Το άρθρο αυτό είναι από το 2006:
Ήμουν ένα συνηθισμένο αγόρι στη δεκαετία του 1960. Η εφηβεία μου δεν μπλέχτηκε με τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα ή την σεξουαλική επανάσταση ή τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά με τις συνέπειές τους.
Οι καθηγητές μου στο λύκειο ήταν πρώην χίπις και βετεράνοι του Βιετνάμ. Άνθρωποι, που διαμαρτυρήθηκαν για τον πόλεμο και άνθρωποι που υπηρέτησαν ως στρατιώτες. Με δίδαξαν περισσότερα για τον John Lennon παρά για τον Thomas Jefferson.
Και οι δύο γονείς μου ήταν βετεράνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πατριώτες της εποχής του Ρούσβελτ. Και ήμουν ακριβώς στην ηλικία για να επαναστατήσω εναντίον τους.
Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους μάλλον τακτοποιημένα. Ποτέ δεν μπορούσα να καταπιώ τις ανοησίες των παιδιών των λουλουδιών του πλήθους της δεκαετίας του ’60 και ήμουν έτοιμος να πιστεύσω ότι η σημαία μας ήταν απλά ένα παλιό κομμάτι ύφασμα και ότι ο πατριωτισμός ήταν απλά μόνο κάποιο λείψανο, που καλύτερα να το αφήναμε πίσω μας.
Για μένα, όλα ήταν για τις ιδέες. Μελέτησα μόνος μου τα γραπτά του Μάντισον και του Franklin και του Adams και του Jefferson. Αγάπησα αυτές τις ευγενείς, άφθαρτες ιδέες. Ήταν ιδέες, στο δικό μου νεανικό μυαλό, εξέγερσης και ανεξαρτησίας, όχι ειδωλολατρίας.
Αλλά όχι αυτό το κομμάτι παλιού υφάσματος. Για μένα, αυτό εκπροσωπούσε έναν απερίσκεπτο πατριωτισμό. Αυτό σήμαινε για μένα, περίπου όσα το ανούσιο σύμβολο ειρήνης, που ήταν παντού: απλώς άλλο ένα σύμβολο της συναισθηματικότητας μιας γενιάς, της ναρκισσιστικής λατρείας του ένδοξου παρελθόντος.
Ύστερα ήρθε εκείνο το ηλιόλουστο πρωί του Σεπτεμβρίου, όταν τα αεροπλάνα συνετρίβησαν στους δίδυμους πύργους πολύ λίγα μίλια από το σπίτι μου και χιλιάδες από τους γείτονές μου, αποτεφρώθηκαν ανελέητα. Τώρα, εγώ γράφω και ζωγραφίζω κόμικς. Η δουλειά μου περιλαμβάνει να κάνω κακούς. Να φαντάζομαι την ανθρώπινη φαυλότητα σε όλες τις μορφές της. Τώρα, η πραγματικότητα (και όχι η φαντασία) είχε φανεί. Η πραγματικότητα δολοφόνησε τους γείτονές μου. Στην πόλη μου. Στη χώρα μου. Αναπνέοντας αυτήν την απαίσια, αλευρώδη σκόνη που γέμισε τα πνευμόνια του κάθε Νεοϋορκέζου, έβηχα συνεχώς, μην ξέροντας τι έβγαζα με το βήχα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ξέρω πώς αισθάνεσαι όταν αντιμετωπίζεις μια υπαρξιακή απειλή. Θέλουν να πεθάνουμε. Ξαφνικά συνειδητοποιώ για τί πράγμα οι γονείς μου μιλούσαν όλα αυτά τα χρόνια.
Ο πατριωτισμός, πιστεύω τώρα, δεν είναι κάποια συναισθηματική, παλιά έπαρση. Είναι αυτοσυντήρηση. Πιστεύω ότι ο πατριωτισμός είναι κεντρικής σημασίας για την επιβίωση ενός έθνους. Ο Βενιαμίν Φρανκλίνος είπε: Αν δεν κρεμαστούμε ο ένας από τον άλλον, θα κρεμαστούμε χωριστά. Όπως πρέπει να αγωνιστείς για να προστατεύσεις τους φίλους και την οικογένειά σου θα πρέπει να μπορείς να βασίζεσαι σε αυτούς ότι θα σε προσέχουν.
Θα πρέπει κάνεις ό, τι μπορείς για να βοηθήσεις τη χώρα σου να επιβιώσει. Εάν βέβαια νομίζεις ότι η χώρα σου αξίζει κάτι.
Έτσι τώρα μάλλον είμαι λάτρης αυτού του παλιού κομματιού από ύφασμα. Τώρα, όταν το κοιτάω, βλέπω κάτι πολύτιμο. Βλέπω κάτι φθαρτό.
Frank Miller is a comic book artist whose titles include Batman: The Dark Knight Returns and Sin City (which he co-directed for the movies). Miller recently announced that he’s working on a new graphic novel in which Batman pits himself against terrorists.
Greg Preston
I was just a boy in the 1960s. My adolescence wasn’t infused with the civil rights struggle or the sexual revolution or the Vietnam War, but with their aftermath.
My high school teachers were ex-hippies and Vietnam vets. People who protested the war and people who served as soldiers. I was taught more about John Lennon than I was about Thomas Jefferson.
Both of my parents were World War II veterans. FDR-era patriots. And I was exactly the age to rebel against them.
It all fit together rather neatly. I could never stomach the flower-child twaddle of the ’60s crowd and I was ready to believe that our flag was just an old piece of cloth and that patriotism was just some quaint relic, best left behind us.
It was all about the ideas. I schooled myself in the writings of Madison and Franklin and Adams and Jefferson. I came to love those noble, indestructible ideas. They were ideas, to my young mind, of rebellion and independence, not of idolatry.
But not that piece of old cloth. To me, that stood for unthinking patriotism. It meant about as much to me as that insipid peace sign that was everywhere I looked: just another symbol of a generation’s sentimentality, of its narcissistic worship of its own past glories.
Then came that sunny September morning when airplanes crashed into towers a very few miles from my home and thousands of my neighbors were ruthlessly incinerated — reduced to ash. Now, I draw and write comic books. One thing my job involves is making up bad guys. Imagining human villainy in all its forms. Now the real thing had shown up. The real thing murdered my neighbors. In my city. In my country. Breathing in that awful, chalky crap that filled up the lungs of every New Yorker, then coughing it right out, not knowing what I was coughing up.
For the first time in my life, I know how it feels to face an existential menace. They want us to die. All of a sudden I realize what my parents were talking about all those years.
Patriotism, I now believe, isn’t some sentimental, old conceit. It’s self-preservation. I believe patriotism is central to a nation’s survival. Ben Franklin said it: If we don’t all hang together, we all hang separately. Just like you have to fight to protect your friends and family, and you count on them to watch your own back.
So you’ve got to do what you can to help your country survive. That’s if you think your country is worth a damn. Warts and all.
So I’ve gotten rather fond of that old piece of cloth. Now, when I look at it, I see something precious. I see something perishable.