Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Μιας και τέτοιες ημέρες πριν από 70 χρόνια είχαμε την λήξη του Μεγάλου Πολέμου και ακούμε πολλά και διάφορα για τον «ηρωικό κόκκινο στρατό», ας δούμε μερικά από τα ανδραγαθήματα των σοβιετικών «απελευθερωτών», όπως τα καταγράφει ο διεθνούς φήμης Άγγλος ιστορικός Antony Beevor, στο βιβλίο του «Βερολίνο – Η πτώση 1945», χωρίς δικά μας περαιτέρω σχόλια, τα οποία έτσι κι αλλιώς θα είναι περιττά.
«Σε προκήρυξή του στα στρατεύματα ο Σοβιετικός (Σ.Σ. και Εβραίος) συγγραφέας Ίλια Έρενμπουργκ έγραψε: Σκοτώστε, σκοτώστε! Στους Γερμανούς δεν υπάρχουν αθώοι ούτε μεταξύ των ζωντανών, ούτε μεταξύ αυτών που πρόκειται να γεννηθούν. Εκτελείτε τις εντολές του συντρόφου Στάλιν συνθλίβοντας για πάντα το φασιστικό κτήνος μέσα στο άντρο του. Τσακίστε με την βία την υπερηφάνεια των Γερμανίδων γυναικών. Πάρτε τες ως νόμιμο λάφυρο. Σκοτώνετε, σκοτώνετε, ανδρείοι στρατιώτες του Ερυθρού Στρατού, μέσα στην ακατανίκητη έφοδό σας».
«Τα στρατεύματα της 1ης Στρατιάς φέρονται εξαιρετικά βίαια στους Γερμανούς. Οι Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες που συλλαμβάνονται συχνά δεν καταφέρνουν να φτάσουν ούτε μέχρι τις περιοχές συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Πυροβολούνται καθ’ οδόν, έγραψε ο επικεφαλής της NKVD του 1ου Λευκορωσσικού μετώπου Serov». (σελ. 120).
«Ο Grossman (Σ.Σ. Σοβιετικός πολεμικός ανταποκριτής και Εβραίος) σημείωσε: Φρικτά πράγματα συμβαίνουν στις Γερμανίδες. Ένας καλλιεργημένος Γερμανός εξηγεί με εκφραστικές κινήσεις και σε σπασμένα ρωσικά ότι η σύζυγός του είχε βιαστεί από δέκα στρατιώτες εκείνη την ημέρα». (σελ. 124).
«Υπολογίζεται ότι από τα δύο βασικά νοσοκομεία του Βερολίνου πέρασαν 95.000-130.000 θύματα βιασμού. Ένας γιατρός υπολόγισε ότι από τις 100.000 περίπου γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού στο Βερολίνο, σχεδόν οι 10.000 πέθαναν, οι περισσότερες εκ των οποίων αυτοκτόνησαν. Συνολικά, τουλάχιστον 2.000.000 Γερμανίδες θεωρείται ότι βιάστηκαν και ένα σημαντικό ποσοστό από αυτές αν όχι η πλειονότητα, φαίνεται ότι υπέστη πολλαπλό βιασμό. (σελ. 548).
«Ωστόσο, ακόμα πιο συγκλονιστικό από τη ρωσικά άποψη είναι το γεγονός ότι οι αξιωματικοί και στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού βίαζαν και Ουκρανές, Ρωσίδες και Λευκορωσίδες γυναίκες και κοπέλες που είχαν απελευθερωθεί από στρατόπεδα εργασίας στη Γερμανία. Οι ευρέως διαδεδομένοι βιασμοί γυναικών που είχαν απομακρυνθεί δια της βίας από τη Σοβιετική Ένωση υπονομεύουν πλήρως κάθε προσπάθεια δικαιολόγησης της συμπεριφοράς του Κόκκινου Στρατού, εξαιτίας δήθεν της εκδίκησης που ήθελε να πάρει για τις γερμανικές βιαιότητες στη Σοβιετική Ένωση». (σελ. 174).
«Το βράδυ της 16ης Απριλίου, το νοσοκομειακό πλοίο Goya, γεμάτο με 7.000 πρόσφυγες, βυθίστηκε από ένα σοβιετικό υποβρύχιο. Μόνο 165 επιβαίνοντες κατάφεραν να σωθούν». (σελ. 274).
«Παρ’ όλο που οι Σοβιετικοί διοικητές το αρνήθηκαν, το πυροβολικό και η αεροπορία τους χρησιμοποιούσαν αναμφίβολα φωσφορούχα ή άλλα εμπρηστικά βλήματα» (σελ. 452).
«Η σοβιετική προπαγάνδα για την «απελευθέρωση από την φασιστική κλίκα» άρχισε να έχει αρνητικά αποτελέσματα, ειδικά όταν οι σύζυγοι και οι κόρες των Γερμανών κομμουνιστών αντιμετωπίστηκαν εξίσου βάναυσα με τις υπόλοιπες γυναίκες». (σελ. 552).
«Υπήρχαν εκείνοι που έβλεπαν ακόμα και τα μικρά Γερμανάκια σαν μελλοντικούς SS και πίστευαν ότι θα έπρεπε να τα σκοτώσουν πριν μεγαλώσουν. Ο συγγραφέας Lev Kopelev, τότε πολιτικός καθοδηγητής, συνελήφθη από την Υπηρεσία Αντικατασκοπίας επειδή “είχε εμπλακεί σε προπαγάνδα αστικού ανθρωπισμού και λύπησης του εχθρού”. Είχε επίσης τολμήσει να ασκήσει κριτική για τη βιαιότητα των άρθρων του Ίλια Έρενμπουργκ». (σελ. 75).
«Ο Στάλιν ξεκαθάρισε την πρόθεσή του να απογυμνώσει τη γερμανική βιομηχανία, ως προκαταβολή σε είδος για τα 10 δις δολάρια που αξίωνε η Σοβιετική Ένωση για αποζημίωση. Κυβερνητικές επιτροπές, αποτελούμενες από Σοβιετικούς λογιστές ακολουθούσαν από κοντά όλες τις στρατιές καθώς προήλαυναν. Η αποστολή τους ήταν η συστηματική κατάσχεση της γερμανικής βιομηχανίας και του πλούτου». (σελ. 140).
«Οι λεηλασίες άρχισαν σύντομα, συνοδευόμενες από κραυγές “Uri!Uri!”, καθώς οι Σοβιετικοί στρατιώτες κυκλοφορούσαν αρπάζοντας ρολόγια. Ο Pierre, ένας Γάλλος αιχμάλωτος πολέμου, διαμαρτυρήθηκε μάταια ότι ήταν σύμμαχος. Δέχτηκε ένα χτύπημα με τον υποκόπανο στο στομάχι. Στη συνέχεια έψαξαν τις βαλίτσες των προσφύγων και έχωσαν τα λάφυρά τους στα παραγεμισμένα χιτώνιά τους». (σελ. 188).
«Οι λεηλασίες και η μεταχείριση των επιζώντων φαίνεται ότι συντάραξε ακόμα και τις σοβιετικές στρατιωτικές αρχές: “Εντός του στρατεύματος λαμβάνουν χώρα ατιμωτικά και πολιτικώς επιζήμια συμβάντα όταν, υπό το πρόσχημα της εκδίκησης, ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες διαπράττουν βιαιοπραγίες και λεηλατούν». (σελ. 191).
«Τα σοβιετικά Shturmovik δεν έκαναν διακρίσεις μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών στόχων. Μια εκκλησία δε διέφερε από ένα οχύρωμα, ιδίως όταν προφανής σκοπός ήταν η ισοπέδωση κάθε κτιρίου που εξείχε από το έδαφος. Οι τραυματίες που περίμεναν στις αποβάθρες να επιβιβαστούν στα πλοία έγιναν κόσκινο από τις σφαίρες πάνω στα φορεία τους. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά που περίμεναν να εγκαταλείψουν την πόλη, αποτέλεσαν εύκολους στόχους» (σελ. 190).