Παρότι η συγκεκριμένη έννοια ενεργοποιείται αυτομάτως στο διεθνές δίκαιο στην περίπτωση που πέσει ένα δικτατορικό καθεστώς, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί και στην περίπτωση της απλής εναλλαγής κυβερνήσεως, αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το χρέος ήταν ενάντια στα συμφέροντα του Λαού και δεν υπήρχε η συναίνεση του, σε γνώση των δανειστών. Προς υποστήριξη αυτού του επιχειρήματος θα φέρουμε στην «συζήτηση» τα άρθρα 49 – 50 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, όπου ορίζεται ότι:
Άρθρο 49 – Απάτη: «Αν ένα κράτος επηρεαστεί ώστε να κυρώσει μία συνθήκη μέσω εξαπάτησης από ένα άλλο κράτος – μέλος των διαπραγματεύσεων, το κράτος μπορεί να επικαλεστεί την απάτη ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Άρθρο 50 – Διαφθορά ενός αντιπροσώπου του κράτους: «Αν η έκφραση της συγκατάθεσης ενός κράτους να δεσμεύεται από μία συνθήκη είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς των αντιπροσώπων του, εμμέσως ή αμέσως, από ένα άλλο κράτος στην διαπραγμάτευση, τότε το κράτος μπορεί να επικαλεστεί αυτή την διαφθορά ως λόγο ακύρωσης της συγκατάθεσης του να δεσμεύεται από την συνθήκη»
Ύστερα από αυτό το τροχιοδεικτικό, καθίσταται σαφής η πορεία που οφείλει να ακολουθήσει μία Εθνική Διακυβέρνηση, ύστερα από την εκλογική ήττα της κλεπτοκρατίας. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να κηρυχθεί παύση πληρωμών προς τους δανειστές, προκειμένου να διεξαχθεί λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, ώστε επιτέλους οι Έλληνες να μάθουν σε ποιους χρωστάνε, πόσα χρωστάνε και γιατί τα χρωστάνε. Ακολούθως θα γίνει προσφυγή στα Διεθνή Δικαστήρια για το χρέος που εντάσσεται στην κατηγορία του απεχθούς χρέους. Έτσι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους θα διαγραφεί, αφού οι πιστωτές θα πρέπει να απευθυνθούν σε αυτούς που καρπώθηκαν τα λεφτά, αφήνοντας χρέη στον Ελληνικό Λαό, προκειμένου να εισπράξουν.
Άθελα του ο Σαμαράς, με τις πρακτικές του, που συνιστούν κατάλυση του πολιτεύματος, καθιστά την υπόθεση της διεκδίκησης διαγραφής του επαχθούς χρέους ακόμα πιο εύκολη, αφού με τις διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και την ισοπέδωση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των εξουσιών, κάνει αυταπόδεικτα τα επιχειρήματα διεκδίκησης. Οι αποκαλύψεις για την εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού, Γεωργίου Α. Παπανδρέου, στην είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, δένει την όλη υπόθεση περί γνώσης των δανειστών, ενώ η ανεξάρτητη – πλέον – δικαιοσύνη, θα μπορέσει να αναδείξει το μέγεθος της απάτης εναντίον του Ελληνικού Λαού.
Όλα αυτά δεν είναι νομικίστικες εκτιμήσεις ή αποκύημα της φαντασίας του γράφοντος και των ομοϊδεατών του, αλλά μία αντικειμενική πραγματικότητα, αφού οι συγκεκριμένες διατάξεις έχουν εφαρμοστεί πολύ προσφάτως, αποδείχνοντας έτσι ότι είναι πλήρως ενεργές στις συνθήκες του σύγχρονου διεθνούς δικαίου. Προς επίρρωση των παραπάνω αρκεί να αναφέρουμε την περίπτωση του Ισημερινού που ανακοίνωσε παύση πληρωμών του 70% του ομολογιακού χρέους της χώρας και εν τέλει αγόρασε σχεδόν το σύνολο του χρέους αυτού με μείωση κατά 65%. Αυτό βεβαίως δεν πρέπει να εκληφθεί ως κάτι αντίστοιχο του ελληνικού PSI, αφού στην περίπτωση του PSI έμειναν ανέγγιχτοι οι μεγαλοκαρχαρίες και οι διεθνείς τοκογλύφοι και «τσακίστηκαν» οι μικροομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κ. Αλεξανδράκη, «Για Μια Εθνική Οικονομία», που κυκλοφορεί μέσω του πολιτιστικού ιδρύματος Α.Ι.Γ.Ι.Σ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/logistikos-elegchos-kai-diagrafh-tou-paranomou-chreous#ixzz3PH5lvV7p