νεκρός και τα όπλα του πύργου έριχναν στους Αιγύπτιους. Ο Πύργος σείονταν από τους πυροβολισμούς. Ένα τεράστιο νέφος έκρυβε τον πύργο. Ο Σταθάκος μαζί με την οικογένειά του μάχονταν με όλη την ψυχή τους κατά των βαρβάρων. Οι γυναίκες πολεμούσαν σκληρά όπως οι άνδρες, μιας και ήξεραν πως δεν επρόκειτο να βγουν ζωντανοί ή να παραδοθούν.
Τα βόλια καρφώνονταν στους χονδρούς τοίχους, δημιουργώντας πανδαιμόνιο. Η μάχη είχε ανάψει για τα καλά, αλλά τα πυρομαχικά των υπερασπιστών τελείωναν. Ο Σταθάκος μαζί με τους υπόλοιπους, αποφάσισαν να κάνουν έξοδο με τα σπαθιά τους, να πεθάνουν όρθιοι και όχι ραγιάδες.
Αφού αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν, έκαναν την προσευχή τους, γύμνωσαν τα ξίφη τους και άνοιξαν την θύρα του πύργου.
Όταν το σκοτάδι είχε πια σκεπάσει την περιοχή και οι τουρκοαιγύπτιοι είχαν περικυκλώσει τον πύργο, ο Σταθάκος βγήκε μπροστά, οι Μανιάτες έπεσαν πάνω σε έναν τοίχο από σώματα και η σύγκρουση ήταν σφοδρότατη. Το ξίφος του Σταθάκου κοκκίνισε από το αίμα των βαρβάρων. Φωνές και κατάρες γέμιζαν την νύχτα! Οι βάρβαροι τους κύκλωσαν. Οι περισσότεροι Μανιάτες σκοτώθηκαν περνώντας στην αθανασία, ως ήρωες, όπως έκαναν και κάνουν όλοι όσοι έχουν Τιμή και ζουν σαν πραγματικοί Έλληνες. Οι λίγοι που πιάστηκαν αιχμάλωτοι ή τραυματίες κατακρεουργήθηκαν από τους τούρκους. Αυτή η μια μέρα που κράτησε τους τουρκοαιγύπτιους στον πύργο του ο Σταθάκος και έδωσε χρόνο ώσπου να μαζευτούν οι υπόλοιποι Μανιάτες για να συγκρουστούν στο Πολυάραβο στις 28 Αυγούστου και να συντρίψουν μια και καλή τις ορδές του Ιμπραήμ.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/agnwstes-morfes-tou-ellhnismou-theodwros-stathakos#ixzz3JDvsdJg9