Άρθρο της Χρύσας Αυγερινού στην εφημερίδα «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»
Άμβλωση: ένα θέμα που προβληματίζει αλλά και διχάζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, προβάλλει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.
Κάτω από την ασφυκτική πίεση της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της ανέχειας όλο και περισσότερες Ελληνίδες καταφεύγουν στη «λύση» της έκτρωσης.
Οι στατιστικές είναι αποθαρρυντικές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 250.000 εκτρώσεις γίνονται στη χώρα μας ετησίως, αριθμός υπερδιπλάσιος (!) των γεννήσεων. Ωστόσο ανεπισήμως τα περιστατικά πιθανόν να ξεπερνούν τις 500.000.
Σε ένα έθνος, που διαρκώς γερνά, η μείωση του αριθμού των γεννήσεων έχει ολέθριες συνέπειες, την ίδια στιγμή μάλιστα, που η αθρόα εισβολή μεταναστών μεταβάλλει ραγδαία τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, απειλώντας το ίδιο το βιολογικό μέλλον και την εθνολογική συνοχή του λαού μας. Για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές το δημογραφικό αναδεικνύεται σε πρωτεύον ζήτημα, το οποίο απαιτεί άμεση αντιμετώπιση.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί στο σημείο αυτό, ότι η άμβλωση, δηλαδή η τεχνητή διακοπή της κύησης, η οποία και επιτρέπεται από το νόμο μέχρι την 12η εβδομάδα της ενδομήτριας ζωής, αντιπροσωπεύει τη σκόπιμη θανάτωση ενός ανθρώπινου όντος με θετική καρδιακή λειτουργία. Ισοδυναμεί δηλαδή με φόνο και με αυτό το σκεπτικό καταδικάζεται από την Χριστιανική Εκκλησία.
Και επειδή λόγω φύλου μπορώ να κατανοήσω ότι καμία γυναίκα δεν καταφεύγει στην άμβλωση «ελαφρά τη καρδία», θα πρέπει η πολιτεία πέρα από την αναθεώρηση της νομιμότητας της εν λόγω επέμβασης να αναζητήσει και τα αίτια αυτού του προβλήματος και αν τα αίτια αυτά σε παλαιότερες εποχές ήταν ως επί το πλείστον κοινωνικά, σήμερα είναι αμιγώς οικονομικά. Η Ελληνίδα μητέρα είναι ο στυλοβάτης του Έθνους και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Επιδόματα οικονομικής ενίσχυσης τόσο της πολύτεκνης μητέρας όσο και της μονογονεϊκής οικογένειας, πριμοδότηση στην εύρεση εργασίας (μιας και η ανεργία πλήττει βαρύτερα τις γυναίκες), διεύρυνση του ωραρίου παιδικών σταθμών & νηπιαγωγείων, είναι ορισμένα από τα μέτρα, που θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν το αρνητικό αυτό φαινόμενο.
Παράλληλα θα πρέπει να συντονιστούν καμπάνιες ενημέρωσης μέσω των ΜΜΕ, στα σχολεία αλλά και στους χώρους εργασίας καθώς και να ενισχυθούν τα ιατρεία οικογενειακού προγραμματισμού στα νοσοκομεία, που στα χρόνια της κρίσης έχουν ατονήσει. Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η άμβλωση δεν αποτελεί μέθοδο αντισύλληψης. Πρόκειται για ιατρική επέμβαση με όλες τις επιπλοκές, που αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Κλείνοντας θα πρέπει να επισημανθεί ότι η επικράτηση διεθνώς καπιταλιστικών κοινωνικο-οικονομικών μοντέλων οδήγησε στη θεοποίηση του υλισμού, υπό το πρίσμα του οποίου η σύγχρονη μητέρα φοβάται ότι δεν θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει στα παιδιά της τα «απαραίτητα» για μια «αξιοπρεπή» διαβίωση. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο θα ήταν καίριας σημασίας η επίδραση της εθνικιστικής ιδεολογίας, η οποία σ’ αυτή την πολιτισμική παρακμή, που έχει αναγάγει σε υπέρτατη αξία το τον πλούτο, αντιτάσσει τις αξίες του κλασικού ελληνικού πνεύματος, της οικογένειας και της χριστιανικής πίστης. Γιατί τα παιδιά, η ελπίδα της κοινωνίας μας για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον, δεν έχουν ανάγκη από περίσσεια υλικών αγαθών παρά μόνο τη γονική φροντίδα και μέριμνα και το ηθικό παράδειγμα ,στα χνάρια του οποίου θα πορευτούν, αναζητώντας το δικό τους δρόμο.