Έχοντας το σύνδρομο της μεγαλομανίας και της καταδίωξης ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται ότι οι ημέρες της αρχηγίας του στην Ν.Δ και κατ’ επέκταση στην κεντρική πολιτική σκηνή, είναι μετρημένες. Γι αυτό και κάποιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι βρίσκονται στο δικό του πλαίσιο επιρροής, αφήνουν σαφή υπονοούμενα για όλους όσους περιμένουν στη γωνία, αναμένοντας την επερχόμενη εκλογική συντριβή για να λάβουν μέρος στην κούρσα της διάδοχης κατάστασης.
Ο Μανώλης Κοττάκης με άρθρο του στη «Δημοκρατία», κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Κι αν ο Αντώνης Σαμαράς πει (ξαφνικά) ‘’ρίξτε με;’’», λέει χαρακτηριστικά τα εξής: «Έπειτα από τόσα χρόνια στην πιάτσα, δεν χρειάζεται ρεπορτάζ για να αντιληφθώ μερικά πράγματα. Την καταγωγή των βουλευτών που δηλώνουν ένθερμοι υποστηρικτές της συμφωνίας για συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με ταυτόχρονο προσδιορισμό εκλογών να παρατηρήσει κανείς (τα επίθετα όλων από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ λήγουν σε «-άκης»), σε συνδυασμό με την πληροφορία ότι μέλος της τρόικας τάσσεται υπέρ της συγκρότησης μεταβατικής κυβέρνησης «εθνικής στρατηγικής», φτάνουν».
Λίγο πιο κάτω ο Κοττάκης γίνεται ακόμα πιο επιθετικός: «Γιατί τμήμα του πολιτικού κόσμου δέχεται να παίξει, έστω άθελά του, το παιχνίδι της ανωμαλίας; Θα είμαι όσο πιο ξεκάθαρος μπορώ: όσοι ζητούν από τον Σαμαρά να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα για να συμφωνήσουν ημερομηνία εκλογών δεν είναι αθώοι. Του ζητούν να παραδώσει την εξουσία να αποφασίζει. Αλλά, για να θέτεις όρους σε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, δεν αρκεί μια αναιμική νίκη τεσσάρων μονάδων στις ευρωεκλογές. Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω: νομιμοποίηση από τον λαό. Έχει τη συμφωνία των πολιτών το αίτημα για τις εκλογές; Όχι συντριπτικά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Όσοι λοιπόν το θέτουν από τον ΣΥΡΙΖΑ (με τη σύμπραξη της Ν.Δ.) έναν στόχο έχουν: να αθωώσουν την αξιωματική αντιπολίτευση για το βαρύτατο ατόπημά της να προκαλέσει εκλογές με αφορμή τον Πρόεδρο. Να έχουν να λένε: ‘’Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που έγιναν εκλογές, εμείς προτείναμε να εκλεγεί Πρόεδρος με ταυτόχρονο προσδιορισμό ημερομηνίας εκλογών, αλλά ο Σαμαράς δεν ήθελε’’».
Και αφού συνεχίζει την ανάλυσή του ο Κοττάκης, φτάνει και στο σημείο όπου εκτοξεύεται η σαφής προειδοποίηση-πρόκληση: «Μπορεί, για παράδειγμα, να αποδεχθεί την πρόκληση ο πρωθυπουργός, να εμφανιστεί στο Κοινοβούλιο και να πει «ρίξτε με». Και τότε να δούμε αν αυτή η οριζόντια συμμαχία τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ μικρού τμήματος της Ν.Δ. θα εκδηλωθεί».
Δεν ξέρουμε για ποιον λόγο ο Κοττάκης επιλέγει να υπερασπιστεί με τέτοιο τρόπο έναν πλήρως αποτυχημένο και απολύτως λαομίσητο πολιτικάντη. Το γιατί ταυτίζεται με ένα εθελούσιο πιόνι των διεθνών τοκογλύφων είναι δικό του θέμα. Πέρα, όμως, από την όποια προσπάθεια «αγιογράφησης» και «θυματοποίησης» του Σαμαρά, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις όποιες επιθυμίες του υπό προθεσμία πρωθυπουργού. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ξοφλημένος πολιτικά, ότι θεωρείται ανεπιθύμητος ακόμη και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, ενώ μέσα στον παρακμιακό μικρόκοσμό του, ως νέος Τσαουσέσκου, δημιουργεί φανταστικά σενάρια ανατροπής του, ερήμην του Λαού «που τον λατρεύει».
Η πρόκληση-εκβιασμός, που περιγράφει στο άρθρο του ο Κοττάκης, ανεξαρτήτως του αν αποτελεί «μπλόφα» ή προειδοποίηση για μια άμεση κίνησή του, εμπεριέχει σύσσωμο το στοιχείο της απελπισίας. Αντιλαμβανόμενος ότι η σωτηρία του συστήματος συνιστάται τη δική του περιθωριοποίηση (μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. θα ήταν πολύ πιο εύκολα πραγματοποιήσιμη με τον Σαμαρά πολιτικά συνταξιούχο) κάνει σπασμωδικές κινήσεις, θεωρώντας ότι μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι. Χαμένος κόπος.
Η μοίρα του είναι προδιαγραμμένη και μη αναστρέψιμη.
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/apelpismenos-o-samaras-diablepei-sunwmosies-enantion-tou#ixzz3K6SOXdp9