Όσοι συμπατριώτες μας ήλπισαν ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και πολύ περισσότερο η ανυποχώρητη ρητορική της προεκλογικής περιόδου θα εφαρμοζόταν πρακτικά και μετεκλογικά, σηματοδοτώντας την απαρχή μιας άλλου τύπου πολιτικής απάντησης, η οποία ξεκινώντας από την Ελλάδα θα άλλαζε και την λιτότητα στην υπόλοιπη Ευρώπη, είναι σίγουρο ότι είτε απογοητεύθηκαν ήδη ή θα το πάθουν στην συνέχεια. Η «ελπίδα» φαίνεται ότι διαψεύδεται οικτρά. Βεβαίως, επειδή είναι ακόμη πολύ νωπό το κλίμα της εκλογικής νίκης στις 25 Ιανουαρίου, η απογοήτευση που έχει αρχίσει να σκορπά στους ψηφοφόρους (και όχι οπαδούς) του ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις γι’ αυτόν. Με την βοήθεια του χειρισμού της κυβερνητικής εξουσίας και με την σύμπραξη με τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων» παραμένει, μέχρι στιγμής, η αίσθηση σε αρκετό κόσμο ότι μπορεί το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων να ήταν κατώτερο των προσδοκιών, αλλά δεν ήταν και εντελώς μηδενικό, σε σχέση με τα έργα και τις ημέρες των προκατόχων του.
Ήδη, όμως, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, καθώς η αμφιβολία εγκαθίσταται στο μυαλό των Ελλήνων, οι οποίοι περιμένουν το τελικό αποτέλεσμα των επόμενων κυβερνητικών προσπαθειών προκειμένου να βγάλουν οριστικό συμπέρασμα. Εδώ, λοιπόν, έγκειται το πρόβλημα για την κυβέρνηση. Στις έννοιες του «προσωρινού» και του «τελικού». Γιατί κάποια στιγμή ο Ελληνικός Λαός θα κάνει το γενικό ταμείο. Μέχρι και τώρα παραμένει δέσμιος της ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Τι θα συμβεί, όμως, όταν συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα υποχρεούται να παραμείνει εντός ενός πλαισίου συνεχιζόμενης λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, το οποίο θα χειροτερεύσει ακόμη πιο πολύ την ήδη καταταλαιπωρημένη ζωή του; Έχει σημασία αυτό, αν αναλογιστούμε ότι το 36% των Ελλήνων δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για τις φιλομεταναστευτικές του θέσεις, αλλά για την ριζική αλλαγή μιας αντεθνικής και αντιλαϊκής πολιτικής που συνεπάγεται όλο και μεγαλύτερη απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας και της ευημερίας των πολιτών. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψηφίστηκε, επειδή ξαφνικά οι Έλληνες έγιναν διεθνιστές, αλλά γιατί υποσχέθηκε ανάσχεση της πολιτικής φτωχοποίησης.
Τι θα συμβεί, όμως, όταν η πολιτική της νέας συγκυβέρνησης, αντί για την πολυπόθητη ανάσχεση, οδηγήσει στην εκ νέου επιβεβαίωση και περαιτέρω ενίσχυσή της, η οποία θα συνοδεύεται από την επέλαση μιας νέας φορολογικής αφαίμαξης; Το διακύβευμα της υπόθεσης είναι εάν η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να βρίσκεται παγιδευμένη σε μια πολιτική διαρκούς παραχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας και της συνεχιζόμενης απώλειας της ευημερίας των Ελλήνων. Μια πολιτική, την οποία μπορεί να υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ανατρέψει, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να το πράξει.
Η ΝΔ, και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία πανηγυρίζουν αφρόνως για την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, εκλαμβάνοντάς την ως δικαίωση της δικής τους -οσφυοκαμπτικού περιεχομένου- φιλομνημονιακής πολιτικής, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι στην πραγματικότητα αντί για την δική τους δικαίωση προετοιμάζεται το έδαφος για την μοναδική Πολιτική Δύναμη, η οποία δεν μάσησε τα λόγια της και συνεχίζει να τηρεί μια πραγματική αντιμνημονιακή στάση, με αποτέλεσμα να αντλήσει έμψυχο υλικό τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και απ’ αυτούς στο επόμενο χρονικό διάστημα. Ο λόγος είναι ότι μια Χώρα και ένας Λαός είναι σε θέση να αντέξουν την απώλεια της κυριαρχίας και της ευημερίας μέχρι ενός σημείου, το οποίο αποτελεί και την «κόκκινη γραμμή». Όταν ο Ελληνικός Λαός συνειδητοποιήσει ότι το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς και ότι η φτωχοποίηση του Τόπου αντί να μειωθεί, έστω και ελάχιστα, αυξάνεται με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, τότε θα εναποθέσει τις ελπίδες του σ’ έναν άλλο «αδοκίμαστο» Πολιτικό Φορέα για να τα καταφέρει εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε.
Το ότι ο Φορέας αυτός είναι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ φαίνεται από τα λόγια άλλων. Άμεσα, το είπαν ο Κρούγκμαν και ο Τσόμσκυ, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου (όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί) για το ενδεχόμενο της τεράστιας ενίσχυσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Έμμεσα, το λένε ακόμη περισσότεροι. Όπως και να έχει, το συμπέρασμα στο οποίο φτάνουν έχει ως κοινό παρονομαστή την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Επειδή, λοιπόν, η Φύση απεχθάνεται το κενό, το ίδιο ισχύει και για την Πολιτική. Όσοι θεωρούν ότι η διαφαινόμενη οριστική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει τους Έλληνες εκείνους, οι οποίοι τον κατέστησαν πλειοψηφικό κόμμα, πίσω στους φορείς αυτούς που θεωρούν το Μνημόνιο ως «μοιραίο», «αναγκαίο κακό», αλλά και ως «ευκαιρία για τον Τόπο», πλανώνται πλάνην οικτράν. Κανένας Έλληνας δεν δέχεται ως τετελεσμένο ό,τι έχει αρνητικό χαρακτήρα και υποβαθμίζει την ζωή του. Αυτό που θα συμβεί θα είναι η περιστασιακή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει άλλη πολιτική έκφραση, που θα φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης του και θα λειτουργήσει ως Νέμεση Δικαιοσύνης απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα έρθει, η Ελλάδα θα νικήσει, ο Λαός θα είναι Ελεύθερος! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/apo-ton-suriza-sthn-chrush-augh#ixzz3VOvX0JuQ
