Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Όταν πριν από πέντε χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, η εικόνα που ήρθε στο μυαλό του Έλληνα πολίτη ήταν αυτή μιας εξαθλιωμένης νοτιοαμερικανικής χώρας, με τους κατοίκους να κάνουν ουρές για τα βασικά είδη διατροφής, τα παιδιά να περπατούν ξυπόλυτα στους δρόμους ζητιανεύοντας, αλλά και τους πλουσίους να απολαμβάνουν την καλή ζωή ανεπηρέαστοι από την ανέχεια των πολλών. Πέντε χρόνια αργότερα, τα παιδιά δεν περπατάνε ξυπόλυτα στο δρόμο και δεν αγοράζουμε γάλα με το δελτίο, αλλά με ποιο κόστος; Με χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας, με χιλιάδες επιστήμονες ξενιτεμένους, με χιλιάδες αυτοκτονίες, με χιλιάδες καθημερινά δράματα που από αξιοπρέπεια και ελληνική φιλοτιμία και ανθρωπιά δεν θα μαθευτούν ποτέ. Οι πλούσιοι πάντως εξακολουθούν να περιφέρουν επιδεικτικά τον πλούτο τους και οι νεόπτωχοι να σφίγγουν τα χείλη με ένα δαγκωμένο «πού θα πάει;».
Πού θα πάει λοιπόν το μνημόνιο, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Τι άλλο θα ζητήσουν οι δανειστές και τι άλλο είναι πρόθυμος να δώσει ο Πρωθυπουργός; Η πολεμική που δέχεται μέσα σε τρεις μόλις μήνες παραμονής του στην εξουσία είναι εξαιρετικά άδικη από απόψεως χρόνου, αλλά εξαιρετικά δίκαιη ως προς τις εξαγγελίες του. Μέσα σε τρεις μήνες του ζητούν να δώσει λύση σε δεινά δεκαετιών, ο ίδιος όμως είναι που δημιούργησε αυτές τις προσδοκίες δηλώνοντας σε θριαμβικούς τόνους ότι θα βάλει τέλος στα μνημόνια «με ένα άρθρο». Στην πορεία ανακάλυψε ότι δεν είναι τόσο εύκολο να ισορροπείς ανάμεσα σε δύο βάρκες, και μάλιστα ανισοϋψείς.
Με το ένα πόδι στην βάρκα των τοκογλύφων και με το άλλο σε αυτήν της Ελλάδας, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να συγκεράσει το λάδι με το νερό. Είναι βέβαιον ότι είτε θα προχωρήσει σε νέο μνημόνιο, ακολουθώντας τον δρόμο των προκατόχων του, είτε σε ρήξη, όπως τον ενέτειλε ο ελληνικός Λαός. Στην πρώτη περίπτωση θα απογοητεύσει χιλιάδες ψηφοφόρους του που τον επέλεξαν, μαζί και τα κόμματα που θέλουν -τουλάχιστον στην προεκλογική και αντιπολιτευτική ρητορική τους-την κατάργηση του μνημονίου. Στην δεύτερη περίπτωση, θα βρεθεί απροετοίμαστος, αφού επιμένει στην τακτική του «όλα βαίνουν ομαλώς», όταν στην πραγματικότητα τα πάντα μπορούν να αλλάξουν άρδην.
Δεν ζητά βέβαια κανείς από τον κ. Πρωθυπουργό να προχωρήσει σε αλλαγές δια της βίας. Η διπλωματία όμως δεν ήταν ποτέ το ισχυρό χαρτί της ελληνικής πολιτικής. Από την άλλη, η αλλαγή πλεύσεως τόσο μέσα όσο κι έξω από την Ελλάδα, είναι αναγκαία προκειμένου να αποκτήσει η χώρα την ανεξαρτησία της και ο λαός μας την αξιοπρέπειά του -ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του που διαθέτει ακόμη την αίσθησή της-. Και αυτά δεν γίνονται χωρίς το παροιμιώδες «σπάσιμο των αυγών». Και δεν εννοούμε τα… αυγά του φιδιού που ενοχλούν τους διεθνιστές, καπιταλιστές και κομμουνιστές, μέχρις μονομανίας, αλλά αυτά που αναπαράγουν την κρατικοδίαιτη διαφθορά και τον εκμαυλισμό του λαού με το μότο «γιατί αυτός κι όχι εγώ;».
Μια σειρά άστοχων αποφάσεων κι επιλογών της κυβέρνησης Τσίπρα, προκειμένου να ισορροπήσει μεταξύ των συνιστωσών του κόμματός του, δείχνουν ότι έχει πολύ δρόμο να διανύσει προτού μπορέσει να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού. Πολιτικές επιλογές όπως αυτή της κ. υφυπουργού εποικισμού η οποία απαξιοί να απαντήσει στις κοινοβουλευτικές ερωτήσεις των Εθνικιστών, όμως επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία για τους παράνομους μετανάστες -αλλά όχι και αντίληψη της πραγματικότητας που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες στις γειτονιές της Αθήνας και τα χωριά μας-, δεν βοηθά τον κ. Πρωθυπουργό να διατηρήσει την λαϊκή στήριξη. Εάν δεν αποφασίσει σύντομα προς τα πού θα προχωρήσει, θα βρεθεί προ εκπλήξεων όπως και ο προκάτοχός του. Βέβαια η Αριστερά διαθέτει καλύτερους χειριστές του προπαγανδιστικού παιχνιδιού. Τα προβλήματα όμως του λαού δεν λύνονται με επικοινωνιακά τρικ.
Πέντε χρόνια μετά το μνημόνιο, τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις και μάλιστα ταχύτατα. Είμαστε υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας ή της Κρατικής Υποτέλειας; Θέλουμε Κοινωνική Δικαιοσύνη ή θα εξακολουθήσει ο λαός μας να είναι υποτελής σε ντόπιους μικροπωλητές ελπίδων και ξένους ολετήρες των ονείρων μας; Ποια είναι μεγαλύτερη πενία, αυτή της ολιγάρκειας ή αυτή της πλεονεξίας; Και εν τέλει ποιοι θέλουμε να μας κυβερνούν; Οι «καπάτσοι» και τα «λαμόγια» που μεμφόμαστε για τα δεινά της Ελλάδας ή αυτοί που έχουν καθαρά χέρια και την θέληση να βγάλουν την χώρα από την δύνη των μνημονίων;
Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσουν οι Έλληνες και να στείλουν το μήνυμα στην κυβέρνηση. Πρώτα όμως πρέπει να δώσουν τις απαντήσεις στον εαυτό τους. Όπως όλα δείχνουν η επόμενη επιλογή τους θα είναι οι Έλληνες Εθνικιστές. Αυτό το βάρος της ευθύνης πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα το κίνημα, δείχνοντας την αναγκαία σοβαρότητα, πείθοντας και οδηγώντας τους Πατριώτες, ό,τι και αν επέλεξαν στην εκλογική μάχη του Ιανουαρίου, από φόβο ή διαμαρτυρία.
Η Ελλάδα μπορεί και θα πάει εμπρός μόνο με εθνικό όραμα και προσανατολισμό, με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα. Ας είμαστε έτοιμοι.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/5-chronia-mnhmonio#ixzz3YPT4AZWZ