Αν δεν τα μάθατε, να σας τα προφτάσω εγώ…
Στις δανέζικες εκλογές το εθνικιστικό κίνημα διπλασίασε τα ποσοστά του, τερματίζοντας δεύτερο μετά το δεξιό κόμμα, που κι αυτό έχει στην ατζέντα του πολλές μεταρρυθμίσεις οι οποίες βάνουν φρένο στη λαθρομεταναστευση και στον λαθρεποικισμό.
Αθροίζοντας μάλιστα τα ποσοστά που έλαβαν μαζί οι συντηρητικοί και οι εθνικιστές, έχουμε μια ξεκαθαρη πλειοψηφία του δανέζικου λαού, που αντιτίθεται στην αντικατάσταση του από αφροασιατικές μάζες.
Ξεπατικώνω εδώ το σχετικό ρεπορτάζ από το μεταναστολαγνικό In.gr…
“… Στροφή προς τα δεξιά πραγματοποιεί η Δανία. Όχι μόνο επειδή η κεντροαριστερή κυβέρνηση εγκατέλειψε την εξουσία, αλλά και επειδή το ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκό κόμμα ξεπέρασε ακόμη και τις δικές του προσδοκίες.
Οι δημοσκοπήσεις είχαν προβλέψει μια σκληρή μάχη. Οσο η καταμέτρηση των ψήφων συνεχιζόταν, όμως, τόσο καθίστατο σαφές ότι το «Κόμμα του Λαού της Δανίας» θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον της χώρας.
Το κόμμα έλαβε 21,1%, έναντι 12,3% πριν από τέσσερα χρόνια. «Το αποτέλεσμα ξεπερνά και την πιο άγρια φαντασία μου», δήλωσε ο Πέτερ Σκάαρουπ, ηγετικό στέλεχος του κόμματος. «Είναι αλήθεια ότι στις εκλογές πηγαίνουμε καλύτερα απ’ό,τι λένε οι δημοσκοπήσεις, καθώς πολλοί δεν παραδέχονται ότι ψηφίζουν το κόμμα μας, αλλά το αποτέλεσμα είναι πραγματικά φανταστικό».
Οι ακροδεξιοί λαμβάνουν 37 έδρες, τρεις περισσότερες από τους Φιλελεύθερους και 15 περισσότερες απ’ όσες είχαν.
Ο κεντροδεξιός συνασπισμός, που περιλαμβάνει και το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», εξασφαλίζει πλειοψηφία 90 εδρών στο κοινοβούλιο, γεγονός που επιτρέπει στον ηγέτη του Φιλελεύθερου Κόμματος Λαρς Λόκε Ράσμουσεν να διεκδικήσει την πρωθυπουργία.
Παρόλο που το ακροδεξιό κόμμα έλαβε περισσότερες ψήφους από τους Φιλελεύθερους (19,5%), και αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα στη χώρα μετά τους σοσιαλδημοκράτες (26,3%), κανένα από τα πολλά μικρά κόμματα της Δανίας δεν είναι διατεθειμένο να συμμαχήσει μαζί του για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
«Κερδίσαμε την εκστρατεία, αλλά όχι τις εκλογές», δήλωσε η 48χρονη απερχόμενη πρωθυπουργός Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την παραίτησή της από το κόμμα.
Η χώρα παραμένει πληγωμένη από την επίθεση του 22χρονου γιου παλαιστινίων μεταναστών σε μια εκδήλωση και έξω από μια συναγωγή, στις 14 Φεβρουαρίου, από την οποία βρήκαν τον θάνατο δύο άνθρωποι και πέντε αστυνομικοί τραυματίστηκαν.
Η Δανία συγκαταλεγόταν ανέκαθεν ανάμεσα στις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. Η εισροή των μεταναστών, όμως, έχει προκαλέσει έξαρση των εθνικιστικών συναισθημάτων. «Η μετανάστευση αποτέλεσε ένα αποφασιστικό ζήτημα σε αυτές τις εκλογές», τονίζει ο Κάσπερ Χάνσεν, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Η συζήτηση επικεντρώθηκε περισσότερο στον αριθμό των εργατών που φτάνουν από χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία, στο είδος των επιδομάτων που λαμβάνουν και στο κατά πόσον η Δανία πρέπει να δέχεται περισσότερους μετανάστες από την Ασία και τη Μέση Ανατολή.
Η στήριξη της ακροδεξιάς είναι τώρα αναγκαία προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση. «Δεν φοβόμαστε να μπούμε στην κυβέρνηση, αν έτσι αυξάνουμε την πολιτική μας επιρροή», δήλωσε ο 45χρονος πρόεδρος του «Κόμματος του λαού της Δανίας» Κρίστιαν Τούλεσεν Νταλ, διευκρινίζοντας ότι δεν έχει ληφθεί ακόμη οποιαδήποτε απόφαση.
Οι δημοσκοπήσεις είχαν προβλέψει μια σκληρή μάχη. Οσο η καταμέτρηση των ψήφων συνεχιζόταν, όμως, τόσο καθίστατο σαφές ότι το «Κόμμα του Λαού της Δανίας» θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον της χώρας.
Το κόμμα έλαβε 21,1%, έναντι 12,3% πριν από τέσσερα χρόνια. «Το αποτέλεσμα ξεπερνά και την πιο άγρια φαντασία μου», δήλωσε ο Πέτερ Σκάαρουπ, ηγετικό στέλεχος του κόμματος. «Είναι αλήθεια ότι στις εκλογές πηγαίνουμε καλύτερα απ’ό,τι λένε οι δημοσκοπήσεις, καθώς πολλοί δεν παραδέχονται ότι ψηφίζουν το κόμμα μας, αλλά το αποτέλεσμα είναι πραγματικά φανταστικό».
Οι ακροδεξιοί λαμβάνουν 37 έδρες, τρεις περισσότερες από τους Φιλελεύθερους και 15 περισσότερες απ’ όσες είχαν.
Ο κεντροδεξιός συνασπισμός, που περιλαμβάνει και το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», εξασφαλίζει πλειοψηφία 90 εδρών στο κοινοβούλιο, γεγονός που επιτρέπει στον ηγέτη του Φιλελεύθερου Κόμματος Λαρς Λόκε Ράσμουσεν να διεκδικήσει την πρωθυπουργία.
Παρόλο που το ακροδεξιό κόμμα έλαβε περισσότερες ψήφους από τους Φιλελεύθερους (19,5%), και αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα στη χώρα μετά τους σοσιαλδημοκράτες (26,3%), κανένα από τα πολλά μικρά κόμματα της Δανίας δεν είναι διατεθειμένο να συμμαχήσει μαζί του για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
«Κερδίσαμε την εκστρατεία, αλλά όχι τις εκλογές», δήλωσε η 48χρονη απερχόμενη πρωθυπουργός Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την παραίτησή της από το κόμμα.
Η χώρα παραμένει πληγωμένη από την επίθεση του 22χρονου γιου παλαιστινίων μεταναστών σε μια εκδήλωση και έξω από μια συναγωγή, στις 14 Φεβρουαρίου, από την οποία βρήκαν τον θάνατο δύο άνθρωποι και πέντε αστυνομικοί τραυματίστηκαν.
Η Δανία συγκαταλεγόταν ανέκαθεν ανάμεσα στις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. Η εισροή των μεταναστών, όμως, έχει προκαλέσει έξαρση των εθνικιστικών συναισθημάτων. «Η μετανάστευση αποτέλεσε ένα αποφασιστικό ζήτημα σε αυτές τις εκλογές», τονίζει ο Κάσπερ Χάνσεν, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Η συζήτηση επικεντρώθηκε περισσότερο στον αριθμό των εργατών που φτάνουν από χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία, στο είδος των επιδομάτων που λαμβάνουν και στο κατά πόσον η Δανία πρέπει να δέχεται περισσότερους μετανάστες από την Ασία και τη Μέση Ανατολή.
Η στήριξη της ακροδεξιάς είναι τώρα αναγκαία προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση. «Δεν φοβόμαστε να μπούμε στην κυβέρνηση, αν έτσι αυξάνουμε την πολιτική μας επιρροή», δήλωσε ο 45χρονος πρόεδρος του «Κόμματος του λαού της Δανίας» Κρίστιαν Τούλεσεν Νταλ, διευκρινίζοντας ότι δεν έχει ληφθεί ακόμη οποιαδήποτε απόφαση.
Εκτός από τις ακραίες απόψεις του για τη μετανάστευση, το κόμμα αυτό διαφωνεί με τα άλλα κόμματα της κεντροδεξιάς στα ευρωπαϊκά ζητήματα και στο ύψος των δημοσίων δαπανών για την κοινωνική προστασία. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1995 με στόχο την προστασία της «δανικής πολιτιστικής κληρονομιάς» και από το 2001 ως το 2011 πρωταγωνίστησε στην πολιτική σκηνή υπό την ηγεσία της χαρισματικής προέδρου του Πία Κάερσγκορντ. Την εποχή εκείνη, το κόμμα στήριξε διαδοχικές κυβερνήσεις μειοψηφίας της Δεξιάς, με αντάλλαγμα την υιοθέτηση δρακόντειων μέτρων για τη μετανάστευση…”
Η μεταναστολάγνα πρωην πρωθυπουργος της Δανιας
[ναι-ναι αυτή που έκαμε παιχνίδι με τον μαυρο προεδρο των ΗΠΑ]
Ευτυχως για τη συνεχεια της υπαρξης του εθνους/κρατους της Δανιας,η κυρία εχασε τις εκλογες
Το εθνικσιτικο κινημα της Δανιας διοπλασιασε τα ποσοστα του και βγηκε δευτερο με 21%
Καν’το οπως στη Δανια.
Για να μην καταντησεις εδω Ινδογρεκια…
Αυτά λοιπόν για τη Δανία. Δεν είναι όμως μοναχά η Δανία…
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που κατήντησαν η παλιόψαθα των αφροασιατών, η μεταναστολαγνεία που κυριάρχησε στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, φαίνεται ότι αρχίζει να ξεθωριάζει.
Οι ευρωπαϊκές μάζες που επικάλυπταν τα προσωπικά οικογενειακά, σεξουαλικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα στην εξωτική γοητεία του αλλότριου, του “απ’ αλλού φερμένου”, ελπίζοντας έτσι, ότι θα αποφύγουν να δουν κατάματα τα “ερείπια της ζωής τους”, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι απλώς εξέθρεψαν έναν εφιάλτη.
Οι αρωματικές ανατολίτικες νύχτες που φαντασιωνόντουσαν οι κουρασμένοι και σχεδόν ευνουχισμένοι Ευρωπαίοι, αποδείχτηκαν εξίσου θλιβερές όσο και οι φαντασιώσεις του οριενταλισμού, που είχε επικρατήσει στην εξίσου βαρεμένη αστική τάξη του 19ου αιώνα. Αντί του φλογερού και βαθιά συναισθηματικού προτύπου του ανατολίτη [ή της βουλγάρας πόρνης] οι άνδρες και οι γυναίκες της ευρωαστικής τάξης, άρχισαν σιγά-σιγά να κατανοούν, πως είχαν να αντιμετωπίσουν τον παραλογισμό, τη βία, την επεκτατικότητα και τον φαλλοκρατισμό του Ισλάμ.
Κι εξόν από αυτά, τα οποία πλέον γίνονται ολοένα και πιο φανερά στις γειτονιές των ευρωπαϊκών πόλεων, αρκετοί [αν και λίγοι ακόμα] Ευρωπαίοι, άρχισαν να αντιλαμβάνονται το τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να αποκόβεται από τις αρχέγονες συλλογικές ρίζες του.
Όσο λυσαλέα κι αν είναι η προπαγάνδα της Νέας Τάξεως, για να επιβάλλει το πρότυπο του άφυλου, του απάτριδος, του κοσμοπολίτη, του πολυπολιτισμικού και του α-πολιτικου εργάτη/σκλάβου, που υπάρχει για να καταναλώνει και καταναλώνει για να υπάρχει, δεν είναι αρκετή για να τους ευνουχίσει όλους και για πάντα.
Τα ψυχοφάρμακα και τα τηλεοπτικά σώου που μοιράζονται απλόχερα στους εκφυλισμένους Ευρωπαίους, μπορεί μεν να τους βοηθούν να ξεχνάνε τον εαυτό τους [όπως και η πρέζα] αλλά δεν τους προσφέρουν ένα ικανοποιητικό πρότυπο ζωής και μία ερμηνεία του γιατί βρίσκονται εδώ και ποιο είναι το νόημα της Υπαρξης τους, σ αυτον τον κοσμο…
Αποκομμένοι από τις συλλογικές ταυτότητες και τα συλλογικά οράματα που έθρεψαν τον πολιτισμό τους, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αρχίζουν να κατανοούν, ότι αντί να δημιουργήσουν μία καινούρια, έστω πολυφυλετική, πολιτισμική δομή, απλώς έχασαν και αυτή που είχαν.
Το τραγικό γεγονός ότι η Ευρώπη των λαθρομεταναστών και των μιγάδων, απλώς δεν παράγει πλέον πολιτισμό, εφτασε να ταρακουνήσει ακόμα και τους εξ’ επαγγελματος διανοούμενους, που δεκαετίες τώρα είχαν βολευτεί στις πανεπιστημιακές έδρες, αναπαράγοντας τα ιδεολογικά σχήματα της νεοταξίτικης κοινωνικοοικονομικής ελίτ.
Αυτά, σε συνδυασμό με την σταθερή πορεία της οικονομικής υποβάθμισης, της ανεργίας, της πτώσης της αξίας της εργασίας και της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, που συναρτώνται άμεσα με τη λαθρομετανάστευση, έκαμαν πλέον μεγάλες μάζες Ευρωπαίων να ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους και να δουν το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στις άλλοτε κυρίαρχες χώρες τους.
Η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων δεν ήταν απλώς μια αναμενόμενη εξέλιξη αλλά μια αναγκαία στροφή, που από το μεγάλωμα της και το βάθεμα της στις κοινωνικές τάξεις του λευκού ιθαγενούς Ευρωπαίου, θα κρίνει και το αν θα συνεχίσει να υφίσταται ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ή το πτώμα του θα γίνει τροφή για τα λυγκόρνια της Νέας Ταξεως…
Δυστυχώς στην Ελλάδα,η κλεψύδρα δεν έχει γυρίσει ακόμα ανάποδα.
Βιολογικά ευνουχισμένες και πνευματικά εκφυλισμένες ελληνόφωνες μάζες, νοσούν από το πάθος της μεταναστολαγνείας, σε ποσοστό που τρομάζει. Το 80% των ελληνόφωνων μαζών, στηρίζουν τα πιο βαρβαρα μέτρα κατά των Ελλήνων, δίνοντας δουλειά σε λαθρέποικους, ανοίγοντας πόρτες και πόδια σε κάθετι που φοράει τον μανδύα του “πρόσφυγα, του μετανάστη, του αδικημένου, του περιπλανώμενου”
Λιποτάκτες από τους αφροασιατικούς πολέμους, βαρυποινίτες κατάδικοι από τις φυλακές όλων των χωρών-μπουρδέλων του πρώην σοβιετικού μπλοκ, αιμοσταγείς φονιάδες των ισλαμικών ορδών, τυχοδιώκτες, νταβατζήδες και πουτάνες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μυστικοί πράκτορες, προδότες, πρεζέμποροι και τυχοδιώκτες, βρίσκουν εδώ πέρα άσυλο και πρόθυμους ηλίθιους για να τους συνδράμουν ώστε να προωθήσουν τις φαντασιώσεις τους, τη βουλιμία τους, την τρέλα τους, τα βίτσια τους και τον φονταμενταλισμό τους.
Απέχουμε ακόμα πολύ από αυτή την Αυγή της συνειδητοποίησης των Ευρωπαίων εθνικιστών, που αρχίζουν να κατανοούν ότι η Ήπειρος του Μεγάλου πολιτισμού, διακυβεύει πλέον την ίδια την ύπαρξη της σε έναν ακηρυκτο πόλεμο.
Απέχουμε ακόμα πολύ για να το κάνουμε όπως στη Δανία Και τίποτα δεν μας βεβαιώνει ότι θα έρθει κάποτε η ώρα, όπου τα υποψήφια θύματα θα αντιδράσουν.
Άλλωστε τα έθνη που έχουν γεράσει και εκφυλιστεί σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μην είναι πλέον ικανά να σηκώσουν όπλο, όταν οι λαθροεισβολείς κλείνουν σε κονταίηνερ τους ίδιους τους ενόπλους φρουρούς τους [όπως εκείνους τους θλιβερούς λιμενικούς στη Μυτιλήνη] απλώς πεθαίνουν.
Κι από αυτά τα πτώματα τρέφονται οι ύαινες της διεθνούς γραβατοπειρατείας…
Αποψη της δανεζικης πρωτευουσας
Την Κοπεγχαγη, οπως και το Παρισι, τη Ρωμη, την Αθηνα, δεν τις εκτισαν ασιατες.
Ουτε μαυροι.
Αν τις ειχαν κτισει αυτοι, θα τις ειχαν καμει σαν τα μουτρα τους
Μπορουν ομως θαυμασια να τις γκρεμισουν…