Κάθε συνιστώσα και ένα διαφορετικό ιδεολογικό ρεύμα: από τον σκληροπυρηνικό κομμουνισμό και τη ρεβιζιονιστική αριστερά στο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Ένα παράξενο και συνάμα προβληματικό συνονθύλευμα. Άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, μεθοδολογία και στόχους. Μοναδικό σημείο συνεύρεσης η επιθυμία για εξουσία. Το πλάνο συγκεχυμένο, οι επιλογές βεβιασμένες, οι εναλλακτικές ανύπαρκτες. Ασυνεννοησία, εσωτερική αντιπολίτευση, συντροφικά μαχαιρώματα. Όλα αυτά την ίδια στιγμή, που η χώρα παραπαίει σε μία από τις κρισιμότερες καμπές της ιστορίας της.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και μία ύποπτη, σιωπηλή συναίνεση των πιο ακραίων τουλάχιστον συνιστωσών σε κύκλους, όπως αυτούς των αντι-εξουσιαστών και της τρομοκρατίας, που σκοπό έχουν την κατάλυση κάθε οργανωμένης δομής και την επικράτηση του χάους και της αναρχίας.
“Έχοντες και κατέχοντες” στην υπηρεσία του προλεταριάτου
Ιδεολόγοι της Αριστεράς με τεράστια οικονομική επιφάνεια, την οποία απέκτησαν μέσα από την επιχειρηματική δραστηριοποίησή τους σε καπιταλιστικά οργανωμένες οικονομίες. Τι περισσότερο υποκριτικό από το να συμμετέχεις σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας, να κερδίζεις από αυτό και στη συνέχεια να το στηλιτεύεις και να ορκίζεσαι “πίστη” στον σοσιαλισμό; Εκτός και αν η “πίστη” σου αυτή εξυπηρετεί την εκλογή σου…Γιατί το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς…Κατά πόσο όμως μπορεί κανείς να εμπιστευτεί το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του σε κάποιον, που άλλα λέει άλλα κάνει και άλλα εννοεί;
Εξάλλου γιατί οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα έτρεξαν εξαρχής περιχαρείς να ταχθούν στο πλευρό μιας κυβέρνησης-“πρώτη φορά αριστερά”; Δεδομένου ότι ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας δεν έχει τάσεις αυτοκαταστροφής, μήπως τελικά είμαστε αντιμέτωποι με δύο κυβερνητικές πολιτικές; Μία για ευρεία λαϊκή κατανάλωση και μία δεύτερη πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας, εκεί που λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις;
Διεθνισμός
Πιστοί οπαδοί του διεθνισμού δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν με τ’ “αδέρφια” μας τους Τούρκους. Ακόμη και όταν οι τελευταίοι προβαίνουν σε προκλητικές παραβιάσεις του ελληνικού ζωτικού χώρου, οι κρατούντες παρακολουθούν αμέτοχοι. Μην έχοντας έστω και στοιχειώδες πρόγραμμα μεταναστευτικής πολιτικής, αίρουν και τα τελευταία μέτρα προστασίας των συνόρων, ενώ υπόσχονται άδειες παραμονής αδιακρίτως στα ολοένα αυξανόμενα κύματα λαθρομεταναστών, που κατακλύζουν τη χώρα. Αδιαφορώντας για το εάν με την πολιτική τους αυτή οδηγούν σε αύξηση της εγκληματικότητας, υγειονομική κρίση ή επίταση της ανεργίας, ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση του “υπερ-δημοκρατικου”, “υπερ-προοδευτικού”, “υπερ-αλτρουιστικού” προφίλ τους. Γιατί όπως είπαμε πάνω απ’ όλα και πρωτα απ’ όλα η “εικόνα”, το “φαίνεσθαι”. Η ουσία… επουσιώδης.
Καταδίκη του “εθνικοπατριωτικού” κινήματος
Όποιος τολμήσει να εκφράσει την ανησυχία του για το μέλλον της πατρίδας, όποιος τιμά την ιστορία, την πίστη και τις παραδόσεις του έθνους χαρακτηρίζεται με ελαφρότητα “φασίστας”, “ρατσιστής” ή “ναζί” και απειλείται με διώξεις.
Εγκλωβισμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα με μοναδικό γνώμονα τη δημιουργία εντυπώσεων και όχι την παραγωγή πολιτικής, δεν αντιλαμβάνονται ότι περιθωριοποιώντας το πιο ζωντανό και αξιόμαχο κομμάτι του πατριωτικού Ελληνισμού, αφήνουν τη χώρα έρμαιο σ’ εκείνους, που την επιβουλεύονται.
Με τις επιλογές τους όχι μόνο επιδεινώνουν την οικονομική κρίση εξαθλιώνοντας το λαό αλλά συμβάλλουν επιπρόσθετα σε μία κρίση πολιτική και ηθική, μία κρίση αξιών, που απειλεί την ίδια την υπόσταση του έθνους.
Χρύσα Αυγερινού
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-ideologikh-sugchush-ths-neoeklegeisas-kubernhshs#ixzz3TsZolTVw