Η περίπτωση του νυν γ.γ. του υπουργείου Δικαιοσύνης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Κωστή Παπαϊωάννου, δεν μας είναι άγνωστη. Πρόκειται για έναν τύπο, ο οποίος επιδεικνύοντας αξιοπρόσεκτη πολιτική διαδρομή ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, πολιτεύθηκε ανεπιτυχώς με την ΔΗΜΑΡ το 2012 και μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου διορίστηκε από την νυν συγκυβέρνηση, με την ιδιότητα που περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου. Μάλιστα, εκτός απ’ αυτόν αντικείμενο απασχόλησης βρέθηκε και για την σύζυγό του, η οποία διορίστηκε ειδική σύμβουλος του υπουργού Δικαιοσύνης. Παλαιότερα τον γνωρίζαμε ως πρόεδρο της «Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη», μιας οργάνωσης της οποίας είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί το μοναδικό μέλος.
Πριν από λίγες ημέρες ο Παπαϊωάννου έδωσε μια συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όπου για μια ακόμη φορά διακρίνεται ο έντονος αντιεθνικισμός που τον διέπει. Σταχυολογούμε ορισμένα από τα λεγόμενά του προκειμένου να αντιληφθούμε τι ακριβώς επιζητεί ο τύπος αυτός, που αναγνωρίζει δικαιώματα στους πάντες εκτός φυσικά από τους Εθνικιστές. «Ξέρετε, ενοχλούμαι με όσους υποτιμούν την αξία της ποινικής αντιμετώπισης του ρατσιστικού εγκλήματος. Κάνουν λάθος. Το αποδεικνύει η μείωση των επιθέσεων μετά τον Σεπτέμβριο του 2013. Το αποδεικνύει και η πρόσφατη αναζωπύρωση της ρατσιστικής βίας, διόλου άσχετη με τα επαμφοτερίζοντα μηνύματα που στέλνουν πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες. Μιλώ για δηλώσεις ή ενέργειες που μπορούν να εκληφθούν σαν δεύτερες σκέψεις, σαν τύψεις για την αποφασιστικότητα που επιτέλους επέδειξε η Δημοκρατία απέναντι στο φαινόμενο». Είναι ολοφάνερο ότι ο Παπαϊωάννου, στα λεγόμενά του περί «ρατσιστικού εγκλήματος», αναφέρεται -εμμέσως πλην σαφώς- στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ο τρόπος που το κάνει, όμως, είναι αποκαλυπτικός των προθέσεών του.
Ποια είναι, άραγε, «τα επαμφοτερίζοντα μηνύματα», «οι δηλώσεις» ή «ενέργειες», οι οποίες αφορούν «πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες»; Το γεγονός, μήπως ότι μετά το αισχρό, ανήθικο και παράνομο σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, το οποίο στήθηκε ως σκευωρία κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ τον Σεπτέμβριο του 2013, άρχισαν κάποιοι να αντιλαμβάνονται ότι με αθλιότητες, ψευδομάρτυρες και «αποδεικτικά» στοιχεία του τύπου «άκουσα», «νομίζω», «μου είπαν» δεν υπάρχει περίπτωση να σταθεί δικαστικά, έστω και στοιχειωδώς, μια τέτοια κατασκευασμένη υπόθεση; Άραγε, οι «δεύτερες σκέψεις» αφορούν μια πιο ψύχραιμη σκέψη των σκευωρών γύρω από το αδιέξοδο μιας τέτοιας απαράδεκτης αντιμετώπισης ενός Λαοφιλούς Πολιτικού Φορέα; «Τύψεις», σίγουρα, νιώθουν εκείνοι που βασανίζεται η σκέψη τους για το κακό που επιχείρησαν να κάνουν στους Αθώους που κατηγόρησαν. Και φυσικά, δεν υπήρξε καμία «αποφασιστικότητα που επιτέλους επέδειξε η Δημοκρατία απέναντι στο φαινόμενο», όπως μας «πληροφορεί» ο Παπαϊωάννου.
Αυτό, το οποίο συνέβη στην πραγματικότητα είναι μια χυδαία επίδειξη αυθαιρεσίας από μια ανίκανη, διεφθαρμένη και εξαρτημένη από ξένα κέντρα αποφάσεων κυβέρνηση, σε αγαστή συνεργασία με κάποιους επίορκους της αληθινής Δικαιοσύνης. Γιατί η ποινικοποίηση της Τρίτης Πολιτικής Δύναμης της Χώρας, με την σταλινική λογική της συλλογικής ευθύνης, δεν έχει καμία σχέση με την Δημοκρατία, αλλά με την κατασυκοφάντησή της και την εξυπηρέτηση φτηνών κομματικών και στενών συντηρητικών συμφερόντων. Πατώντας πάνω στην ένταση της ανήθικης και παράνομης συστημικής επίθεσης κατά του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος ο Παπαϊωάννου χωράει πολύ άνετα κι αυτός, με τα λεγόμενά του, στην φαρέτρα του τόσο πολυδιαφημισμένου (αλλά και τόσο ψευδεπίγραφου) «συνταγματικού τόξου». «Σας φέρνω ως παράδειγμα την ρητορική του μίσους. Δεν πρέπει να την επισημάνουμε, να την στηλιτεύσουμε; Δεν πρέπει να εγκαλέσουμε φορείς που καλλιεργούν το θρησκευτικό μίσος, τον αντισημιτισμό, την ομοφοβία; Σας φέρνω επίσης ως παράδειγμα τα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας με ρατσιστικά γνωρίσματα. Πώς ανεχόμαστε να μένουν ατιμώρητοι οι δράστες;», δηλώνει ο Παπαϊωάννου, κάνοντας τον οποιονδήποτε να αναρωτιέται για την βιωσιμότητα και την στοιχειώδη βάση τέτοιων απόψεων, ειδικά στις υποβαθμισμένες λαϊκές συνοικίες των Αθηνών, τις οποίες αμφιβάλλουμε αν έχει διασχίσει ποτέ (ιδίως την νύχτα) ο τύπος αυτός.
Γιατί η ίδια η ροή των γεγονότων στην ζωή και την κοινωνία είναι που μπορεί να αντιστρέψει το ύφος των ερωτήσεων του κυρίου αυτού, δίνοντας μια ερμηνευτική προσέγγιση πολύ πιο συμβατή με την κοινωνική πραγματικότητα: Ας φέρουμε ως παράδειγμα την ρητορική του ανθελληνικού μίσους. Δεν πρέπει να την ονοματοποιήσουμε και να την ταξινομήσουμε ως προς τους φορείς και την ιδιότητά τους, ως προπαγανδιστές του ταξικού μίσους, του ανθελληνισμού, της απαξίωσης του Ήθους και της Παράδοσης; Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της αστυνομικής αδράνειας απέναντι σε φαινόμενα παραβατικότητας που αφορούν λαθρομετανάστες. Ποιος αστυνομικός θα τολμήσει να κάνει το καθήκον του, όταν ξέρει ότι αρκεί μια καταγγελία δίχως αποδείξεις σε βάρος του για να βρει τον μπελά του;
Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές «πληρωμένες» απαντήσεις στον συνειδητοποιημένο αυτόν αντιεθνικιστή, θεωρούμε όμως ότι καταθέσαμε ένα ενδεικτικό στίγμα των όσων θέλαμε να τονίσουμε. Τελειώνοντας, εκφράζουμε την απορία μας για το αν και η επόμενη καθεστωτική κυβέρνηση θα απλώσει κι αυτή την στοργική αγκαλιά της, προκειμένου να μην στερήσει την Ελλάδα από τις υπηρεσίες του Παπαϊωάννου και της συζύγου του. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/mia-sunenteujh-kai-kapoia-sumperasmata#ixzz3ceImN9fh