Το πρώτο λοιπόν και πιο σημαντικό δεδομένο στην ελληνική περίπτωση, είναι ότι προσπαθούμε να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα συνεργαζόμενοι με τους ευρωπαίους «εταίρους» μας. Οι οποίοι όμως είναι εκείνοι, που σε συνεργασία με όλες τις δουλικές προς αυτούς μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις, δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα.
Δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ, έχουμε το «θράσος» να διεκδικούμε από τους ευρωπαίους «εταίρους» να πετάξουν στα σκουπίδια ένα πρόγραμμα καταστροφής των παραγωγικών δομών και χρεωκοπίας της Ελλάδος για το οποίο «μόχθησαν» και εργάσθηκαν (σε συνεργασία πάντοτε με τις ελληνικές κυβερνήσεις) σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Για ποιο λόγο να κάνουν αυτό που ζητάμε; Έχουν αλλάξει τα δεδομένα βάσει των οποίων έκριναν, αποφάσισαν και έθεσαν σε εφαρμογή αυτά τα καταστροφικά σχέδια; Ασφαλώς όχι. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρούμε να λύσουμε το πρόβλημα είναι εξ υπαρχής λάθος.
Αυτά λοιπόν που επιδιώκουν οι «εταίροι» σχετικά με τη χώρα μας επί τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες, είναι τα εξής τρία πράγματα: πρώτον να απαξιώσουν την παραγωγικότητα της χώρας μας επ’ ωφελεία των δικών τους οικονομιών, δεύτερον να ξαναπάρουν πίσω τα χρήματα που έριξαν για να καταστρέψουν την Ελλάδα και τρίτον μέσω της τοκογλυφίας και διάφορων οικονομολογικών τεχνασμάτων να διατηρήσουν την Ελλάδα για πάντα χρεωμένη και έρμαιο των πολιτικών τους ορέξεων.
Το γεγονός ότι επιδίωξαν το δόλιο δανεισμό της χώρας μας αποδεικνύεται εύκολα από τις μίζες που σε απόλυτη γνώση των κυβερνήσεών τους χορηγούσαν αφειδώς επιχειρηματικοί κολοσσοί των δικών τους χωρών στους πολιτικούς εκπροσώπους και το περιβάλλον τους στη δική μας χώρα. Αποδεικνύεται όμως και από τον πακτωλό χρημάτων (τύπου «πακέτου Ντελόρ») που έρευσαν κρουνηδόν σε «μαύρες τρύπες» στην Ελλάδα (πάντα σε γνώση των εταίρων) ή διατίθεντο για την αγορά πολυτελών καταναλωτικών αγαθών πάλι από τις δικές τους βιομηχανίες.
Δεν ξύπνησαν δηλαδή ένα πρωί, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι αγαπητοί μας «εταίροι» και οι δουλικές προς αυτούς ελληνικές κυβερνήσεις και διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε. Απλά οι δυο πλευρές συνεργάστηκαν αγαστά για την από κοινού εφαρμογή του ίδιου καταστροφικού προγράμματος. Οι μεν απ’ έξω, οι δε από μέσα. Τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα.
Αυτή την κατάσταση καλείται να διαχειριστεί η νέα ελληνική κυβέρνηση ή όποια κυβέρνηση την διαδεχθεί στην εξουσία, αργά ή γρήγορα. Το να προσποιείται επομένως ότι συνεργάζεται με τους καλοπροαίρετους εταίρους μας για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, είναι τουλάχιστον αδόκιμο για μην πω ύποπτο.
Είναι αφελής όποιος πιστεύει ειλικρινά ότι οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν ότι το χρέος είναι αδύνατον να αποπληρωθεί από μια οικονομία με το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτού για να τους πείσουν.
Το λογικό λοιπόν επιχείρημα της νέας ελληνικής κυβέρνησης, ότι θα τους προτείνουμε κάτι το οποίο επιστημονικά είναι πιο ορθό από αυτό που ακολουθείται και το οποίο θα συμβάλλει στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, δεν τους είναι αδιάφορο, αλλά και εχθρικό. Διότι απλά δεν επιθυμούν να διορθώσουν την ελληνική οικονομία και να την ξανακάνουν παραγωγική, ώστε να μπορέσει να τους ξεχρεώσει από το πλεόνασμα που θα παράγει. Το σχέδιο είναι να πτωχεύσουμε ελεγχόμενα για να μας πάρουν ολόκληρο το «σπίτι», μαζί με τα «πράγματα». Επομένως κάθε ειλικρινής προσπάθεια διάσωσης έρχεται σε αντίθεση όπως ανέφερα παραπάνω με όλα αυτά που απεργάζονται εις βάρος μας, σαράντα χρόνια τώρα.
Τα χρήματα που έριξαν στην Ελλάδα για να την μαλθακοποιήσουν, να καταστρέψουν τον παραγωγικό της ιστό και να την υπερχρεώσουν, τα έχουν πάρει ήδη πίσω πολλαπλάσια με τα τοκογλυφικά επιτόκια και συνεχίζουν να τα παίρνουν.
Απομένουν ακόμη στις τράπεζες περί τα 150 δις στις καταθέσεις των Ελλήνων, τα οποία σιγά-σιγά απορροφούνται μέσω της υπέρογκης φορολόγησης και αποδίδονται στους τοκογλύφους.
Βέβαια ο αριθμός των ανθρώπων που δεν διαθέτουν πλέον καθόλου «κομπόδεμα» για να αντιμετωπίσουν την υπερφορολόγηση και οδηγούνται στη χρεωκοπία, συνεχώς αυξάνεται και οδηγούνται μαζικά στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τις αυτοκτονίες μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αλλά αυτό ποσώς τους ενδιαφέρει. Κάποια στιγμή θα πάρουν όλα τα διαθέσιμα χρήματα και όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες θα φτωχοποιηθούν. Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει.
Τότε μόνον θα έχουν πετύχει και τους τρεις στόχους. Ήτοι να μηδενιστεί η ελληνική παραγωγικότητα, να πάρουν πίσω όλα τους τα χρήματα και οι Έλληνες να συνεχίζουν να χρωστάνε όλο το κεφάλαιο.
Αυτή είναι η στιγμή για την οποία εργάσθηκαν όλα αυτά τα χρόνια οι «εταίροι» μας. Διότι τότε μόνο θα μπορούν να απαιτήσουν για την εξόφληση του αέναου χρέους, όλο τον πλούτο της χώρας που θα έχει απομείνει. Δηλαδή υδρογονάνθρακες, ορυκτό πλούτο πάσης φύσεως (χρυσός, σπάνια μέταλλα, μάρμαρο, βωξίτες κλπ) μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια πλήρως αποδιοργανωμένη αποικιοκρατούμενη χώρα. Μια χώρα χωρίς κεντρική διοίκηση με τις περιφέρειες να κάνουν ανεξέλεγκτα ό,τι θέλουν σε απευθείας συνεννόηση με τους ξένους (υπενθυμίζω ότι η «Ευρώπη των περιφερειών» ήταν το όνειρο του Τζέφρυ και το πρώτο νομοσχέδιο που πέρασε).
Μια κατάσταση δηλαδή παρόμοια με αυτή που επικρατεί στις πιο καθυστερημένες χώρες της Αφρικής και της Άπω Ανατολής, όπου οργιάζουν οι διάφορες συμμορίες, η κάθε μια ελεγχόμενη από διαφορετικά συμφέροντα.
Κάπου – κάπου βέβαια οι δυτικοί χάνουν τον έλεγχο κάποιας συμμορίας και τότε βλέπουμε στρατιωτικές αποστολές δυτικών χωρών να αποστέλλονται στην περιοχή για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής» κρίσης και την καταστολή των βιαιοτήτων που διαπράττονται. Όχι φυσικά γιατί η βία ενοχλεί την αισθητική ή τον ανθρωπισμό τους, αλλά επειδή δεν τους εξυπηρετεί.
Την παρούσα χρονική στιγμή πάντως υπάρχει ένα πρόβλημα στην απόσπαση όλων των μετρητών από τους τοκογλύφους. Πολλά «ημέτερα» άτομα των δοσιλογικών ελληνικών κυβερνήσεων, τα χρόνια του μεγάλου δανεισμού της Ελλάδος, «έφαγαν τον αγλέορα» και μένουν στο φορολογικό «απυρόβλητο» ή έχουν βγάλει τα χρήματα στο εξωτερικό.
Υπάρχουν επίσης και οι Έλληνες επιχειρηματίες που μέχρι πρότινος στήριζαν το προηγούμενο πολιτικό κατεστημένο (με το αζημίωτο φυσικά) και έχουν αποθησαυρίσει τεράστια ποσά που πρέπει οι τοκογλύφοι να τα βάλουν στο «χέρι».
Οι τοκογλύφοι, γνωρίζουν καλά την ύπαρξη αυτών των χρημάτων («ημετέρων» και ολιγαρχών) και φυσικά θέλουν να τα πάρουν. Εδώ λοιπόν έρχονται οι «σοφοί» και «καλοπροαίρετοι» «εταίροι» μας και μας δίνουν τις λίστες τύπου «Λαγκάρντ», απαιτώντας να ελεγχθούν οι πρώην συνεργάτες τους (διότι «την προδοσία πολλοί αγάπησαν τον προδότη ουδείς»), όχι βέβαια για να αποδοθεί φορολογική δικαιοσύνη και να αποδοθούν τα χρήματα στον ελληνικό λαό, αλλά για να τα πάρουν αυτοί προς «εξόφληση» του «χρέους» που δεν τελειώνει ποτέ. Ενώ για τους επιχειρηματίες του πολιτικού κατεστημένου προτείνουν «μεταρρυθμίσεις» σύμφωνα με το πρόγραμμα, δηλαδή το μνημόνιο. Που σημαίνει να δεχτούν να γίνουν θυγατρικές ξένων εταιρειών, ώστε η παραγόμενη υπεραξία από τις επιχειρήσεις τους να πηγαίνει κατ’ ευθείαν και νόμιμα σε ξένες τσέπες. Στο ελληνικό κράτος ούτε δεκάρα.
Στο σημείο αυτό λοιπόν έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει στους ξένους αφέντες κάτι αυτονόητο, ότι ο πολύς λαός δεν έχει τίποτε πλέον να δώσει και τζάμπα τον ξεζουμίζουν. Υπόσχεται λοιπόν ότι αυτός μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα από τους προηγούμενους τα συμφέροντά τους «βάζοντας χέρι» όχι μόνο στο λαό, όπως έκαναν οι «άλλοι», αλλά και στους Έλληνες ολιγάρχες και τους «ημέτερους» των προηγούμενων κυβερνήσεων, που «έφαγαν» χρήματα και φοροδιαφεύγουν.
Λένε δηλαδή ότι αυτοί θα φορολογήσουν και τους «έχοντες», που δεν έχουν φορολογηθεί από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, αποκρύπτοντας όμως επιμελώς να διευκρινίσουν ότι δεν πρόκειται να το κάνουν για να επιστρέψουν τα χρήματα στο λαό και επ’ ωφελεία του ελληνικού κράτους, αλλά για να τα δώσουν στους τοκογλύφους.
Επικοινωνιακά βέβαια θα το «πουλήσουν» όχι σαν εξυπηρέτηση των τοκογλύφων, αλλά σαν χτύπημα της αριστεράς στην ελληνική ολιγαρχία στο όνομα των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Για την ανάταξη όμως της ελληνικής οικονομίας ούτε λόγος να γίνεται. Οι ξένοι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα. Συμφωνούν για την επιστροφή των χρημάτων, για αυτό και έδωσαν μια πίστωση χρόνου αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει έμπρακτα τι μπορεί να κάνει εναντίον των ολιγαρχών και των «ημετέρων», για να τα τσεπώσουν ευκολότερα οι τοκογλύφοι, ενώ για την πραγματική εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας και την απομείωση του χρέους, ούτε λόγος.
Αναμενόμενο θα έλεγα εγώ. Διαφορετικά θα έπρεπε σύμφωνα με τη δική τους λογική (των ξένων), να δεχτούν να «πυροβολήσουν τα πόδια τους», αχρηστεύοντας μια πολιτική σαράντα χρόνων.
Υπάρχει ωστόσο μια ακόμη σημαντική παράμετρος του προβλήματος. Η στάση των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ ως γνωστόν χρησιμοποιούν την Ευρώπη στο σύνολό της για την ανάσχεση της αναδυόμενης ρωσικής απειλής. Και για το σκοπό αυτό όχι μόνον επέτρεψαν, αλλά και επιδίωξαν την ανάδειξη της Γερμανίας, σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη που ηγείται των ευρωπαϊκών κρατών, εναντίον της Ρωσίας. Μια υπέρμετρη όμως ενδυνάμωση της Γερμανίας, ενδέχεται να ενισχύσει τις ούτως ή άλλως υπάρχουσες αποσχιστικές τάσεις της Γερμανίας από τον έλεγχο των αμερικανών και αυτό φυσικά οι ΗΠΑ προσπαθούν να το αποτρέψουν.
Την αποτροπή αυτή οι αμερικανοί προσπαθούν να την επιτύχουν εξισορροπώντας την γερμανική ισχύ με μια γενικευμένη συμμαχία των αριστερών κομμάτων του φτωχού νότου (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos κλπ), τα οποία ελέγχονται και ενισχύονται από τις ΗΠΑ για αυτό ακριβώς το λόγο.
Επιχειρούν δηλαδή οι Αμερικανοί τον περιορισμό της περαιτέρω ενδυνάμωσης της Γερμανίας, μέσα από τη μείωση του ρυθμού αφαίμαξης του πλούτου από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου προς τη Γερμανία, κάτω από την συντονισμένη πίεση που μπορεί να ασκήσουν τα αμερικανοκίνητα αριστερά κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι όμως που αν συμβεί θα επιφέρει μια σχετική και πρόσκαιρη ανακούφιση στις χειμαζόμενες οικονομίες των χωρών του νότου, άρα και της Ελλάδας. Εκεί ποντάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει αυτούς τους λεονταρισμούς που βλέπουμε προς τους ισχυρούς της Ευρώπης. Αλλά κάτι τέτοιο όμως υπό τις παρούσες διεθνείς συγκυρίες πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και αδύνατο.
Γιατί οι ΗΠΑ, από τη μια πλευρά προσπαθούν να καθοδηγήσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να συμπαρασύρει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο «φρενάρισμα» της Γερμανίας, αλλά από την άλλη δεν μπορούν να ασκήσουν σοβαρή πίεση προς τη γερμανική πλευρά, γιατί οι ισορροπίες είναι οριακές και δε θέλουν να δυσαρεστήσουν τη Γερμανία, σπρώχνοντάς την σε μια στενότερη σχέση με τη Ρωσία.
Έτσι λοιπόν οι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται μεταξύ «σφύρας και άκμονος». Από τη μια έχουν τις εξαγγελμένες φιλολαϊκές θέσεις της Θεσσαλονίκης, τις οποίες στηρίζουν εξ’ ολοκλήρου στη στήριξη που μπορούν να τους προσφέρουν οι Αμερικανοί στις διεκδικήσεις τους από τη Γερμανία και από την άλλη έχουν την ψυχρή και αδηφάγα γερμανική λογική που θέλει να ισοπεδώσει το σύμπαν.
Πραγματικά δεν μπορώ να πιθανολογήσω αν θα κατορθώσουν κάτι, έστω και ελάχιστα καλύτερο από τους προηγούμενους. Σίγουρα όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η προηγηθείσα άθλια συγκυβέρνηση, ματαιοπονούν σε έναν αδιέξοδο δρόμο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας και είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία.
Για αυτό η λύση στο ελληνικό πρόβλημα, ήταν και παραμένει μια και μοναδική. Είναι διατυπωμένη ξεκάθαρα στο πρόγραμμα του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή και οι βασικοί της πυλώνες είναι πέντε: ο λογιστικός έλεγχος του χρέους και η διαγραφή του επαχθούς και επονείδιστου κομματιού του, η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων, η στροφή στην πρωτογενή παραγωγή, η γεωπολιτική στροφή προς τη Ρωσία και την Κίνα και η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της πατρίδας μας.
Η λύση αυτή βέβαια δεν είναι ούτε μαγική, ούτε εύκολη, ούτε γρήγορη. Απαιτεί εργώδη προσπάθεια και ετοιμότητα για αντιμετώπιση ποικιλόμορφων και σκληρών αντιδράσεων από εκείνους που θα θιγούν τα συμφέροντά τους. Όμως ένα είναι βέβαιο, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να σώσει την πατρίδα.
Η Ελλάδα σήμερα, όπως κάποτε ο μυθικός Ηρακλής βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Έχει μπροστά της δυο δρόμους, της Αρετής και της Κακίας. Όπως λοιπόν ο Ηρακλής κάποτε διάλεξε το δρόμο της Αρετής, που στην αρχή είναι δύσκολος και ανηφορικός και στη συνέχεια γίνεται εύκολος και ομαλός και όχι τον εύκολο δρόμο της Κακίας που τελικά οδηγεί στην καταστροφή, έτσι πρέπει να πράξουμε κι εμείς.
Να πορευτούμε όλοι μαζί ενωμένοι και αποφασισμένοι στο δύσκολο δρόμο της Αρετής, έχοντας σαν πυξίδα ένα σύνθημα:
Δεν θέλουμε κανέναν μαζί μας που δεν θέλει να είναι μαζί μας
Δεν θέλουμε κανέναν μαζί μας που δεν αξίζει να είναι μαζί μας
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-pragmatiko-problhma-ths-ellhnikhs-oikonomias#ixzz3TKRUAGOK