«Φοβάμαι πως στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, το χάσαμε το «παιγνίδι», διότι ακόμα και η αρνητική κάλυψη των δραστηριοτήτων της αναδεικνύεται σε διαφήμιση. Θα τολμήσω δε να αποδεχθώ, παρά το γεγονός ότι θα στενοχωρήσω αγαπημένους συναδέλφους, ότι η Χρυσή Αυγή μας κέρδισε μέσα στο γήπεδό μας» – Μιχάλης Ιγνατίου
Η παραπάνω φράση συνοψίζει σε λίγες λέξεις όλη την απελπισία των «ειδικών» απέναντι στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Εκατοντάδες άρθρα γράφθηκαν στον ελλαδικό ή διεθνή Τύπο για εμάς, όπου ξεχώριζε η αγωνία να απαντηθεί το ερώτημα «ποιος ευθύνεται» που οι Εθνικιστές έφτασαν να αποτελούν μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη με ποσοστά που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ως που μπορούν να φτάσουν; Τι πήγε στραβά στους υπολογισμούς εκείνων που διαμορφώνουν την σκέψη της μάζας;
Η απλούστερη απάντηση που με ευκολία εκστόμιζαν οι αναλυτές μας είναι η φτωχοποίηση που επήλθε με το μνημόνιο. Η ανέχεια και η έλλειψη κρατικού μηχανισμού ήταν τα κύρια συστατικά που έφεραν την Χρυσή Αυγή στη βουλή, σύμφωνα με εκείνους ενώ εκατοντάδες ακόμα απόψεις συνεχίζουν και παρουσιάζονται από τον δημοσιογραφικό κόσμο πάντοτε εν τη απουσία μας από τις συζητήσεις τους, λες και αποτελούμε ήδη μια κακή ανάμνηση του παρελθόντος!
Μην περιμένετε σε αυτό το βιβλίο να αναλύσουμε κι εμείς τις αιτίες που ώθησαν το Εθνικιστικό Κίνημα, ας αφήσουμε να ζήσουν αυτό το δράμα οι αγαπητοί μας «ειδικοί». Οφείλουμε όμως να απαντήσουμε οι ίδιοι προς εκείνους που περίπου μας λένε ότι η Χρυσή Αυγή οφείλει την επιτυχία της στην οικονομική κρίση και μόνο, ότι παρόμοιες ή χειρότερες συνθήκες επικρατούν και σε άλλες χώρες, χωρίς όμως να εμφανιστεί μια Χρυσή Αυγή, παρά μόνο γραφικοί και ακίνδυνοι συνδυασμοί τύπου Καρατζαφέρη.
Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, αξίζει να κατατεθεί μια προσωπική μαρτυρία για το πόσο σοβαρά αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που θα διαδραματίσουμε τα επόμενα χρόνια. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, στο μικρό γραφείο της οδού Σωκράτους μέσα στο κέντρο της κατεχόμενης Αθήνας, όπου είναι εμφανή τα σημεία της παρακμής από την πρέζα, την εγκληματικότητα των συμμοριών, την πορνεία και άλλα πολλά που διεκόπησαν μόνο για ελάχιστες ημέρες ώστε η χώρα να δείξει το «λαμπερό» της πρόσωπο για τα Olympic gamesτης Γιάννας Αγγελοπούλου και της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή… Αυτά τα έβλεπαν όμως, εκείνοι που είχαν μάτια και πονούσαν για την Πατρίδα, γιατί ούτε κρίση υπήρχε, ούτε ΔΝΤ, ούτε η… Μέρκελ ήθελε την καταστροφή μας, οπότε όλα έβαιναν καλώς και οι πολλοί ήταν απασχολημένοι με τον εαυτούλη τους. Μέσα σε εκείνο το μικρό γραφείο και ενώ πολιτικά βρισκόμασταν στο 0,5% ή και λιγότερο, ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, έλεγε σε μια ομάδα στελεχών να μην αμφιβάλλουν ότι «εκείνο για το οποίο αγωνιζόμαστε, δεν είναι ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας, ούτε να είμαστε ένα μέρος του διεφθαρμένου συστήματος, αλλά η ανακατάληψη της Πατρίδας μας και τίποτε λιγότερο»… Αυτό σαν απάντηση προς εκείνους που «ελαφρά τη καρδία» θέλουν να υποβαθμίσουν την ιστορική επιτυχία του 2012.
Μοιάζει μάλλον αδύνατο να εξηγήσεις κάτι που δεν καταλαβαίνεις. Αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα όλοι εκείνοι που ανήκουν σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό μας και δεν αντιλαμβάνονται ότι κλείνει ο κύκλος τους και ένας νέος ανοίγει με προοπτική ανάκαμψης όχι της οικονομίας, αλλά του Έθνους. Όταν επιτέλους θα θέσουμε ως λαός στο κέντρο του ενδιαφέροντός μας την Πατρίδα, τότε να είστε σίγουροι ότι και η οικονομία θα ακολουθήσει τους κανόνες μας. Για όσο ακόμα θα επικρατεί ο ατομικισμός, μην περιμένετε κανένα θετικό πρόσημο στους οικονομικούς δείκτες. Τα τοκοχρεολύσια θα είναι πάντα εκεί για να σας θυμίζουν ότι ζείτε σε ένα κατεχόμενο κράτος και οι διεθνείς τοκογλύφοι θα αναζητούν πάντα μια λίμπρα αίμα για να ξεχρεώσουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Συναγωνιστή, Νίκου Κωνσταντίνου, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/biblioparousiash-ta-paidia-me-ta-maura#ixzz3R3gtqA7x