Αφορμή για την συγγραφή αυτού του κειμένου αποτέλεσε τόσο η συμπλήρωση δέκα ετών από τον πρόωρο χαμό του Συναγωνιστή Μαρίνου Χατζηκυριάκου (τα ξημερώματα της Αναστάσιμης Πρωτομαγιάς του 2005), όσο και η ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα με ένα πολύ προσφιλές σε μένα πρόσωπο γύρω από την έννοια και την ιδιότητα του Φύλακα Άγγελου.
Πριν από δέκα χρόνια, λοιπόν, «έφυγε» από κοντά μας, εντελώς αναπάντεχα, ένας Πραγματικός Φίλος και Αληθινός Σύντροφος. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκόρπισε τον πόνο και την θλίψη σ’ όλους, όσοι τον γνώρισαν από κοντά. Με τον Μαρίνο είχαμε πολλά κοινά στοιχεία στην ακολουθία της βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας του Εθνικισμού, που ενστερνιζόμασταν. Καταγόμενοι και οι δύο από εργατικές οικογένειες, ακολουθήσαμε χειρωνακτικές εργασίες, πιστέψαμε στην αντισυστημική θεώρηση και έκφραση του Εθνικισμού, ενώ ακόμη και σε δευτερεύοντα στοιχεία, όπως το είδος μουσικής που ακούγαμε και τον αθλητικό Σύλλογο που υποστηρίζαμε, είχαμε πλήρη ταύτιση απόψεων.
Δεν χρειάζεται να βάλω κάποιο είδος «πήχη» προκειμένου να μετρηθεί ο βαθμός της οδύνης που ένιωσα όταν πληροφορήθηκα το δυσάρεστο γεγονός. Έχουμε ξανατονίσει στο παρελθόν ότι, δυστυχώς, η Ζωή δεν κινείται σε ρυθμούς «ανταποδοτικότητας». Άνθρωποι, οι οποίοι πραγματώνουν σε όλη της την έκταση την Αριστοτελική ερμηνεία, γεννημένοι Μαχητές, με ιδιότητες που ξεχωρίζουν μακράν από τον συρφετό των φουκαράδων που τους περιτριγυρίζουν, αυτοί οι Άνθρωποι, των οποίων η Σκέψη και η Δράση είναι πολυτιμότερες και ουσιαστικότερες από την ύπαρξη δεκάδων αποχαυνωμένων αστών, που -συνειδητά ή ασυνείδητα- μολύνουν την Ελληνική ιδιότητά τους, είναι πολύ πιθανόν να αδικηθούν από την ίδια την Ζωή, η οποία «έτσι απλά» μπορεί να τους αφαιρέσει την υλική τους υπόσταση πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, βλέποντας την σήψη και την παρακμή να συνεχίζουν να κυριαρχούν στο σύγχρονο στερέωμα. Έχουμε, επίσης, ξανατονίσει ότι οι συνειδητοποιημένοι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, αποτελούν ισχυρές προσωπικότητες, με εμπεριστατωμένη γνώση γύρω από το τι ζητούν από την Ζωή. Κι αυτό που ζητούν είναι να την κατακτήσουν ολοκληρωτικά, τόσο μέσα από την Συλλογικότητα στην οποία συμμετέχουν, όσο και στις προεκτάσεις των προσωπικών τους στιγμών. Το μονοπάτι του Πολεμιστή είναι δύσβατο, με τα εμπόδια τα οποία θα βρει μπροστά του να είναι πολλά, στην προσπάθειά του για Δύναμη και Δημιουργία.
Οι εχθροί είναι αναμφίβολα πολλοί και ύπουλοι, είτε πρόκειται για το ανθελληνικό κράτος, είτε για τις σιτιζόμενες απ’ αυτό παρακρατικές συμμορίες, είτε ακόμη για τις συνθήκες της ίδιας της Ζωής, που σε προτρέπουν να τα «παρατήσεις». Ο πιο σημαντικός, όμως, εχθρός είναι ο ίδιος ο Χρόνος, ο οποίος κυλά αμείλικτος εναντίον μας, ακριβώς επειδή κάθε στιγμή της δικής μας Υπεύθυνης Ζωής δρα πολύ πιο γρήγορα και «δαπανηρά» από την ανεύθυνη ζωούλα των μίζερων αστών, οι οποίοι «ζουν ευτυχισμένοι» μέσα στην άγνοια και την απάθεια. Γνωρίζοντας ότι τα χρονικά μας περιθώρια είναι ελάχιστα μπροστά σ’ όλα όσα θέλουμε να κάνουμε, υπάρχουν ώρες, κατά τις οποίες έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, διαπιστώνοντας ότι η αχαριστία, η δειλία, η παλιανθρωπιά και η προδοσία αποτελούν το σημερινό κυρίαρχο πρότυπο συμπεριφοράς, στερώντας από Εμάς την δυνατότητα να απλώσουμε τις Αρετές μας. Η ανθρώπινη ζωή είναι περιορισμένη. Εμείς, όμως, θέλουμε να ζήσουμε για πάντα. Κι αν κάτι τέτοιο βιολογικά δεν είναι δυνατόν, μπορεί κάλλιστα να συμβεί μεταφορικά, αφήνοντας πίσω μας ένα Έργο Ζωτικό, ένα Έργο Υπερηφάνειας, μια Προσωπικότητα η οποία θα αποτελέσει παράδειγμα για την Γενιά που έρχεται. Μια Γενιά που πρέπει να εμπνευστεί από Λεωνίδες και όχι Εφιάλτες, Στρατιώτες και όχι ριψάσπιδες, Γενναίους και όχι θρασύδειλους. Πολεμώντας ενάντια στην φθορά του Χρόνου, η μάχη ίσως να είναι άνιση σε ό,τι αφορά την προσωπική μας κατάληξη, δύναται όμως να μας αναδείξει Νικητές σ’ ένα άλλο επίπεδο, αυτό του Αιώνιου Παραδείγματος προς τις Ζωντανές Ψυχές, οι οποίες μας παρακολουθούν, πιστεύουν σε μας και θέλουν να πορευτούν κι αυτές το ίδιο δύσβατο μονοπάτι, τραγουδώντας τον Αιώνιο Ύμνο του Πολεμιστή ενάντια στην αδιαφορία και την παρακμή.
Ξεπερνώντας τη νωθρότητα και την φοβία του «τι θα πει ο κόσμος», ας βάλουμε καλά στο Μυαλό μας, μα ακόμα πιο πολύ στην Καρδιά μας, ότι ο Γενναίος πεθαίνει μόνο μια φορά στην Ζωή του, ενώ ο δειλός κάθε μέρα… Γυρνώντας στην συζήτηση που είχα με το τόσο προσφιλές σε μένα πρόσωπο, θεωρώ ότι ο καθένας από εμάς, τους Άνδρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έχει έναν Φύλακα Άγγελο στο πλευρό του. Ανεξάρτητα από το αν είναι ένας άλλος Συναγωνιστής ή Συναγωνίστρια ή κάποιο από τα Αδέρφια μας, που βρίσκονται ψηλά στον Ουρανό, αυτό που μετρά είναι η αόρατη -μα τόσο αισθητή- παρουσία του, ότι υπάρχει κάποιος-α που δεν θα μας επιτρέψει να πάθουμε οποιοδήποτε κακό, ακριβώς γιατί η συναισθηματική φόρτιση και η πεποίθηση σ’ έναν κοινό σκοπό λειτουργούν ως μια προστατευτική ασπίδα απέναντι σε κάθε είδους κακό και κίνδυνο, που θα θελήσει να μας προσβάλει. Με τον κάθε είδους Φύλακα Άγγελο, λοιπόν, στο πλευρό μας, ας συνεχίσουμε να πορευόμαστε. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-fulakas-aggelos-tou-chrusaugith#ixzz3YsA4ePPE