Οι διαρθρωτικές αλλαγές που υποχρεούται να ακολουθήσει ένα κράτος όταν ζητά την βοήθεια του ΔΝΤ είναι:
‒ Μειώσεις των μισθών με στόχο την μεγιστοποίηση των κερδών των επιχειρήσεων. ‒ Απουσία προστασίας της εθνικής παραγωγής.
‒ Ιδιωτικοποιήσεις.
‒ Ένα γενικότερο μοντέλο μονεταριστικής πολίτικης με βάση την λιτότητα, την περικοπή των δημοσίων δαπανών και των κοινωνικών παροχών.
Συνέπεια των παραπάνω είναι η άρση των προστατευτικών μέτρων και η διευκόλυνση της αγοράς των μεγαλύτερων δημοσίων επιχειρήσεων από πολυεθνικούς κολοσσούς. Οι όροι του δανεισμού είναι εις βάρος των χωρών που δανείζονται και η δημόσια περιουσία φτάνει να πωλείται σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Στίγκλιτς σχολιάζει επί τούτου: «Τι περίεργος κόσμος αυτός στον οποίο οι φτωχές χώρες επιδοτούν τις πλουσιότερες».
Οι αρνητικές συνέπειες τέτοιων χειρισμών διαφαίνονται κατά την διάρκεια του 1960, όταν ο μέσος συνολικός παγκόσμιος ρυθμός της οικονομίας κυμαινόταν στο 3,5% και το 1970 στο 2,4%, ενώ τις επόμενες δεκαετίες ‒ που επικράτησε το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού ‒ σημειώθηκε πτώση, με την δεκαετία του 1980 να είναι στο 1,4%, του 1990 στο 1,1% και του 2000 να μειώνεται δραστικά στο μόλις 1%. Αντιπαράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Κίνας που μεγιστοποιεί την οικονομική της ανάπτυξης ακλουθώντας εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές.
Τα μετρά που πάρθηκαν δεν αντιμετώπισαν τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης αλλά προέβησαν σε περαιτέρω αποσταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών, καθώς η επιχορήγηση των ζημιών των τραπεζών και του ιδιωτικού τομέα διόγκωσε το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Η διαφορά στην αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ έγκειται στο γεγονός ότι η αμερικανική Κυβέρνηση του Μ. Ομπάμα στήριζε την ζήτηση με κονδύλια ύψους 750 δισ. δολαρίων, ενώ η ΕΕ, κάτω από τις οδηγίες της Γερμανίας, πήρε αποφάσεις που βασίστηκαν σε πολιτική αυστηρής λιτότητας, με αποτέλεσμα την διόγκωση της ύφεσης και την αναιμική ανάπτυξη. Ο Samuelson αναφέρει χαρακτηριστικά στην Οικονομική ότι «για να καταπολεμήσουμε την ύφεση, υπάρχουν δύο τρόποι: αύξηση των δαπανών ή μείωση των φορολογικών συντελεστών». Οι ΗΠΑ ακολούθησαν αυτό ακριβώς το παράδειγμα, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου ακολουθήθηκε πολιτική ακραίας λιτότητας με υπέρμετρη αύξηση φορολογίας και παράλληλη μείωση δημόσιων δαπανών. Αποτέλεσμα της παρελκυστικής αυτής οικονομικής πολιτικής ήταν τελικά μία ύφεση που πλησιάζει, ή και ξεπερνάει, το 30% τα τελευταία 5 χρόνια, καθώς και η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων και η περαιτέρω μείωση της αποταμίευσης.
Τα κόμματα που ανέλαβαν την εξουσία στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια χαρακτηρίζονται από έλλειψη αποφασιστικότητας και εργατικότητας, καθώς και από αδυναμία επίλυσης των προβλημάτων και χάραξης μιας υγιούς δημοσιονομικής και μακροοικονομικής πολιτικής και κυρίως εκτεταμένη διαφθορά. Τα σκάνδαλα που αναστάτωσαν τις τελευταίες δεκαετίες τον ελληνικό λαό ποικίλουν. Οι υπαίτιοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν οδηγηθήκαν στην Δικαιοσύνη. Η ανάμειξη πολιτικών προσώπων στην διαφθορά αποτελεί τροχοπέδη στην περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Ο Έλληνας λογοτέχνης Εμμανουήλ Ροΐδης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κόμμα εν Ελλάδι είναι ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγιγνώσκωσιν και να γράφουν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσιν εργασίαν, οίτινες εννούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν να αναβιβάσωσι αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν Πρωθυπουργόν, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα δια να ζώσι δίχως να σκάπτωσι».
Κρίνεται επιτακτική η ύπαρξη μια υγιής εθνικής κυβέρνησης που θα λειτουργήσει με γνώμονα την εξυγίανση της δημοσιονομικής πολιτικής. Με πολιτικούς αμόλυντους, αδέκαστους που θα καθοδηγούνται από την αγάπη τους για την πατρίδα!
Σε αυτές τις εκλογές ψηφίζω Χρυσή Αυγή γιατί Αγαπάω την Ελλάδα!
Ευγενία Χρήστου – Γερμενή
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-monos-dromos-elpidas-einai-h-chrush-augh#ixzz3OnOWDwVo
