Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου συνέπεσε χρονικά με την σχεδόν ταυτόχρονη έκδοση του πρώτου τόμου του σημαίνοντος πονήματος του Ιουδαίου φιλοσόφου Karl Popper[1], υπό την επωνυμία “Open Society and its enemies”[2]. Το γεγονός ότι το εν λόγω βιβλίο υπήρξε ο ονοματοδότης του ιδρύματος, μέσω του οποίου χρηματοδοτούνται οι διεθνείς επεμβάσεις, του γνωστού και μη εξαιρετέου George Soros[3], μας αναγκάζει εκ των πραγμάτων να αναφερθούμε στις ιδέες που παρατίθενται σε αυτό το βιβλίο, οι οποίες – προεξαγγελτικά τονίζουμε – απηχούν τον πυρήνα της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Πριν προχωρήσουμε στον κύριο κορμό της σκέψεως του Popper, αξίζει να σταθούμε στους μακαρισμούς της αυθεντικής έκδοσης του πρώτου τόμου της «ανοιχτής κοινωνίας»[4]. Εκεί ο Popper αισθάνεται «υποχρεωμένος στον καθηγητή F.A. von Hayek. Χωρίς το ενδιαφέρον και την στήριξη του οποίου το βιβλίο δεν θα είχε εκδοθεί». Αξίζει, λοιπόν, να παραθέσουμε ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο του καθηγητή Hayek, ο οποίος φρόντισε ώστε να εκδοθεί και το βιβλίο του Popper, ώστε να βοηθηθούμε στην έκδοση χρήσιμων συμπερασμάτων: «Τα προβλήματα που ανακύπτουν από ένα δωρεάν σύστημα υγείας γίνονται ακόμα πιο δύσκολα από το γεγονός ότι η πρόοδος της Ιατρικής έχει την τάση να αυξάνει τις προσπάθειες της όχι κυρίως στην αποκατάσταση της εργασιακής ικανότητας, αλλά στην ανακούφιση από τον πόνο και την επέκταση του προσδόκιμου ζωής»[5].
Όπως γράφει ο ίδιος o Popper στην εισαγωγή του εργώδους πονήματός του, ο στόχος της «ανοιχτής κοινωνίας» είναι «να σκιαγραφήσει κάποιες από τις δυσκολίες που συναντάει ένας πολιτισμός που στοχεύει στον ανθρωπισμό και τον ορθολογισμό, στην ισότητα και την ελευθερία»[6]. Όπως φαίνεται μελετώντας κανείς βαθύτερη την σκέψη του Popper, «Άγιο Δισκοπότηρο» της σκέψεώς του είναι η «ανεκτικότητα» και η «δημοκρατία», οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον «ολοκληρωτισμό» που πρεσβεύουν φιλόσοφοι όπως ο Πλάτωνας, τον οποίο πέρα από «φασίστα», ο Popper αποκαλεί και «προδότη» του Σωκράτη (!), ορμώμενος από μία εξωφρενική προσωπική του κρίση, η οποία βρίθει εμπάθειας και της ελλείπει έστω και η ελάχιστη χροιά επιστημονικότητας.
Η σύνοψη του έργου του Popper είναι μία πλήρης αντίθεση του πλατωνικού έργου, όπως αυτό εκφράστηκε στην «Πολιτεία». Αυτή μας η έκφραση δεν είναι μία, από μέρους μας, προσπάθεια υποτίμησης του έργου αυτού του στοχαστή, αλλά αποτελεί δική του ομολογία, στην κατακλείδα του πρώτου τόμου του έργου του. «Το μάθημα που όλοι πρέπει να μάθουμε από τον Πλάτωνα είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθεί να μας διδάξει. Είναι ένα μάθημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί»[7]. Συνεπώς στην αναζήτησή μας για το μάθημα που φιλοδοξεί να διδάξει ο Popper, οφείλουμε να εγκύψουμε στον Πλάτωνα και ακολούθως να πραγματοποιήσουμε μία αφοριστική αναστροφή των γραφομένων.
Εκεί στην άρνηση του Πλάτωνα θα δούμε τον ατομοκεντρισμό, την πλήρη άρνηση κάθε συλλογικής συνείδησης, κυριοτέρως της εθνικής, την αναλγησία της ελεύθερης αγοράς και κυρίως την ανοχή σε ό,τι βλάπτει την κοινότητα ή στην προκειμένη περίπτωση το Έθνος. Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα χαρακτηριζόταν από την ιεραρχία, την αίσθηση του Καθήκοντος σε κάθε πολίτη και την ευθυγράμμιση ολοκλήρου του Κράτους στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων. Ουσιαστικά πρόκειται για την πρόταση του φιλελευθερισμού για την ταξινόμηση των ανθρώπων. Εκεί που ο Εθνικισμός προτείνει την εθνική συνείδηση και ο μαρξισμός προτείνει την ταξική συνείδηση, ο φιλελευθερισμός προτείνει τον κατακερματισμό της κοινωνίας σε ασύδοτα άτομα, που δρουν χωρίς έναν κοινό σκοπό. Η μη ανοχή του Πλάτωνα σε επιβλαβείς, για την συνοχή της «Πολιτείας», δραστηριότητες ή πρακτικές αποτελεί το Α και το Ω της αντιδιδασκαλίας του Popper.
Και εκεί, σε μία σχετική υποσημείωση, βρίσκουμε την κορωνίδα της σκέψεως του Popper, την επάγουσα τις πρακτικές ενός ολόκληρου παγκόσμιου καθεστώτος. Ο λόγος, φυσικά, για το «Παράδοξο της Ανοχής», το οποίο ενώνει «δεξιούς» και «αριστερούς» στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης. Καθόλου τυχαίο ότι το επιστέγασμα της φιλελεύθερης σκέψεως δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα μαρξιστικό σύνθημα, όπως θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι. Το «Παράδοξο της Ανοχής» που θα δούμε αμέσως μετά είναι και η πυρηνική ιδέα που διέπει τους λεγόμενους πολέμους «εκδημοκρατισμού» που διεξάγουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Η απεριόριστη ανοχή οδηγεί στην εξαφάνιση της ανοχής. Αν επεκτείνουμε απεριόριστη ανοχή ακόμα και σε αυτούς που δεν είναι ανεκτικοί, αν δεν είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την κοινωνία της ανοχής έφοδο των μη ανεκτικών, τότε οι ανεκτικοί θα καταστραφούν και η ανοχή μαζί τους. Με αυτή την δήλωση δεν υπονοώ, παραδείγματος χάριν, ότι θα πρέπει πάντα να καταπιέζουμε την εκφορά μη ανεκτικών φιλοσοφιών. Όσο μπορούμε να τις αντιμετωπίζουμε με λογικά επιχειρήματα και να τις κρατάμε υπό έλεγχο στην κοινή γνώμη, τότε η καταστολή θα ήταν σίγουρα μη ενδεδειγμένη επιλογή. Αλλά πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να τους καταστείλουμε ακόμα και με την βία αν χρειαστεί.»[8]
Αλήθεια, πόσο «προφητικός» μπορεί να είναι ο Popper, προβλέποντας αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο του 2013 με την παράνομη, αντισυνταγματική και ενάντια σε κάθε αίσθηση Δικαίου δίωξη εναντίον της Χρυσής Αυγής; Η Χρυσή Αυγή εναντιώθηκε, υπό την πλατωνική έννοια της μη ανοχής σε φαινόμενα ή δραστηριότητες που βλάπτουν το Έθνος, στο εθνοκτόνο μνημόνιο, την λαθρομετανάστευση, τους κλέφτες και τους απατεώνες που λυμαίνονταν τα δημόσια ταμεία και την πολιτική σκηνή του τόπου. Το καθεστώς των κλεφτών και των απατεώνων, όμως, επέλεξε να εφαρμόσει κατά γράμμα τις προσταγές του μέντορα απάντων των φιλελευθέρων, Karl Popper, επιχειρώντας την με την βία καταστολή της δράσεως της Χρυσής Αυγής ενάντια στα άνομα συμφέροντα που σχεδιάζουν το ξεπούλημα της Πατρίδας και την φτωχοποίηση του Λαού.
Σε ιστορικό επίπεδο αυτό που πρεσβεύει η επιβολή της δικτατορία της ανοχής, που πρεσβεύει ο Popper και εφαρμόζει δεκαετίες μετά ο Σαμαράς, αντλώντας παραδείγματα από φιλελεύθερους δικτάτορες, όπως ο Πινοσέτ, είναι μία επανάληψη των τεκταινομένων της Γαλλικής Επαναστάσεως, σε επικαιροποιημένη έκδοση. Τότε ένας συνδυασμός ψυχοπαθών, παλιανθρώπων, κατακαθιών, καιροσκόπων και φλογερών επαναστατών[9], εις το όνομα της «ισότητας» διέπραξαν ειδεχθή μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πλούτισαν παρεμπιπτόντως. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Le Bon σχετικά με τους Ιακωβίνους, «μόνο στην επιτροπή του έτους ΙΙΙ, στο επιτελείο του κόμματος της Θερμιδόρ, υπάρχουν ένας μέλλον πρίγκηψ, 13 μέλλοντες κόμητες, 5 μέλλοντες βαρώνοι, 7 μέλλοντες γερουσιαστές της Αυτοκρατορίας, 6 μέλλοντες κρατικοί σύμβουλοι»[10]. Τότε οι συγκεκριμένοι κήρυτταν την «ισότητα», προκειμένου να καταφέρουν να αναρριχηθούν επί των ερειπίων της Γαλλίας. Τώρα οι πλουτοκράτες κηρύττουν την «ισότητα» στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία και τα πλούτη τους, ίσως και να τα αυξήσουν.
Σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής το «επιχείρημα» του Popper που τόσο ταιριάζει με την ρήση του Friedrich Von Hayker ότι «προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια μη φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση»[11], χρησιμοποιήθηκε ως μέσο δημοκρατικής νομιμοποίησης μίας επεκτατικής πολιτικής, με σαφή γεωπολιτικά κίνητρα. Το κέρδος των Λαών σε σύγκριση με την εποχή της φεουδαρχίας και των Καισάρων, είναι ότι πρέπει να υπάρξει συμπαιγνία μεταξύ ΜΜΕ και κυβερνώντων, προκειμένου να πειστεί η κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της πολεμικής επιχείρησης. Οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται αυτό έγκειται σε μία περί προπαγάνδας μελέτη, ενώ η αλληλεπίδραση αυτών των δύο αρχών θα αναλυθεί εκτενώς στην συνέχεια. Αυτό που αξίζει στην παρούσα φάση είναι μία παράθεση επίκαιρων παραδειγμάτων, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής ήταν το κίνητρο της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ το 2003. Η αμερικανική μηχανή προπαγάνδας έκανε λόγο για χημικά και βιολογικά όπλα, τα οποία θα μπορούσαν να πλήξουν οποιονδήποτε αντίπαλο από μεγάλη απόσταση, προκαλώντας εκατόμβες νεκρών. Τελικώς, πριν τα Ηνωμένα Έθνη στείλουν επιθεωρητές για να ελέγξουν τον αφοπλισμό του Ιράκ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, George W. Bush, δήλωσε ότι ο Saddam Hussein έχει 48 ώρες για να αποχωρήσει από το Ιράκ[12]. Τελικώς ο πόλεμος έγινε και ο Saddam οδηγήθηκε στην αγχόνη με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά τα όπλα μαζικής καταστροφής που βρέθηκαν ήταν μερικές φιάλες που πιθανόν περιέχουν εκφυλισμένες και απροσδιόριστες ποσότητες αερίων, που είχαν κατασκευαστεί την δεκαετία του 80’[13].
Παρόμοια προπαγάνδα εφαρμόστηκε και σε άλλες αμερικανικές εκστρατείες, όπως η απόδοση χρήσης χημικών στο καθεστώς του Assad στην Συρία και στις «φρικαλεότητες» των ρωσόφωνων στην Ουκρανία. Σε κάθε περίπτωση η προπαγάνδα των κυριοτέρων ΜΜΕ ανά τον κόσμο ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις αμερικανικές γεωπολιτικές επιδιώξεις. Αυτό εξηγείται ευκόλως, αφού υπάρχει σύγκλιση ιδεολογικών συμφερόντων για κατάρριψη των κλειστών κοινωνιών, οικονομικών συμφερόντων για το άνοιγμα των κλειστών αγορών και γεωπολιτικό συμφέρον για την προώθηση της νατοϊκής συμμαχίας σε περιοχές του χάρτη που εντάσσονται στην λεγόμενη «στεφάνη» του Spykman, που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.
.
Αυτές δεν είναι οι μόνες απολήξεις της εν λόγω θεωρίας, που ακουμπάνε τον χώρο της γεωπολιτικής, της επέκτασης της φιλελεύθερης κυριαρχίας και την εγκαθίδρυση μίας δικτατορίας ναρκισσιστικά δολοφονικής, η οποία δεν ανέχεται την ύπαρξη διαφορετικών κρατών και εν τέλει θα επεκτείνεται ως καρκίνωμα, απαλείφοντας την επί γης διαφορετικότητα των ανθρώπων, των φυλών, των εθνών, των απόψεων.
Κώστας Αλεξανδράκης
[1]Sir Karl Raimund Popper (1902 – 1994): Ιουδαίος φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας, του οποίου η οικογένεια μεταστράφηκε στον Λουθηρανισμό. Πρώην μαρξιστής και κύριος πρεσβευτής του φιλελευθερισμού, υπήρξε από τους πρώτους και κύριος κήρυκες της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
[2]Karl Popper – The Open Society and Its Enemies, Vol 1. The Spell Of Plato, 1945 (Routledge), London
[3]George Soros: Ουγγροεβραίος επιχειρηματίας, γεννηθείς το 1930. Πρόεδρος της εταιρείας Soros Fund Management και του οργανισμού Open Society Foundations. Υπήρξε μαθητής του Karl Popper στο London School of Economics. Το ίδρυμα χορηγιών του είχε ενεργή συμμετοχή τόσο στην Επανάσταση των Ρόδων στην Γεωργία, όσο και στην έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί, την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην Ουκρανία. Θεωρείται ένας εκ των θερμότερων χρηματοδοτών «προοδευτικών» προγραμμάτων στις ΗΠΑ που αφορούν θέματα, όπως η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Η, για την Ελλάδα, σημαντική δραστηριότητα του Soros είναι η χρηματοδότηση του CDRSEE, μορφωτικού ιδρύματος, που στεγάζει πάσης φύσεως αντεθνιστές, όπως η Χριστίνα Κουλούρη και η Θάλεια Δραγώνα, εκδίδοντας βιβλία που προπαγανδίζουν θέσεις ενάντια στην πραγματικότητα, μόνιμα εναντίον της Ελλάδος και της Ελληνικής Ιστορίας.
[4] Karl Popper – The Open Society and Its Enemies, Vol 1. The Spell Of Plato, 1945 (Routledge), London, σελ. 3
[5] Friedrich Von Hayek – «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας», σελ 299 – University of Chicago Press 1978
[6] Karl Popper – The Open Society and Its Enemies, Vol 1. The Spell Of Plato, 1945 (Routledge), London, σελ. 5
[7]Ο.π. σελ. 176
[8] Ο.π. σελ. 226
[9] Αυτές τις εκφράσεις χρησιμοποιεί ο ψυχολόγος Gustave Le Bon στον βιβλίο του «Η Γαλλική Επανάστασις», Η Γαλλική Επανάστασις – Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα, 1988
[10] Ο.π. σελ 140
[11] Greg Grandin, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (2006). Empire’s Workshop: Latin America, the United States, and the Rise of the New Imperialism. Metropolitan. σελ. 172-173
[12] Bush, George W. (May 13, 2003). “President Says Saddam Hussein Must Leave Iraq Within 48 Hour”. whitehouse.gov. http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2003/03/20030317-7.html
[13] National Intelligence Center report on the recovery of chemical munitions in Iraq – 21 Ιουνίου 2006 – http://www.au.af.mil/au/awc/awcgate/dni/dni_ltr_wmd_21jun06.pdf
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-anoichth-koinwnia-tou-popper-kai-tou-soros-to-ideologiko-manifesto-tou-am#ixzz3YPNbTjUE
