Ρίχνοντας μια ματιά στο μετεκλογικό σκηνικό, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τις 25 Ιανουαρίου και μετά, θα δούμε κάποιες συγκεκριμένες εικόνες, οι οποίες μας οδηγούν σε ανάλογα συμπεράσματα. Η κυβέρνηση, πέρα από τις όποιες παροδικές και ανώδυνες λεκτικές εξάρσεις της, δείχνει με την συμπεριφορά της ότι σκοπεύει να συνεχίσει την μνημονιακή πολιτική των προκατόχων της, έστω κι αν αυτό γίνει με σταδιακούς ρυθμούς και πιθανόν με όχι τόσο κραυγαλέο τρόπο. Ο «πολύς» Βαρουφάκης αφήνει στην άκρη τις «λάιφ στάιλ» ψευτομαγκιές, δηλώνοντας ότι το Ελληνικό κράτος θα αποπληρώνει κανονικά τις τοκοχρεολυτικές δόσεις προς τους διεθνείς τοκογλύφους, «εις το διηνεκές». Η αντιπολίτευση, που κινείται στους δρόμους του «φιλοευρωπαϊσμού», καταγγέλλει την κυβέρνηση, όχι για τις απαράδεκτες εθνικές υποχωρήσεις που κάνει, όπως θα περίμενε ο οποιοσδήποτε βλέπει την πραγματική ροή των γεγονότων, αλλά γιατί «εξοργίζει» τους «εταίρους» και τους «συμμάχους», δίνοντας έτσι ψεύτικα παράσημα ρεαλιστικής αντίστασης στους κυβερνώντες.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ επενδύουν τις ίδιες απόψεις με αναλύσεις και προτάσεις βγαλμένες από την παράδοση της αμερικανοδουλείας και της νοοτροπίας «Στρατηγέ, ιδού ο Στρατός σας». Όλες αυτές οι εικόνες αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της ξενοδουλείας και του ραγιαδισμού που ζει η Πατρίδα και ο Λαός μας. Παλαιότερα, είχαμε την θεωρία ότι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να παραμένει φτωχή και να ζει χάρη στην προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Μετά ήρθε το δέσιμο της Χώρας στον αμερικανικό παράγοντα, ύστερα από τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1944-1949. Μετά την πτώση του Στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου ακολούθησε μια περίοδος παραλλαγής και αλληλουχίας συνθημάτων και «ιδανικών». Από το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του ψευτοεθνάρχη Καραμανλή περάσαμε στις ψευδαισθήσεις που προκάλεσε η κυριαρχία του λαοπλάνου Παπανδρέου για να φτάσουμε στο «όραμα της ΟΝΕ» του Σημίτη. Η ξενοδουλεία και ο ραγιαδισμός πέρασαν από το σακάκι και το ζιβάγκο στο ευρωπαϊκής ραφής κοστούμι. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008 και το σκίσιμο της «φούσκας» του εγχώριου κεφαλαιοκρατισμού το 2010 έκαναν τον δωσιλογισμό σήμα κατατεθέν των αλλεπάλληλων μνημονιακών κυβερνήσεων.
Τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, Σαμαρά-Βενιζέλου) προσπάθησαν να πείσουν με κάθε είδους προπαγάνδα εκφοβισμού τον Ελληνικό Λαό, ότι πρέπει να υποταχθεί στις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων, όσο απάνθρωπες και σκληρές κι αν είναι, γιατί από τα δανεικά που δίνονται εξαρτάται το μέλλον του. Μέχρι που ήρθε στην εξουσία η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εκμεταλλευόμενη το κύμα της λαϊκής οργής και απόγνωσης, υποσχόμενη διαγραφή ολόκληρου του μνημονιακού καθεστώτος και εξαναγκασμό των δανειστών σε υποταγή στις απαιτήσεις της νωπής λαϊκής εντολής.
Ζούμε πλέον τις τελευταίες εβδομάδες του σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης», μέσω του ο οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διαχειριστεί -με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες- την κωλοτούμπα που θα κάνει. Από την άλλη πλευρά, οι διεθνείς τοκογλύφοι έχοντας αντιληφθεί ότι απέναντί τους βρίσκεται μια κυβέρνηση, η οποία δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε ρήξη, αλλά απλώς διαπραγματεύεται μια καλύτερη μεταχείρισή της, προκειμένου να μην ξεφτιλιστεί στα μάτια του Ελληνικού Λαού από τους πρώτους μήνες της θητείας της, σφίγγουν διαρκώς την θηλιά γύρω από τον λαιμό της εγχώριας οικονομίας, αφήνοντας τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Αν όντως η κυβέρνηση είχε στο μυαλό της ενδεχόμενο ρήξης με τους δανειστές, δεν θα αποπλήρωνε κανονικά όλες τις δόσεις του τριμήνου που κυβερνά, στραγγίζοντας γι’ αυτόν τον λόγο κάθε αποθεματικό από τα ταμεία του κράτους (αφήνοντας απλήρωτους τους πάντες, πλην μισθωτών του δημοσίου και συνταξιούχων) και πλέον και από τα ταμεία όλων των φορέων του Δημοσίου. Για να γυρίσουν πίσω αυτά τα χρήματα θα πρέπει να υπάρξουν δάνεια, οπότε η κυβέρνηση θα εμφανίσει την συμφωνία ως αναγκαίο κακό προκειμένου να παρθούν αυτά τα δάνεια και να αποκατασταθούν τα διαθέσιμα των φορέων που μάζεψε στην ΤτΕ και τα μετέτρεψε (μέσων repos) σε αποπληρωμές δόσεων προς το ΔΝΤ.
Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση κάνει σόου για εσωτερική κατανάλωση και από την μεριά τους οι δανειστές αυτό που κάνουν είναι να σφίγγουν ακόμη περισσότερο την θηλιά, ώστε να βοηθήσουν και την κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί το κλίμα εκβιασμών και οικονομικής ασφυξίας, προκειμένου να παρουσιάσει στον Ελληνικό Λαό την συμφωνία ως απολύτως αναγκαία και μονόδρομο για να μην καταστραφεί η Χώρα. Ποιον βόλευε, τελικά, η ΠΝΠ; Την κυβέρνηση ή τους δανειστές; Και τους δύο τελικά, γιατί έχουν από κοινού συμφέρον να δημιουργηθεί τρόμος στους Έλληνες, ώστε να μπορέσει η συγκυβέρνηση να του σερβίρει ως «λύτρωση» την συμφωνία για το κλείσιμο του Μνημονίου-2 και στην συνέχεια την νέα δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο-3, στο οποίο επιδιώκει να περάσουν θέματα όπως το Ασφαλιστικό και Εργασιακό και να ολοκληρωθεί το ξεπούλημα την δημόσιας περιουσίας. Ο ραγιαδισμός και ο δωσιλογισμός αποτελούν απαραίτητα συστατικά στοιχεία των κυβερνήσεων του Μνημονίου, γι’ αυτό και η συνεχής ενδοτικότητά τους απέναντι στις προκλητικές απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-ragiadismos-twn-mnhmoniakwn-kubernhsewn#ixzz3Zv7InBSL