Η καθημερινή ροή των γεγονότων δείχνει ξεκάθαρα, ότι η έννοια της Ελευθερίας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και του «συνταγματικού τόξου» έχει έναν ξεκάθαρα υποκειμενικό χαρακτήρα, ο οποίος πλάθεται ανάλογα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα του εκάστοτε ισχυρού. Η ελευθερία της έκφρασης φαίνεται ότι δεν είναι μονοδιάστατη και διοχετευμένη προς όλες τις πλευρές, αλλά χρειάζεται «πιστοποιητικό νομιμοποίησης» από την εξουσία και την επιβληθείσα «πολιτική ορθότητα». Το να ονοματίζεις την εθνικότητα όσων αλλοδαπών εγκληματούν θεωρείται «ρατσισμός», αλλά η απόδοση της συλλογικής ευθύνης στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, για την παράνομη πράξη ενός υποστηρικτή της, είναι αυτονόητη. Το να έχεις μια διαφορετική προσέγγιση για πρόσωπα και καταστάσεις που διαδραματίστηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι «προσβολή ιστορικής μνήμης», αλλά ο «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης και η άρνηση του Χορού του Ζαλόγγου μεταφράζονται ως «επιστημονική ιστορική προσέγγιση». Η ανησυχία και η διαμαρτυρία για την εξάπλωση του ισλαμιστικού σκοταδισμού είναι «ρατσιστικό παραλήρημα», αλλά οι ανάλογες αντιδράσεις για την προσβολή της Ορθόδοξης Πίστης των Ελλήνων αποτελούν «θρησκευτική μισαλλοδοξία». Το να καεί μια τουρκική σημαία είναι «προσβολή εθνικού συμβόλου», αλλά η αντίστοιχη βεβήλωση της Ελληνικής Σημαίας είναι «αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός».
Αυτά είναι ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα από την υποκριτική διάθεση αρκετών γύρω από την έννοια της Ελευθερίας, η οποία ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Εύλογα, λοιπόν, γεννάται το ερώτημα τι είναι τελικά η Ελευθερία, όπως επίσης τι είδους Ελευθερία πρέπει να υπάρχει. Θα ισχύει μόνο για τους ακόλουθους του «συνταγματικού τόξου» ή θα είναι κοινή για όλους; Υπάρχει, άραγε, απάντηση νομική, επιστημονική, αντικειμενική πάνω σ’ αυτό το εύλογο ερώτημα; Η χιλιοειπωμένη και τόσο καταταλαιπωρημένη ρήση του Βολταίρου «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το υποστηρίζεις» έχει γελοιοποιηθεί πλήρως. Για την ακρίβεια, η σύγχρονη εκδοχή της ρήσης μπορεί να αποδοθεί ως εξής: «Διαφωνώ με ό,τι λες και θα σε πολεμάω μέχρι του θανάτου σου, για να μην σου επιτρέπεται να το λες». Ακόμα και η τόσο φιλελεύθερη αυτή ατάκα έχει γελοιοποιηθεί τόσο πολύ στις ημέρες μας, βλέποντας την επιλεκτική ερμηνεία και ισχύ της Ελευθερίας.
Είναι ολοφάνερο ότι η Ελευθερία καθορίζεται και διανέμεται από τον ισχυρότερο, απ’ αυτόν που κατέχει και διαχειρίζεται την εξουσία. Μέχρι την είσοδο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο Κοινοβούλιο το εκδοτικό, κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο που λυμαίνεται τον Τόπο, φρόντιζε να κρατάει τα προσχήματα στα ζητήματα έκφρασης και διατύπωσης της γνώμης. Το πολύ-πολύ να υπήρχε μια «μεζούρα», η οποία ανάλογα με την κάθε κομματική εξουσία που διαφέντευε την Χώρα έδινε στις ποικίλες καθεστωτικές εκφράσεις περισσότερο ή λιγότερο χρόνο έκφρασης. Όλα αυτά στο πλαίσιο της διανομής των ρόλων που πρέπει να έχουν μέσα στην λειτουργία της συστημικής μηχανής.
Η παρουσία, όμως, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή, με κυρίαρχο μάλιστα ρόλο ως αντίπαλο δέος στο σύνολο των υπολοίπων κοινοβουλευτικών κομμάτων, ήταν η ευκαιρία για να φανεί όλη η αποκαλυπτική γύμνια του καθεστώτος, γύρω από την έννοια της Ελευθερίας. Η Τρίτη Πολιτική Δύναμη της Χώρας, όχι μόνο δεν είχε το ελάχιστο δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, πόσο μάλλον το «μερίδιο» που αναλογεί στην εκλογική της δύναμη, αλλά συκοφαντείται σε καθημερινή βάση δίχως την παραμικρή δυνατότητα υπερασπίσεως της ύπαρξής της. Οι έννοιες τεκμήριο αθωότητας, ανθρώπινα δικαιώματα, νόμιμο πολιτικό κόμμα, αποτελούν απαγορευμένο καρπό για τους χειριστές της ενημέρωσης του Ελληνικού Λαού, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα έκφρασης στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Τα προσωπικά δεδομένα παραβιάζονται επανειλημμένα και ένας βόθρος παραπληροφόρησης βαφτίζεται θρασύτατα ως «ελεύθερη διακίνηση της ενημέρωσης», την ίδια στιγμή που η επιχείρηση αποδόμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας βρίσκεται σε πλήρη και συστηματική εξέλιξη. Ακόμα και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης συσχετίζονται με την Ελευθερία και την ανάλογη ροή των απόψεων, μόνο μέχρι του σημείου που εξυπηρετούνται τα στενά συντηρητικά συμφέροντα όλων των καθεστωτικών εκφράσεων.
Η πρόσφατη δικαστική αθώωση του Συναγωνιστή Ηλία Κασιδιάρη, για μια υπόθεση που η διάστασή της έγινε «λάστιχο» για προφανείς σκοπούς της συστημικής εξυπηρέτησης, έδειξε ξανά την υποκρισία που υπάρχει γύρω από το τόσο καυτό ζήτημα της Ελευθερίας. Στην σωστή επισήμανση του Δικαστηρίου ότι «δεν πρέπει να δικάζουμε με βάση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά σύμφωνα με τα πραγματικά γεγονότα», η απάντηση τόσο των κομμάτων του ψευδεπίγραφου «συνταγματικού τόξου» όσο και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ ήταν ένας οχετός ύβρεων και επίδειξης κομπλεξισμού. Ο «σεβασμός» τους απέναντι στην Δικαιοσύνη υπάρχει μόνο όταν συνάδει με την εξυπηρέτηση των δικών τους επιθυμιών και των αναλόγων συμφερόντων. Ο τίτλος ενός παλαιού εθνικιστικού τραγουδιού της δεκαετίας του ’90 ήταν «Ελευθερία, ποια Ελευθερία;». Για Εμάς, η Ελευθερία πηγάζει από την Εθνική κληρονομιά και την Λαϊκή Βούληση. Για τους άλλους εκφράζει την δικτατορική ισχύ της δικής τους αντεθνικής και αντιλαϊκής θέλησης. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/eleutheria-poia-eleutheria#ixzz3YJjejgwv