Ένας χρόνος έκλεισε από τον κατ-οίκον περιορισμό της Ελένης Ζαρουλια. Ένας χρόνος φυλακή δηλαδή σε ενα πιό οικείο περιβάλλον απ’ αυτό του Κορυδαλλού. Τα εγκλήματα της γνωστά. Αγαπάει την Πατρίδα και μάχεται να την βγάλει απ τον εφιάλτη που της επέβαλαν οι προδότες,τα παιδιά του πολυτεχνείου και τα αφεντικά τους. 365 ημέρες λεπτό με το λεπτό, ώρα με την ώρα και μόνη επαφή με τον έξω κόσμο τα παράθυρα του σπιτιού για να αντικρυζει όχι τους ελεύθερους έξω, αλλά τους σκλάβους που νομίζουν ότι ζουν ελεύθερα ενώ στην ουσία παλεύουν να επιβιώσουν την πιό αισχρή χούντα που πέρασε ποτε.
Η μόνη έξοδος που έχει; Για να εκπληρώνει τα βουλευτικά της καθήκοντα πράγμα διόλου ευχάριστο διότι κάθε φορά αντικρύζει τους δεσμώτες της και τους δεσμώτες της Πατρίδας. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει και μάχεται δυνατότερα δείχνοντας το δρόμο.
Να της ευχηθείς καλή λευτεριά; Μέσα της ειναι πιό ελεύθερη απ’ τον καθένα. Να της ευχηθείς δύναμη τη στιγμή που και συ ο ίδιος πολλές φορές αντλείς δύναμη απ’ αυτή; Μοιαζει άκυρο. Ίσως να της ευχηθούμε η θυσία της να ναι πρότυπο για χιλιάδες άλλες γυναίκες. Αυτό ειναι ίσως και το πιό ελπιδοφόρο!
ΖΗΤΩ Η ΝΊΚΗ!
Β. Τριανταφυλλίδης