Ο Πομπήιος, όταν οι Μαμερτίνοι (πολεμιστές της Μεσήνης) επικαλούνταν τους νόμους, τους απαντούσε εντελώς κυνικά: «Τι μου λέτε για τους νόμους, όταν κρατώ σπαθί;». Ο Πομπήιος, όμως, είχε όλη την ειλικρίνεια της ωμής βίας, η οποία δεν χρειάζεται φτηνές δικαιολογίες και ανάλογα περιτυλίγματα.
Επί 18 μήνες περίπου, από τότε δηλαδή που άρχισε το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ο νομικός πολιτισμός της Χώρας δέχεται απανωτά βίαια χτυπήματα, προκειμένου η ξεκάθαρα πολιτική δίωξη του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών να περάσει προς τα έξω ως μια ακόμη υπόθεση ποινικού χαρακτήρα και περιεχομένου. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα είδαμε να υποτάσσεται το Δίκαιο στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, να επιχειρείται ο εξευτελισμός της Προσωπικότητας και της Αξιοπρέπειας Ανθρώπων με στημένα και κατάπτυστα άρθρα και ρεπορτάζ, να περιφρονείται επιδεικτικά η διερεύνηση της Αλήθειας, να διαστρεβλώνονται με προκλητικό τρόπο συγκεκριμένα γεγονότα, να καταπατείται δίχως αιδώ το τεκμήριο αθωότητας και άλλα παρόμοια θλιβερά περιστατικά. Είδαμε την ηγεσία της Δικαιοσύνης να υπηρετεί τα στενά συντηρητικά συμφέροντα ενός αποτυχημένου και λαομίσητου πρωθυπουργού. Να μεροληπτεί ασύστολα υπέρ των κυβερνητικών συμφερόντων, να ποδοπατά, να γρονθοκοπεί, να κουρελιάζει, να καταβαραθρώνει κάθε έννοια νομικής ισότητας. Βεβαίως, Εμείς δεν είμαστε Μαμερτίνοι και γνωρίζουμε ότι απέναντί μας έχουμε την κεκαλυμμένη βία ενός διεφθαρμένου αντεθνικού κράτους. Μια κυβέρνηση, η οποία χρησιμοποιεί την εξουσία της όχι για το Έθνος και τον Λαό, αλλά για την επιβολή καταστάσεων οι οποίες εξυπηρετούν ξένα κέντρα αποφάσεων. Στο ηττοπαθές ρητό vae victis (ουαί τοις ηττημένοις) αντιτάσσουμε το ότι οι μόνες χαμένες μάχες είναι αυτές που δεν δίνονται. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον μακρύ Αγώνα για Πατρίδα, Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, σημασία δεν έχει η προσωπική μοίρα κανενός. Ακόμη κι αν χρειαστεί κάποιοι να ταλαιπωρηθούν επί μακρόν, θα αφήσουν την δική τους παρακαταθήκη για τον Έντιμο Αγώνα μας.
Σε πείσμα των καιρών, που αλλάζουν, ο Ιερός Σκοπός μας παραμένει πάντοτε ο ίδιος. Αυτή είναι η μοίρα των Χρυσαυγιτών, Ανδρών και Γυναικών. Να αγωνίζονται, να αντιστέκονται σε κάθε τι νοσηρό που επιχειρεί να βλάψει την Πατρίδα και τον Λαό. Αντί να μέναμε θλιβεροί κομπάρσοι των εξελίξεων, γίναμε Εμείς οι πρωταγωνιστές που δημιουργούμε τις εξελίξεις. Δείξαμε ότι έχοντας Όνειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι πήραμε μέρος σε μια συναρπαστική περιπέτεια γραψίματος της Ιστορίας. Θελήσαμε όχι απλώς να μην ενσωματωθούμε στο άρρωστο αυτό σύστημα, αλλά να το πολεμήσουμε Ιδεολογικά και πολιτικά. Θελήσαμε να δείξουμε ότι η Πίστη σε μια Ιδέα είναι πιο δυνατή από το χρήμα, ότι η θέληση υπερπηδά κάθε τεχνητό εμπόδιο, ότι ακόμη κι αν επί χρόνια συντηρούμε μια φλόγα ζωντανή, αυτή θα μετατραπεί κάποια στιγμή σε μια τεράστια φωτιά εξαγνισμού. Αντισταθήκαμε στην βρώμικη επιχείρηση της εξόντωσης της Ιστορικής Μνήμης, γιατί η λησμονιά και ο λήθαργος είναι ο επιθυμητός σκοπός των ανθελλήνων εξουσιαστών. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι απλώς ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης Ιστορίας, αλλά αντιθέτως είναι η ίδια, η οποία γράφει την Ιστορία με τα πεπραγμένα του Έντιμου και Νόμιμου Αγώνα της. Ακόμη και μέσα από τα όποια αναπόφευκτα λάθη δεν δικαιούνται οι εχθροί της να μας κρίνουν, ούτε πολιτικά, ούτε πολύ περισσότερο ηθικά, γιατί απλούστατα Εμείς έχουμε το Δίκαιο με το μέρος μας και αυτοί όχι. Εμείς πιστεύουμε στην Τιμή, που τιμή δεν έχει, ενώ οι εχθροί μας είναι άτιμοι. Μπορεί να έχουμε λάθος σελίδες στην πορεία μας, επ’ ουδενί όμως δεν είχαμε μαύρες σελίδες. Γι αυτό, ως μια αυτονόητη πράξη κάθε Εθνικιστή-Επαναστάτη και ως μια στοιχειώδη ενέργεια αυτοσεβασμού, δεν αναγνωρίζουμε κανένα δικαίωμα έντιμης και ειλικρινούς κριτικής απέναντί μας, τόσο από τις ποικίλες εκφράσεις του καθεστώτος όσο και από τους «υπερεπαναστάτες» του πληκτρολογίου και του καναπέ. Λογαριασμό θα δώσουμε απέναντι στην Ιστορία αυτού του Τόπου. Απέναντι σ’ όλους όσοι μέσα στους αιώνες έβαλαν έναν μεγάλο ή μικρό λίθο στο χτίσιμο του Κάστρου της Αθανασίας που περικλείει την Ελλάδα ως Έθνος, Συνείδηση και Δημιουργό των καλύτερων στην Ιστορία της ανθρωπότητας Πολεμιστών, Ποιητών και Φιλοσόφων. Θα δώσουμε, όμως, λογαριασμό και απέναντι στην δική μας Συνείδηση, Αξιοπρέπεια και Περηφάνια. Για να αποδειχθεί, τελικά, αν είμαστε Αετοί ή κότες, Αυθεντικοί ή κίβδηλοι, Πρωτοπόροι ή ουραγοί.
Περισσότερο απ’ όλους, όμως, θα δώσουμε λογαριασμό στους νεκρούς και τους αγέννητους και ιδίως στα Αδέρφια μας Γιώργο και Μάνο, οι οποίοι έπεσαν κυριολεκτικά υπερασπιζόμενοι όλα όσα πρεσβεύουμε και τα οποία πρέπει σε καθημερινή βάση να τα αποδεικνύουμε με έμπρακτες πράξεις και όχι κούφια λόγια. Ξεχνώντας τους, ξεχνώντας την θυσία τους, ξεχνούμε την ίδια την φύση της Ιδεολογίας μας. Κάποτε θα τους συναντήσουμε και στεκόμενοι μπροστά τους θα πρέπει να τους εξηγήσουμε τι κάναμε για την Ιδέα μας και αν χρειάστηκε να θυσιάσουμε οτιδήποτε για την Υπεράσπισή της. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, όταν έρθει αυτή η ώρα, να δικαιολογήσουμε τον Ύψιστο Τίτλο Τιμής του Χρυσαυγίτη. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-upsistos-titlos-timhs-tou-chrusaugith#ixzz3SeaOQXMy