Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Υπάρχει μια αναμφισβήτητη νομοτέλεια σε όσα έχει διαπιστώσει και αποδεχθεί η ανθρώπινη εμπειρία. Πιστεύουμε στην βεβαιότητα της εναλλαγής της νύχτας με την μέρα, στην νί-κη του Καλού, στην αναγκαιότητα του σκοταδιού ώστε να εκτιμηθεί το φως του πρωινού. Αν όμως δεν είναι έτσι; Ποια θα ήταν η σειρά αν δεν έσχιζε τον ουρανό το άρμα του Ήλιου, αν δεν υπήρχε Καλό να αντιπαλέψει και εν τέλει να νικήσει το Κακό; Τι θα γιορτάζονταν στην Ανάσταση των Χριστιανών αν δεν υπήρχε ο Διαλεχτός να κηρύξει, να καλέσει, να διδάξει, να ανατρέψει τους πάγκους των βέβηλων εμπόρων, να αποκαλύψει τις πονηρίες και την υποκρισία του εβραϊκού ιερατείου;
Δεν αμφιβάλλω για την διαπίστωση των φυσικών φαινομένων από γενιές ανθρώπων πριν από μας. Ούτε αμφιβάλλω για το βίωμα και την αξία της θρησκευτικής τους πίστης και της βεβαιότητας της δικαίωσης. Αμφισβητώ όμως την χρήση αυτών των βεβαιοτήτων για να δικαιολογηθεί η οκνηρία και να αποκτήσει θρησκευτική υπόσταση η μοιρολατρία. Αμφισβητώ την διάχυτη τάση, στην ανάγκη να πάρουμε και να δώσουμε θάρρος με ρήσεις σαν ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την Ελευθερία μας και δεν την παίρνει πίσω, να ξεχνούμε ηθελημένα ή αθέλητα πως την ώρα που ξεστόμιζε τα λόγια αυτά ο Κολοκοτρώνης, κρατούσε στο χέρι του το γιαταγάνι και την σπάθα, όργωνε τον Μωριά, έφερνε την Ελλάδα και την Ευρώπη τ’ απάνω-κάτω.
Με άλλα λόγια, απ’ το πατρογονικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει» δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε τον Θεό αλλά δεν γίνεται να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αυτοί που ξερογλύφονται δείχνοντας στον χάρτη την Ελλάδα, είτε οδηγούν ορδές εμπειροπόλεμων sans culottes στα πατρικά εδάφη μας, είτε συσκέπτονται στα πολυτελή τους γραφεία στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, δεν περιμένουν να πέσει κάποτε η Ελλάδα στα πόδια τους σαν ώριμο φρούτο. Δουλεύουν ασταμάτητα, με πρόγραμμα, με δίκτυο, με θράσος. Το ίδιο κι αυτοί που έχουν αποδυθεί στο κυνήγι των Εθνικιστών. Δουλεύουν με πάθος και μίσος που αν διοχετευόταν εναντίον των εχθρών της Ελλάδος πολλά θα ήσαν διαφορετικά.
Δεν έχουμε λοιπόν δικαίωμα να περιμένουμε την Ανάσταση, παρά μόνο να δουλεύουμε για να κερδίσουμε την Ανάσταση. Η αφομοίωση του Χριστιανισμού σε ένα παγκόσμιο μήνυμα ζωής, ένα υπερθρησκευτικό, πανθρησκειακό απόφθεγμα, από τον μεν Χριστιανισμό αφαιρεί την θρησκευτική ταυτότητα, από τον δε άνθρωπο την διάθεση και την δύναμη να αγωνιστεί για την ζωή του, για ό,τι πιστεύει ότι αξίζει την προσπάθειά του, για ό,τι αγαπά και τον νοιάζει αρκετά ώστε να παλέψει γι’ αυτό και να το διεκδικήσει.
Η πεποίθηση της άκοπης νομοτέλειας της επικράτησης του Καλού, αφήνει τον δρόμο ανοιχτό στο Κακό να κάνει τις δουλειές του ανενόχλητο, να κατακτά, να καταστρέφει, να αλλοιώνει, να ισοπεδώνει. Οι υποσχέσεις και η ελπίδα των χρησμών συντείνουν στην απάθεια. Όχι πια, όχι σε μας. H ψυχή κάθε λαού είναι δομημένη με τον τρόπο που την κάνει να λειτουργεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων της, ώστε να εκπληρώνεται ο σκοπός της παρουσίας του στην γη. Η μοιρολατρεία, η παραίτηση, ο συμβιβασμός δεν είναι ίδιον των Ελλήνων. Το προσκυνείν είναι ίδιον των βαρβάρων, λέει ο Δημοσθένης.
Για μας τους Έλληνες υπάρχει μόνο μια επιλογή, ταιριαστή απόλυτα με την φύση μας: Εγέρθητι!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/dhmiourgwntas-mia-nea-anastash#ixzz3X5kev29b