Στη συνεδρίαση, που γινόταν η επισκόπηση και αναλύονταν τα συμπεράσματα από τις εργασίες του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας για το 1957, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος ο Ξενοφών Ζολώτας προκάλεσε την έκπληξη από τον απροσδόκητο λόγο του στις 26 Σεπτεμβρίου 1957. Μίλησε ελληνικά και τον κατάλαβαν όλοι γιατί χρησιμοποίησε ατόφια την αγγλική γλώσσα! Την επομένη είχαν πρωτοσέλιδο το λόγο του οι «New York Times» και οι «Washington Post». Το μήνυμα πέρασε σε όλο τον κόσμο. Η διαχρονική δύναμη της ελληνικής γλώσσας, που έμεινε ζωντανή από την ποίηση του Ομήρου και πολύ παλιότερα μέχρι σήμερα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.
Το πρώτο κείμενο του Ξ. Ζολώτα, του 1957 έχει ως εξής:
«Kyrie.
I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.
With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized
Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylacis from chaos and catastrophe.
In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and gastronomic symposia»
2oς λόγος στις 2 Οκτωβρίου 1959
Kyrie, It is Zeus’ anathema on our epoch and the
heresy of our economic method and policies that we
should agonize the Skylla of nomismatic plethora and
the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic
but my diagnosis would be that politicians are rather
cryptoplethorists. Although they emphatically
stigmatize nomismatic plethora, they energize it
through their tactics and practices. Our policies
should be based more on economic and less on political
criteria. Our gnomon has to be a metron between
economic strategic and philanthropic scopes.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies,
monopolistic antagonism and polymorphous
inelasticities, our policies have to be more
orthological, but this should not be metamorphosed
into plethorophobia, which is endemic among academic
economists.
Nomismatic symmetry should not antagonize economic
acme. A greater harmonization between the practices of
the economic and nomismatic archons is basic.
Parallel to this we have to synchronize and harmonize
more and more our economic and nomismatic policies
panethnically. These scopes are more practicable now,
when the prognostics of the political end economic
barometer are halcyonic.
The history of our didimus organization on this sphere
has been didactic and their gnostic practices will
always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous
ethnical economies. The genesis of the programmed
organization will dynamize these policies.
Therefore, I sympathize, although not without
criticism one or two themes with the apostles and the
hierarchy of our organs in their zeal to program
orthodox economic and nomismatic policies.
I apologize for having tyranized you with my Hellenic
phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to
the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan
metropolis and my encomium to you Kyrie, the
stenographers.
Είναι “Διός ανάθεμα” στην εποχή μας και αίρεση της
οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας
πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του
νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της
οικονομικής μας αναιμίας.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή
σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι
πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με
έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον
ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών
τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται
περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά
κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ
οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια,
ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες
ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο
ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να
μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική
στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.
Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται
την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ
των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών
αρχόντων είναι βασική.
Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να
εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και
νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι
θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα
προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου
είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια.
Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα
είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα
είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και
ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας
προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις
πολιτικές.
Γι’ αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι
χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους
αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο
τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και
νομισματικές πολιτικές.
Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου
φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία
μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της
κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου
προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.