Πρόκειται για την Λίτσα Αμμανατίδη-Πασχαλίδου, εκ Β΄ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, η οποία γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Δεν θα ήθελα να μιλήσω για ακόμα ένα παράδειγμα προς μίμηση, για την αξία του αγώνα για τον σοσιαλισμό και την επίμονη στράτευση στην υπόθεση της Αριστεράς. Θα ήθελα να μιλήσω για τη δικαίωση των αγώνων που έχουν δώσει οι σύντροφοί μας δεκαετίες τώρα και για την ιστορική ευθύνη που φέρει σήμερα η Αριστερά.
Η ζωή του Βελουχιώτη μάς μαθαίνει και κάτι άλλο. Ότι ακόμα και όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου, οφείλεις να συνεχίζεις με βάση τα πιστεύω σου. Παρότι μετά την ήττα του ΚΚΕ και τη Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε τη διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ, αντιτάχθηκε στην εντολή του κόμματος για αφοπλισμό και συγκρότησε ένοπλη ομάδα.
Δεν παρέδωσε ποτέ τα όπλα και προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του, παρά να πέσει ζωντανός στα χέρια του εχθρού. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, «το όπλο από το χέρι μας»…».
Μόνο, χρυσή μου, που «τα βήματα του Άρη» κατέληξαν να κρέμονται σε τσιγκέλι ενός φανοστάτη, στην Κεντρική Πλατεία Τρικάλων. Τι υπονοείς; Ότι θα… πεθάνετε ηρωικά «με το όπλο στο χέρι» και θα καταλήξετε στα… γουναράδικα;
(ΥΓ): Άραγε, σε ποιους συντρόφους αναφέρεται η συριζαία στο μελοδραματικό άρθρο της; Στους άοπλους του ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως στους ένοπλους, των «Πυρήνων της Φωτιάς» και του «Επαναστατικού Αγώνα»;
