Γράφει ο Νικογιάννης
Με αφορμή το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του αρχισφαγέα καπετάν Γιώτη και επειδή δεν ανέχομαι να μιλούν σήμερα οι υμνητές των αποκτηνωμένων σταλικοτσολιάδων και δολοφόνων, καλό είναι να θυμίσουμε στον κυνηγημένο από το ΚΚΕ «σύντροφο», ότι ο καπετάν-Γιώτης, υπήρξε ένας από τούς μεγαλύτερους και πιο στυγνούς δολοφόνους κατά την περίοδο τού συμμοριτοπολέμου.
Όχι μόνον «έσφαζε» τα θύματά του εν ψυχρώ, αλλά επιπλέον, τα κρεουργημένα κεφάλια, τα κρέμαγε από την ζώνη του και κυκλοφορούσε στους δρόμους των χωριών έτσι, διά εκφοβισμό και… παραδειγματισμό!!!!!!
Αυτός ήταν ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ …Ηγέτης του «νόμιμου» ΚΚΕ …Χαφιές από τη νιότη του, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες των «συντρόφων» τις οποίες και τις γνωρίζετε, αλλά φροντίζετε επιμελώς να τις αποκρύψετε «σύντροφε» Μπογιόπουλε αν όχι διαβασε κανα βιβλίο «Οι φονιάδες της Δημοκρατίας» του Κυριάκου Διακογιάννη, )
Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν αυτός, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Καραμανλή ώστε να έρθει η μεταπολίτευση και η… περίφημη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και να εισέλθει άφθονο κρατικό χρήμα – και μάλιστα από δύο κράτη, την Ελλάδα και την ΕΣΣΔ στα ταμεία του ΚΚΕ (στα οποία τρέμει το ΚΚΕ τον έλεγχο – και φοβάται μόνο αυτός που δεν είναι «καθαρός») και στη συνέχεια με τον Μητσοτάκη στην περίφημη κυβέρνηση Τζανετάκη. Πάντα δεκανίκι της καθεστωτικής ψοφοδεξιάς και όχι δεξιάς….
Ο Χαρίλαος είναι ο μόνος, που συναγωνίζεται τον Ζαχαριάδη στο ψέμα. Δεν έζησε μόνον όλη του τη ζωή μέσα στο ψέμα, αλλά συνέχισε να «ζει» μέσα σ’ αυτό και μετά θάνατον. Σαν καπετάν Γιώτης είναι θαμμένος.
Όταν το 2005 πέθανε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο οποίος είχε πολεμήσει εναντίον του Ελληνικού Στρατού, η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε διατάξει να κυματίσουν μεσίστιες οι Σημαίες στα Στρατόπεδα. Στην κηδεία του Χαρίλαου Φλωράκη υπήρχε επίσης μαξιλαράκι με παράσημα και μετάλλια. Μόνο, που αυτά ήταν Σοβιετικά…
Οι μεγάλοι υμνητές σύντροφε Μπογιόπουλε του αρχισφαγέα καπετάν Γιώτη είναι οι ηγέτες της ψοφοδεξιάς και όχι εσείς όπως με κόπο, προσπαθείτε να κάνετε, να σας θυμίσουμε ορισμένες δηλώσεις οι οποίες σας ξεπερνούν κατά πολύ.
Κ. Μητσοτάκης: «…Παρά ταύτα – και αυτό αποτέλεσε τη μεγάλη του αρετή – διατήρησε και στις σκληρότερες ώρες την ψύχραιμη σκέψη και προπαντός τη συνείδηση ότι όλοι ανήκουμε στον ίδιο λαό και στην ίδια πατρίδα και ότι οφείλουμε να συνυπάρξουμε. Και αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να συζητάμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια και εντιμότητα. ΄Ετσι, αποτέλεσε τον κυριότερο παράγοντα από την πλευρά της αριστεράς που συνετέλεσε στην ιστορική συνεννόηση μαζί μας, η οποία επέτρεψε τη δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας και τελικά εθνικής ενότητας που εσφράγισαν οριστικά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Συνεργάστηκα, μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας μας, μαζί του και αισθανόμουν απέναντί του φιλία και εκτίμηση. Πάντοτε συζητούσαμε τα – περιορισμένα έστω – περιθώρια συνεργασίας που και οι δύο μας ετιμήσαμε…». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)
Ντ. Μπακογιάννη: «…Αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αλλά σε κρίσιμες στιγμές για τον τόπο απέδειξε ότι γνώριζε να συνδιαλέγεται και να συζητά με τους πολιτικούς του αντιπάλους συμβάλλοντας στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Η συμβολή του στην πλήρη αποκατάσταση της εθνικής συμφιλίωσης στη χώρα μας υπήρξε καθοριστική και αναγνωρίζεται πλέον από όλους…». («Ρ», 24.5.2005, σελ.14)
Κ. Καραμανλής: «…Από τις μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την περιπετειώδη πορεία της χώρας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ο Φλωράκης ήταν ανάμεσα στους ηγέτες που συνέβαλαν προσωπικά και καθοριστικά στην υπέρβαση των παθών του παρελθόντος και στην εμπέδωση της δημοκρατίας και της σταθερότητας. Τη συμβολή του αυτή η Ιστορία και οι πολίτες την αναγνωρίζουν και την εκτιμούν…». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)
Τέλος να σου θυμίσουμε «σύντροφε» ότι το περιοδικό «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στο άρθρο προ διετίας με τίτλο: «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ» και υπότιτλο «Αντιφάσεις και επιβιώσεις από την πορεία πάλης με τον οπορτουνισμό», προχωρούσε «Σε επαναξιολόγηση των αποφάσεων του κόμματος και των πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του μεταπολιτευτικού ΚΚΕ, κάτι που ερμηνεύεται ως απαρχή της πολιτικής «αποκαθήλωσης» του Χαρίλαου Φλωράκη, στην οποία…προχωρεί ο Περισσός στο πλαίσιο των επεξεργασιών για την ολοκλήρωση της ιστορικής μελέτης της δράσης του για την περίοδο από τη διάσπαση του 1968 ως την κρίση του 1991, η οποία οδήγησε στη δεύτερη διάσπαση του ΚΚΕ (13ο Συνέδριο)…
Τα ξεχνάνε αυτά σύντροφε….