Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου
Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», έχει ένα άρθρο σχετικά με τον «Βίο και Πολιτεία» του ακροαριστερού τρομοκράτη Νίκου Ρωμανού.
Μέσα από μια δακρύβρεκτη και σπαραξικάρδια αφήγηση, παρουσιάζεται ο ένοπλος ληστής, που δεν δίστασε ν’ ανοίξει πυρ εναντίον των αστυνομικών, ως ένα παιδί με υπέρμετρες ευαισθησίες, ως ένα οξυδερκές και ανήσυχο πνεύμα. Μια καλλιτεχνική φύση με μοναδικές ικανότητες που βασική επιδίωξη της διανοούμενης εύπορης μητέρας του ήταν να τον μεγαλώσει ώστε να έχει υψηλότερο από το μέσο πνεύμα των άλλων παιδιών και να μην έχει τις φοβίες τους.
Ακόμη και στη σχολή Μωραΐτη, στη γνωστή σχολή της Αθηναϊκής μπουρζουαζίας, ο νέος διέφερε από τα υπόλοιπα «φτωχόπαιδα». Ίσως και εδώ να τον είχε επηρεάσει για μια ακόμη φορά η βαθύτατα διανοούμενη μητέρα του, η οποία θεωρούσε ότι μέσα στον συσσωρευμένο πλούτο, των χοντρέμπορων και εργολάβων που έστελναν τα τέκνα τους στο επώνυμο σχολείο, γιατί ήταν “must” οι Ρωμανοί διέφεραν για την πνευματικότητα και τη Βυζαντινή τους καταγωγή.
Ο Νίκος Ρωμανός, μεγάλωσε μέσα σε ένα οικογενειακό μεγαλοαστικό περιβάλλον, όπου ως μέλος της οικογενείας Νάσιουτζικ , ανάλωνε τα Κυριακάτικα απογεύματά του, όχι με «χαμερπείς», «μπας-κλάς» ασχολίες, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του, που πήγαιναν στο γήπεδο ή στον κινηματογράφο ή ραντεβού με κάποια κοπελίτσα, αλλά μαζί με τους οικείους τους του στο πανέμορφο μπαλκόνι του σπιτιού στο Παλαιό Ψυχικό και όχι σε τίποτα στενούς δρόμους των Πατησίων γεμάτους τσιμεντένια τέρατα και αφρικανούς μετανάστες, συζητούσαν για τα βιβλία που διάβασαν, για τους παλαιούς στενούς φίλους όπως τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Γιώργο Χειμωνά. Συζητήσεις καθαρά πνευματικές και για ανωτέρους ανθρώπους (όπως έλεγε και ο αξέχαστος Χρήστος Τσαγκανέας) και όχι «ποταπές» και «ταπεινά υλικές», όπως πόσες φορές την εβδομάδα πρέπει να τρώμε όσπρια και χορταρικά για να βγάλουμε τον μήνα, πώς θα πληρώσουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ μετά τις μειώσεις του μισθού, με ποιο τρόπο θα αγοράσουμε καινούρια παπούτσια στο παιδί, γιατί τα παλιά τρύπησαν.
Ενίοτε ο μικρός Νικολάκης, το «παιδί θαύμα» συνόδευε τα οικογενειακά απογεύματα με μελωδίες από το πιάνο, όπως το 21ο Κονσέρτο του Μότσαρτ ή Τσαϊκόφσκι, αποσαφηνίζοντας την αριστοκρατική ευαισθησία και την πνευματική καλλιέργεια της οικογενείας. Σίγουρα οι μελωδίες του πιάνου στο σπίτι του Νέου Ψυχικού ήταν κάτι το μοναδικό και διαφορετικό που σαφώς υπερείχε, από τους «ρηχούς» και κουραστικούς» προβληματισμούς το μικροαστού οικογενειάρχη για το αν θα βάλει πετρέλαιο ή θα πληρώσει τα δίδακτρα του φροντιστηρίου των παιδιών του.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον αφθονίας και τρυφηλότητας, μέσα στην παντελή έλλειψη προβληματισμού και αγωνίας για την καθημερινότητα, μέσα στην βεβαιότητα πλουσιοπάροχης εξασφάλισης, όσον αφορά τα προς το ζην, ο Νίκος μιας και τα είχε όλα, μιας και δεν του έλειπε τίποτα, ούτε ο ουρανός με τ’ άστρα, βάσει της πνευματικής γαλούχησης εκ μέρους της μητρός του ότι υπερτερούσε πνευματικά, συναισθηματικά και αισθητικά απέναντι στους υπόλοιπους συνομήλικους του, έπρεπε ν’ αναζητήσει έναν άλλο τρόπο διανόησης και ν’ αποδείξει ότι διαφέρει.
Πολλές φορές η διαφορά φαντάζει πιο μεγαλειώδης και συναρπαστική, όταν κινείται στον χώρο του κακού και του ακραίου, παρά στον Μότσαρτ και στον Τσαϊκόφσκι. Ίσως το πάτημα της σκανδάλης του Καλάσνικωφ να είναι πιο γοητευτικό και περιπετειώδες, από το πάτημα των κλειδοκύμβαλων.
Όπερ και εγέννετο.
Η υπεροψία, ο κοινωνικός ελιτισμός, η αριστοκρατική φιλαυτία, η οικογενειακή ευμάρεια και η υψηλή, πλην όμως στείρα διανόηση της οικογενείας Ρωμανού, επηρέασε τον διάδοχο, οδηγώντας τον όμως στο αντίθετο ρεύμα.
Από εκεί και ύστερα, όσο και να προσπαθούν οι οικείοι του, οι αριστεροί πολιτικάντηδες για λόγους σκοπιμότητας και κάποιος φιλικός προς το οικογενειακό του περιβάλλον κύκλος διανοουμένων και δημοσιογράφων να τον παρουσιάσουν σαν κάτι το ρομαντικά διαφορετικό, αναφέροντας τον εφηβικό του έρωτα με τη Βιργινία ή την αναμφίβολα συγκλονιστική εμπειρία που σημάδεψε τη ζωή και τον μετέπειτα ψυχισμό του και που δεν είναι άλλη, από τον τραγικό θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο Νίκος Ρωμανός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Αλβανό κακοποιό που πριν λίγες ημέρες σκόρπισε τον τρόμο με το Καλάσνικωφ στον Πειραιά.
Και οι δυο είναι κοινοί εγκληματίες, με μόνες διαφορές την ταξική τους καταγωγή και το ότι ο Ρωμανός επένδυε την πράξη του μ’ ένα θεωρητικό μανδύα.
Από εκεί και ύστερα θα επισημάνουμε την αηδή και «χοντροκομμένη» προσπάθεια των φυλλάδων, να μας παρουσιάσουν για μια ακόμη φορά μια αντεστραμμένη πραγματικότητα και να διεγείρουν μέσω φτηνών συναισθηματικών εκβιασμών την συμπόνια μας, για το «καημένο» το παιδί που παρόλο που είναι φυλακισμένος, θέλει να σπουδάσει και επειδή δεν του επιτρέπουν να περιφέρεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κάνει απεργία πείνας.
Φυσικά πάνω απ όλα καθαρά για ανθρωπιστικούς λόγους, ευελπιστούμε και ευχόμαστε η υπόθεση αυτή να καταλήξει αισίως και το παιδί να μην πάθει κακό.
Ας γνωρίζουν λοιπόν όλοι αυτοί που εξαντλούν την στιλιζαρισμένη και γαντοφορεμένη συμπόνια και συμπαράστασή τους στον οξυδερκή και «διαφορετικό» Νίκο, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες παιδιά, που το πρωί εργάζονται σε οικοδομές και αποθήκες και το βράδυ πηγαίνουν στο νυκτερινό σχολείο, έχοντας ως μοναδικό όνειρο της στερημένης ζωής τους την εισαγωγή τους στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα. Νέα παιδιά, που δεν γνωρίζουν το 21ο κονσέρτο του Μότσαρτ, ή δεν απολαμβάνουν φιλολογικά οικογενειακά απογεύματα στις επαύλεις του Παλαιού Ψυχικού, αλλά που βιώνουν καθημερινά την κοινωνική ανισότητα, την αδικία, την σκληρότητα της ζωής και που όμως δεν παίρνουν στα χέρια το Καλάσνικωφ ή τη μολότωφ, αλλά βυθίζονται με μεγαλύτερη μανία στα βιβλία τους.