Η είδηση έρχεται από την Φινλανδία, λειτουργεί όμως ως προάγγελος αναλόγων «καινοτομιών» και στην Ελλάδα. Παρελθόν, λοιπόν, θα αποτελούν από το φθινόπωρο του 2016 τα τετράδια και τα μολύβια για τους μαθητές της Φινλανδίας. Ο μέχρι τώρα καθιερωμένος τρόπος εκπαίδευσης καταργείται και αντικαθίσταται με την «ψηφιοποίηση» σε όλα τα επίπεδα, μέσω μιας «πρωτοποριακής» πρότασης: τα παιδιά να γράφουν, αποκλειστικά πλέον, με πληκτρολόγιο σε όλες τις σχολικές τάξεις. Η είδηση αυτή χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους πάσης φύσεως «προοδευτικούς» στην χώρα μας, αφού γι’ αυτούς ο οποιοσδήποτε νεωτερισμός θεωρείται απαραίτητος και ευοίωνος με θετικό προορισμό.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως πίσω από αυτή την καινοτομία κρύβεται ένα ακόμη χτύπημα εναντίον της Ελλάδος, εφόσον αυτή η πρόταση ενσωματωθεί και στο εγχώριο εκπαιδευτικό σύστημα; Μήπως η παγκοσμιοποίηση έχει βγάλει ένα ακόμη όπλο από την φαρέτρα της, στην προσπάθειά της για πλήρη εκμηδένιση της Εθνικής Παιδείας και επιβολή του πολυπολιτισμού; Η πρόταση αυτή μόνο ως αθώα δεν πρέπει να θεωρηθεί! Το γράψιμο με το χέρι είναι πολύ σημαντικό για τα μικρά παιδιά, καθώς βοηθά κατά πολύ στην ανάπτυξη των νοητικών τους ικανοτήτων. Το χειρόγραφο κείμενο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ανθρώπινης ιδιότητας καθώς, έχοντας ως δεδομένο ότι η γραφή αποτελεί ένα κοινό κτήμα της παιδικής ηλικίας, η γνώση της λέξης έχει ένα ακόμη πλεονέκτημα: την γνώση του τρόπου γραπτής και ορθογραφικής παράστασης της λέξης, δηλαδή της οπτικής του εικόνας. Η οπτική εικόνα της λέξης αφορά στην γραπτή παράσταση της λέξης, γραφή και ορθογραφία. Η εικόνα αυτή αποκτάται, εδραιώνεται και συντηρείται από την συνεχή επαφή με την γλώσσα σε δύο συγκεκριμένα επίπεδα: στο οπτικό και στο κιναισθητικό. Έτσι ονομάζονται οι κινήσεις του χεριού για την ενεργοποίηση και τον σχεδιασμό των γραμμάτων που απεικονίζουν την γραπτή παράσταση κάθε λέξης, ενώ η αίσθηση που απορρέει από την διαδικασία αυτή αποτελεί μια βασική πηγή γνώσης της εικόνας, δηλαδή του τρόπου γραφής και ορθογραφίας της λέξης. Όταν διερωτόμαστε για το πώς γράφεται μια λέξη το επαληθεύουμε, αν έχουμε αμφιβολία, με το να την γράψουμε στο χαρτί προκειμένου να επιβεβαιωθούμε. Όταν, όμως, δεν υπάρχει το χαρτί και η γραφή γίνεται στο πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή μέσω «χτυπημάτων», τότε φεύγει από την γνώση μας ο σχεδιασμός των γραμμάτων. Να θυμάται, δηλαδή, κάποιος πώς γράφεται μια λέξη, επειδή έχει την εικόνα της. Η απαγόρευση ουσιαστικά της γραφής στο χαρτί αλλάζει ριζικά την δεξιότητά της και είναι στην ουσία μια πρώτη απομάκρυνση από την εικόνα της λέξης.
Αν σήμερα υπάρχει μια φορά πρόβλημα με την ορθογραφία στα Ελληνόπουλα, με την επιβαλλόμενη και αποκλειστική χρήση του πληκτρολογίου το πρόβλημα αυτό θα μεγεθυνθεί στο έπακρο. Ο βαθύτερος στόχος αυτών των -σε καμία περίπτωση- αθώων πρωτοβουλιών είναι η δημιουργία ασυναίσθητων πειθήνιων, υποταγμένων, άβουλων όντων και όχι ανθρώπων με αληθινή μόρφωση, εσωτερική καλλιέργεια, ικανότητα κρίσης, διαύγεια σκέψης και ερευνητικό πνεύμα. Νωρίτερα, είχαμε την έμμεση προώθηση του λατινικού αλφαβήτου ως τρόπου έκφρασης των νέων, οι οποίοι ανεπίσημα το χρησιμοποιούν παντού, από την χρήση των κινητών τηλεφώνων μέχρι την διαδικτυακή επικοινωνία. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει μια «οικειότητα» και ένα ψυχικό προβάδισμα, μια ψυχοπνευματική δέσμευση δηλαδή, η οποία απομακρύνει σταδιακά τους νέους από την Ελληνική αλφάβητο και έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης που ενδεχομένως να υπήρχε πιο πριν.
Άραγε, το επόμενο βήμα για την διάλυση της παιδείας, τον ύπουλο αφελληνισμό των παιδιών και την μετατροπή τους σε χειραγωγούμενα πιόνια της παγκοσμιοποίησης και του πολτού των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, ποιο θα είναι; Μήπως η επιβολή του μονοτονικού το 1982, το οποίο ήταν ένα πρώτο βήμα για την διάλυση της παιδείας, είναι ένα μεταβατικό στάδιο για την πλήρη κατάργηση των τόνων; Και μήπως το επόμενο εφιαλτικό στάδιο μετά το ατονικό σύστημα θα είναι η παραδοχή της φωνητικής γραφής («νομιζοποςολι ι ανθροπι ινειδιι»…); Τόσο οι μαρξιστές όσο και οι φιλελεύθεροι, παρά τις όποιες φαινομενικές διαφορές τους, έχουν ως κοινή συνισταμένη και αφετηρία εκκίνησης των απόψεών τους τον ανθελληνισμό. Η διάλυση της παιδείας, διαμέσου του ευνουχισμού της σκέψης και της παραχάραξης της γλώσσας, είναι ένας πολύ σημαντικός τομέας για την επίτευξη των αντεθνικών τους σκοπών. Το τέλος της γραφής για τα μικρά παιδιά της Φινλανδίας αποτελεί μια ζοφερή προειδοποίηση για ένα εξίσου ολέθριο μέλλον αφελληνισμού των μαθητών, από τα πρώτα τους κιόλας βήματα. Αφαιρώντας τους την δυνατότητα να γράφουν με το χέρι, επιχειρούν να αφυδατώσουν την σκέψη τους και να εμποδίσουν κάθε δίοδο επικοινωνίας ανάμεσα στο μυαλό των Ελληνόπουλων και την γραπτή αποτύπωση διαμέσου του χεριού, ως μια προέκταση των εντολών που παίρνει από τον εγκέφαλο. Όπως βλέπουμε η διαδικασία αφελληνισμού των μικρών παιδιών περνά μέσα από διαφορετικά στάδια, με το ίδιο όμως επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-cheirografo-to-plhktrologio-kai-h-ennoia-ths-grafhs#ixzz3QZucTrT1