Η Άλωση της Πόλης είναι ένα από τα μεγαλύτερα δράματα που παίχτηκαν ποτέ στη σκηνή της Ιστορίας. Την άνοιξη του 1453, με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει. Είναι η χρονολογία που σημάδεψε το τέλος, της παγκόσμιας Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Πρωταγωνιστές αυτού του δράματος από τη μια πλευρά ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τελευταίος αυτοκράτορας και οι υπερασπιστές της Πόλης και από την άλλη ο φιλόδοξος σουλτάνος Μωάμεθ Β με τον οθωμανικό στρατό.
Η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν μέσα στη καρδιά της οθωμανικής επικράτειας και διαχώριζε τις ασιατικές από τις ευρωπαϊκές κτήσεις των Οθωμανών. Ήταν η πρώτη γραμμή, μιας εξ’ αποστάσεως μάχης μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανοσύνης. Για τους μουσουλμάνους αποτελούσε διακαή πόθο και ο φόβος της πολιορκίας ήταν βαθιά χαραγμένος στη μνήμη των Βυζαντινών. Η βυζαντινή αυλή δεν έτρεφε αυταπάτες για τις προθέσεις τους, τη στιγμή μάλιστα που ο σουλτάνος έχτισε ένα ισχυρό κάστρο στο Βόσπορο, πολύ κοντά στη πρωτεύουσα.
Όταν ανέβηκε τον θρόνο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ενέπνεε μεγάλο θαυμασμό στους υπηκόους του. Η κατάσταση που βρήκε όμως στην Κωνσταντινούπολη ήταν απελπιστική. Ο λαός είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα λόγω πολιτικών και θρησκευτικών ερίδων. Παράλληλα, είχε να αντιμετωπίσει φοβερό οικονομικό πρόβλημα καθώς όλα τα αυτοκρατορικά ταμεία ήταν άδεια. Ο Κωνσταντίνος τότε στήριξε όλες του τις ελπίδες στη βοήθεια από τη δύση. Οι ελπίδες αυτές ήταν ισχνές όμως. Τα ευρωπαϊκά κράτη συγκινήθηκαν μα πρακτικά αρκέστηκαν σε μεγαλεπήβολα σχέδια, σε υποσχέσεις και σε λόγια παρηγοριάς. Ο πάπας μάλιστα στις δύσκολες εκείνες στιγμές ζητάει για αντάλλαγμα οποιασδήποτε βοήθειας, την άρση του Σχίσματος και την εφαρμογή του φλωρεντινού δόγματος. Ωστόσο η βοήθεια για την Κωνσταντινούπολη δεν έφτασε ποτέ.
Ο Μωάμεθ από την άλλη, είχε συγκεντρώσει υπεράριθμο στρατό και τεράστιο οπλισμό, όπου με τη βοήθεια κυρίως δυτικών τεχνικών είχε δημιουργήσει ένα ισχυρό πυροβολικό. Ο αγώνας ήταν άνισος. Τα μικρά κανόνια των υπερασπιστών της Πόλης, ήταν αδύνατο να συγκριθούν με τα μεγάλα τουρκικά πυροβόλα.
Οι ελάχιστοι υπερασπιστές αγωνίστηκαν με εκπληκτικό θάρρος εναντίον του αναπότρεπτου τέλους. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας μάλιστα έδινε πρώτος το παράδειγμα της ηρωικής αποφασιστικότητας, αγωνιζόμενος στις επάλξεις ως το τέλος. Πολλές σοβαρές επιθέσεις είχαν αποκρουσθεί από τους ηρωικούς υπερασπιστές, όμως ύστερα από επτά εβδομάδες τα τείχη της πόλης άρχισαν να παρουσιάζουν σοβαρά ρήγματα.
Ο Μωάμεθ εξαπέλυσε γενική επίθεση στις 29 Μαΐου κι έριξε στη μάχη την κύρια εφεδρεία του, τους γενίτσαρους. Αμφότερες οι δύο πλευρές συνειδητοποιούσαν την κορυφαία σημασία εκείνης της μέρας. Στη κρίσιμη αυτή στιγμή καθώς ξημέρωνε, οι Τούρκοι εντόπισαν ανοιχτή την Κερκόπορτα και όρμησαν μέσα. Μόνο η βοήθεια των προδοτών κατάφερε να κάμψει τη μαχητικότητα των υπερασπιστών της Πόλης.
Η Πόλις Εάλω! Το ποδοβολητό των γενίτσαρων αντηχούσε στους λεηλατημένους δρόμους, καθώς κατευθύνονταν από την πύλη του Ρωμανού προς την Αγία Σοφία. Η αντίσταση ήταν μάταιη. Μέσα στο ναό είχε αρχίσει η λειτουργία. Το πολυπληθές εκκλησίασμα προσευχόταν για ένα θαύμα που θα τους έσωζε από τον εχθρό.
Όταν οι γενίτσαροι εισέβαλαν στον εσωτερικό προαύλιο χώρο και βρήκαν τις πόρτες κλειστές άρχισαν να χτυπούν με τσεκούρια την κεντρική αυτοκρατορική είσοδο. Μετά από πολλά χτυπήματα η πόρτα έσπασε και διαλύθηκε για να ξεχυθούν τα οθωμανικά στρατεύματα μέσα στον μεγαλοπρεπή ναό. Αν υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στην οποία μπορεί να ειπωθεί ότι πέθανε το Βυζάντιο, είναι αυτή η “χαριστική βολή” ενός τσεκουριού.
Το επιβλητικό κτίσμα βρισκόταν εκεί για 1.100 χρόνια και είχε ζήσει τον ταραχώδη πνευματικό και λαϊκό βίο της πόλης. Κάθε αυτοκράτορας είχε στεφθεί εδώ. Πατριάρχες και αυτοκράτορες είχαν βρει άσυλο από τον όχλο και τους συνωμότες, εδώ. Αίμα πολύ είχε χυθεί στο μαρμάρινο δάπεδό της και πριν. Βάρβαροι Φράγκοι Σταυροφόροι την είχαν λεηλατήσει ανελέητα. Μέχρι και Βίκινγκ είχαν σκαλίσει παραστάσεις στους τοίχους της. Εδώ ασπάστηκε τον χριστιανισμό όλος ο πληθυσμός της Ρωσίας. Η ιστορία της Άγιας του Θεού Σοφίας ήταν η αντανάκλαση του Βυζαντίου, που με το χτύπημα ενός τσεκουριού έφτανε στο τέλος.
Την άλωση ακολούθησε η κατάκτηση των υπολοίπων τμημάτων του ελληνισμού, απλώνοντας τη μαύρη σκλαβιά τεσσάρων αιώνων τουρκικής κυριαρχίας. Ο γενναίος αυτοκράτορας δεν ζήτησε έλεος και προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να κρατήσει τη φλόγα του Βυζαντίου αναμμένη. Η αβεβαιότητα για το τέλος του έγινε σημείο αναφοράς όλο και περισσότερων θρύλων και λαχτάρα για χαμένες δόξες που καθρεφτίζεται σε τραγούδια και μοιρολόγια. Ο Κωνσταντίνος έγινε ένα ρομαντικό πρόσωπο της ελληνικής λαϊκής λογοτεχνίας. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς θα ξυπνήσει μια μέρα, μαζί με το όραμα όλων των τελευταίων πιστών. Τότε θα ανοίξει διάπλατα τα φτερά του ο δικέφαλος αετός και θα πετάξει περήφανα πάνω από τη πόλη των ονείρων μας, με φόντο τον καταγάλανο ελληνικό ουρανό.
Μ.Κ.
Τ.Ο. Βορείων Προαστίων
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/29-maiou-1453-h-polis-ealw#ixzz3bVgpCvPZ