Η Παιδεία είναι ο πλέον πολύπαθος τομέας από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους και αυτό όχι μόνο εξαιτίας της σημαντικότητας του αλλά κυρίως εξαιτίας του ιδιαίτερου χαρακτήρα του να κοστίζει πολλά και να αποδίδει μετά την παρέλευση τουλάχιστον δεκαετίας. Για τις νεοφιλελεύθερες λογικές η Παιδεία εύκολα χαρακτηριζόταν ως «αντιπαραγωγική» και οποιαδήποτε περικοπή θεωρούνταν θεμιτή.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα να έχουμε μια Παιδεία που πόρρω απέχει απ’ τις συνταγματικές επιταγές του άρθρου 16, πλήρως εξαρθρωμένη και απαξιωμένη. Πολλοί πιστεύουν ότι ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης στη σημερινή κρίση αξιών, ορατό αποτέλεσμα της οποίας είναι η οικονομική κρίση, οφείλεται ακριβώς στις πολιτικές που υποβάθμισαν την Παιδεία στην αρχή της μεταπολίτευσης.
Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι ιδεολογικός κυρίαρχος σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης είναι εδώ και πολλά χρόνια η αριστερά, η οποία έβαζε τα αιτήματα και εν πολλοίς καθόριζε τις εξελίξεις, ενώ κάποιες φορές η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε για την άσκηση πίεσης και σε άλλους τομείς της πολιτικής ζωής. Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα που αφορά το μύθο ότι η αριστερά δεν άσκησε ποτέ εξουσία μέχρι τώρα και δεν είναι του παρόντος.
Ολοκληρώθηκαν λοιπόν οι προγραμματικές δηλώσεις, η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και ήδη ξεκίνησε να μετράει ο χρόνος της εξουσίας. Τα δύο νέα πρόσωπα στο τιμόνι του υπουργείου είναι ένας πανεπιστημιακός, του βαθέως αριστερού κατεστημένου και ένας υποστηρικτής κουκουλοφόρων. Καθόλου ενθαρρυντικές οι προοπτικές, αν και για την ώρα απολαμβάνουν ασυλία, αφού η νέα κυβέρνηση διανύει το μήνα του μέλιτος με τους ψηφοφόρους.
Το μεγάλο πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι δε φαίνεται να έχει αντιληφθεί το εκλογικό αποτέλεσμα και ζει ακόμα σε προεκλογικούς ρυθμούς. Παρακολουθώντας τις προγραμματικές δηλώσεις για την παιδεία επαναλαμβανόταν συνεχώς οι λέξεις «τερματισμός, παύση, αλλαγή, ανάκληση, γκρέμισμα, ανατροπή κτλ» αναφερόμενοι σε νομοθετήματα των προηγουμένων, χωρίς όμως να εκφράζεται μια ξεκάθαρη θέση, γιατί καλό και αναγκαίο το γκρέμισμα αλλά αν δεν χτιστεί κάτι άλλο, τότε αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπής η γύμνια.
Εκτός από κάποιες εξαγγελίες επικοινωνιακού χαρακτήρα, όπως η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων – που όμως παραμένει ως προαιρετικό εργαλείο – η επαναπρόσληψη των σχολικών φυλάκων και την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, ελάχιστα ακούστηκαν για την ουσιαστική αναβάθμιση της παιδείας, ενώ και αυτά που ειπώθηκαν αφορούν κατά κύριο λόγο την τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επαναλαμβάνεται το ίδιο λάθος να επιχειρούνται οι όποιες αλλαγές από την οροφή και όχι στα θεμέλια του οικοδομήματος.
Μέχρι πρόσφατα οι συνδικαλιστές της αριστεράς στα σχολεία διατύπωναν αιτήματα που έβαζαν τον πήχη ψηλά. Με τη νέα κυβέρνηση έχουν την ευκαιρία να μετατρέψουν το αίτημα σε πραγματικότητα. Σε αντίθετη περίπτωση θα αντιμετωπίσουν την κατηγορία του πολιτικού απατεώνα. Ο χρόνος θα δείξει.
Ως Εθνικιστικό Μέτωπο Εκπαιδευτικών θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και θα παρεμβαίνουμε συνεχώς.
Η θέση μας για Δημόσια Δωρεάν Εθνική Παιδεία σε όλα τα ελληνόπουλα, σύμφωνα και με τις επιταγές του άρθρου 16 του Συντάγματος, παραμένει αδιαπραγμάτευτη.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-ethnikistiko-metwpo-ekpaideutikwn-gia-tis-peri-paideias-programmatikes-d#ixzz3RpdMW3al
