Η 9η Μαρτίου 1941 ήταν η μέρα της έναρξης της περίφημης επιχείρησης «Primavera», της εαρινής επίθεσης των Ιταλών στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο. Με αυτήν ο Μουσολίνι λογάριαζε να συντρίψει την ελληνική άμυνα και να ξεπλύνει τη μέχρι τότε επονείδιστη ήττα των στρατευμάτων του.
Σημείο κλειδί της αμυντικής διάταξης του ελληνικού στρατού ήταν ο τομέας του Β΄ΣΣ και συγκεκριμένα οι θέσεις της Ι Μεραρχίας, μεταξύ Τρεμπεσίνας και Μπούμπεσι, όπου έπρεπε να καταληφθούν δύο υψώματα, το 731 και το Μπρέγκου Ράμπιτ.
Της ιταλικής επίθεσης θα ηγούνταν προσωπικά ο ίδιος ο Ντούτσε, από το απέναντι ύψωμα Γκλάβε και ήταν ο μοναδικός ηγέτης χώρας στον Β΄ΠΠ, που βρέθηκε τόσο κοντά στην πρώτη γραμμή του μετώπου, θέλοντας να δείξει τη σημασία που απέδιδε σε αυτή την επιχείρηση.
Η Ιταλική έφοδος ξεκίνησε τα ξημερώματα της 9ης Μαρτίου με μια άνευ προηγουμένου προπαρασκευή πυροβολικού, όπου 100.000 βλήματα ρίχτηκαν σε λίγα χιλιόμετρα μετώπου. Ήταν τέτοια η σφοδρότητα του βομβαρδισμού, που λέγεται ότι το ύψωμα χαμήλωσε αρκετά μέτρα από τις οβίδες. Οι Ιταλοί στρατιώτες ξεκίνησαν την προέλασή τους, σίγουροι ότι κανείς από τους υπερασπιστές του υψώματος δεν επιβίωσε των οβίδων.
Έκαναν όμως λάθος. Οι αδάμαστοι Έλληνες ήταν εκεί και τους περίμεναν. Απανωτά κύματα επιθέσεων 3 ιταλικών μεραρχιών συντρίφθηκαν πάνω στην χαλύβδινη θέληση των υπερασπιστών του 731. Το 5ο Σύνταγμα Τρικάλων – Καρδίτσας έγραφε τη δική του χρυσή σελίδα στο ματωμένο βιβλίο των αγώνων του Έθνους και το 731 πήρε δίκαια τη θέση του δίπλα στις Θερμοπύλες. Η τιτάνια σύγκρουση πήρε δραματικές διαστάσεις τις επόμενες μέρες, όταν οι Έλληνες απέκρουσαν τους επιτιθέμενους ακόμα και με ξιφολόγχες. Τα πρανή του αιματοβαμμένου υψώματος γέμισαν με άψυχα κορμιά, αλλά το κάστρο στάθηκε άπαρτο. Η επίθεση κράτησε μέχρι τις 25 Μαρτίου με τον Μουσολίνι ν’ αποχωρεί απογοητευμένος, γιατί, παρά την αφθονία μέσων, ο στρατός του δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μια σπιθαμή γης.
Σήμερα αυτή η ένδοξη μάχη του ηρωικού ελληνικού στρατού παραμένει εν πολλοίς άγνωστη. Ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι θυμούνται. Το ταπεινό μνημείο που είχε στηθεί στην κορυφή του υψώματος από κάποιους Καρδιτσώτες, απογόνους των μαχητών, καταστράφηκε πριν δυο χρόνια από τους Αλβανούς και κανείς επίσημος φορέας δεν ενδιαφέρθηκε να το αποκαταστήσει. Δεν έχει γίνει ακόμα η αποκομιδή των οστών των ηρωικών πεσόντων. Είναι τεράστιες οι ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μέχρι τώρα, στην απόδοση της πρέπουσας τιμής αυτών που έδωσαν τη ζωή τους, πιστοί στο κάλεσμα του Έθνους.
Για τους Έλληνες Εθνικιστές η Τιμή και η Μνήμη τέτοιων κορυφαίων γεγονότων έχει χαρακτήρα ευχαριστιακό: κοινωνούμε, αν νιώθουμε άξιοι, από το ποτήριον της θυσίας των παλικαριών μας, γιατί η ελευθερία, κατά τον ορισμό του ποιητή μας, είναι «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά». Κι αυτό κατακυρωμένο από τη θυσία και την αρετή των προγόνων δείχνει πόσο αδιαίρετα δένεται ο χρόνος μέσα στην ιστορική μας συνείδηση.
Καρανικόλας Χρήστος, Τ.Ο. Θεσσαλονίκης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/9-martiou-1941-upswma-731.-timh-kai-mnhmh-stous-athanatous-hrwes#ixzz3TyncdZF4