Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Για λίγες μέρες, την περασμένη εβδομάδα, βρεθήκαμε ο ένας από τους δυο αρχισυντάκτες του ΕΜΠΡΟΣ, Παναγιώτης Παναγόπουλος, και εγώ, στην Πελοπόννησο. Όχι σε όλη την Πελοπόννησο, σε τρεις νομούς, με την υπόσχεση να επισκεφθούμε στο άμεσο μέλλον όσους δεν χώρεσαν σε αυτό το ταξίδι. Μακάρι και άλλες άκρες της Πατρίδας μας. Δεν έχει άλλωστε σημασία το πόσα μέρη θα επισκεφθείς αλλά το τι γωνιές ξεχασμένες της ψυχής σου μπορεί να φωτίσει το ταξίδι, τι σημαίνει κάθε τόπος, κάθε γνωριμία, κάθε ή περίπου κάθε κουβέντα που ανταλλάσσεται με ειλικρίνεια και καθαρή καρδιά.
Πώς το καταλαβαίνει κανείς αν οι προθέσεις είναι καλές; Αυτό είναι δουλειά και εμπειρία μιας ζωής. Πώς διαλέγει κανείς τι να κρατήσει; Αυτό το κάνει μόνος του ο νους και η καρδιά. Καμιά φορά και το χαρτί και το μολύβι, όσο μπορεί να προλάβει την σκέψη. Η δουλειά μας για το ΕΜΠΡΟΣ, μας φέρνει σε επαφή με δεκάδες Έλληνες από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, που με τις επιστολές, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματά τους, μοιράζονται μαζί μας τις γνώμες τους, τις αγωνίες και τις ιδέες τους, κάποιοι και τα γραφτά τους. Κι εμείς από την πλευρά μας, παίρνουμε πληροφορίες και ειδήσεις, τις διασταυρώνουμε, τις ιεραρχούμε και τις αξιοποιούμε. Το ταξίδι μας στην Πελοπόννησο, επεφύλασσε στιγμές που μείναμε άφωνοι, άλλες που σταμάτησαν ή μας πήγαν πίσω στο χρόνο, κι άλλες που φωνάξαμε με όλη μας την καρδιά «Εμπρός!»
Πόσες φορές μένουμε εκστατικοί μπροστά σε τοπία εντυπωσιακά, που γίνονται ακόμη πιο ελκυστικά με το ρετούς των σύγχρονων ηλεκτρονικών παρεμβάσεων. Πόσες φορές παγιδευόμαστε από έξυπνες φράσεις που επιδεικνύουν την πολυπραγμοσύνη του γράφοντος. Δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο, δίνει κίνητρο και μέτρο για το τι είναι η αλήθεια του καθενός μας. Στην δική μου κλίμακα αξιολόγησης, το μέτρο είναι η ειλικρίνεια ενός οπωρώνα, ενός αμπελιού, ενός χωμάτινου δρόμου που διασχίζει τα χωράφια. Είναι οι λίγες κουβέντες ενός ανθρώπου που εμπιστεύομαι που με κάνουν να μιλώ λιγότερο ακόμα και να σκέφτομαι πιο εντατικά. Είναι το μεγαλείο αυτών που σκύβουν πάνω από έναν τόπο και τον κάνουν δικό τους, ξέροντας ότι θα χρειαστεί να ξεχερσώσουν και να ξανασπείρουν πάλι και πάλι, χωρίς να βαριούνται, χωρίς να βαρυγκομούν, χωρίς να ζητούν αποδείξεις προκαταβολικά για το αποτέλεσμα.
Αυτοί κάνουν αυτό που προστάζει η ζωή, ανελέητη, εγωίστρια, πλουσιοπάροχη ζωοδότρα σαν την γη. Ναι, τους θαυμάζω τους ανθρώπους της γης, κι αν χρειαζόμουν ένα πανεπιστήμιο να τελειώσω ακόμα θα έλεγα πως η επίσκεψή μας ήταν σεμινάριο. Αν σήμερα χρειαζόμαστε ένα αζιμούθιο ως άτομα και ως λαός, τότε ο κώδικας βρίσκεται εκεί, στην γη μας, και περιμένει. Τίποτε δεν μπορεί να με κάνει να σταματήσω και να σκεφτώ περισσότερο από τα σκαμμένα από τον ήλιο και την δουλειά χέρια ενός γέροντα της υπαίθρου. Τίποτε πιο σοφό από την ήρεμη κατασταλαγμένη γνώση που κανένας πολιτικός και κανένα πανεπιστήμιο δεν μπορεί να προσφέρει. Τίποτε δεν μπορεί να με κάνει πιο ταπεινή από το μεγαλείο των ανθρώπων που έδωσαν αγώνες για τις Ιδέες τους, που κυνηγήθηκαν από τα άγρια σκυλιά της εξουσίας, που έμειναν να θησαυρίζουν τίποτα από όσα μετρούν οι ποντικοί της εξουσίας, ούτε καν τα μυρμήγκια της πανεπιστημοσύνης, αλλά στιγμές αγώνα, μάχες και πληγές.
Τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο μέτρο από την ματιά τους που ανοίγει σαν παράθυρο την γνώση: Ναι, αυτή είναι η ζωή, μια μάχη, μια σημαία, μια γη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-kardia-ths-elladas-h-kardia-mas#ixzz3Zjnaj6C5