Όλη η αλήθεια για το πού βρίσκονται οι καταθέσεις

Επί τη ευκαιρία του τρομολαγνικού δημοσιεύματος των Financial Times, το οποίο διαψεύστηκε από την Λούκα Κατσέλη και το ΥΠΟΙΚ, έχει αξία να ερμηνεύσουμε τους λόγους για τους οποίους οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι λένε ότι ενώ οι τράπεζες έχουν 120 δισ. ευρώ καταθέσεις, στην πραγματικότητα υπάρχει περίπου 1 δισ. ευρώ διαθέσιμο στους πολίτες, γεγονός που κάνει αναγκαία την εγκαθίδρυση ελέγχου εκροής κεφαλαίων. Επί αυτού παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Συναγωνιστή, Κώστα Αλεξανδράκη, «Ο οικονομικός πόλεμος και οι αντανακλάσεις του»:

«Από την στιγμή που τα νομίσματα έπαψαν να είναι σιδερένια ή χάλκινα ή χρυσά και η αξία τους να αντιστοιχεί στην αξία του μετάλλου που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή τους, δημιουργήθηκε και η ανάγκη κάποιας αντιστοιχίας με κάτι το σχετικώς σταθερό, ώστε να μην υπάρχουν σημαντικές μεταβολές στην αξία του κεφαλαίου που κατέχει κάποιος. Η πρώτη ουσιαστική αντιστοιχία του χρήματος ήταν με τον χρυσό. Η προαναφερθείσα δημιουργία του πρώτου τραπεζικού συστήματος επέτρεψε την δημιουργία της πρώτης “φούσκας”, δηλαδή τον δανεισμό και την διαχείριση χρημάτων που ουσιαστικά δεν υπάρχουν και με την βοήθεια της προγενέστερης πρακτικής του τοκισμού άρχισε η δημιουργία χρηματικού κέρδους από το πουθενά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μετέπειτα διεθνής κυριαρχία της τοκογλυφίας και των τοκογλύφων, την οποία ενίσχυσε η ελευθερία που δόθηκε στις τράπεζες να ρυθμίζουν κατά βούληση την αντιστοιχία των νομισμάτων, όπως και το να εκδίδουν και οι ίδιες ουσιαστικά χρήματα. Το τελευταίο είναι εξόχως σημαντικό, αφού όπως θα δούμε οι Κεντρικές Τράπεζες των Εθνών, είναι στην ουσία ιδιωτικές και ελεγχόμενες.

Πως παράγεται, όμως, το χρήμα; Προφανώς κατ’ εντολή των κυβερνήσεων στα αντίστοιχα νομισματοκοπεία, θα σκεφτεί ο οποιοσδήποτε ανυποψίαστος. Θυμόμαστε όλοι, άλλωστε, την φημολογία που επικρατούσε το 2010 ότι στο Νομισματοκοπείο, σύμφωνα με «μαρτυρίες», γινόταν μανιώδης παραγωγή δραχμών με στόχο την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Τελικώς οι εν λόγω φημολογίες διαψεύστηκαν όπως ήταν αναμενόμενο, όμως αξιοσημείωτο ήταν ότι δεν διαψεύστηκαν εγκαίρως από την κυβέρνηση, αλλά αφότου είχε δημιουργηθεί ο σχετικός αστικός μύθος και το κατάλληλο «κλίμα». Ένα κλίμα το οποίο ταρακούνησε τις αγορές και έδωσε την απαραίτητη νομιμοποίηση για την πιο εύκολη επέλαση του ΔΝΤ στην χώρα μας. Το γενικό πρόσταγμα για την παραγωγή δραχμών θεωρητικά θα το είχε η Τράπεζα της Ελλάδος, κατ’ εντολή της Κυβερνήσεως. Όμως η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος έχει ένα «ιδιαίτερο» χαρακτηριστικό, που αναφέρεται στο καταστατικό της: «Το Δημόσιον και αι Δημόσιαι Επιχειρήσεις δεν δύνανται να κατέχωσιν αμέσως ή εμμέσως μετοχάς της Τραπέζης κατά ποσόν υπερβαίνον εν συνόλω τα τριανταπέντε εκατοστά του εκδεδομένου ονομαστικού κεφαλαίου». Δηλαδή με λίγα και απλά λόγια η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ιδιωτική! Η εν λόγω διάταξη, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδος, προσετέθη με τον νόμο Ν 2778/1999, ο οποίος φέρει την υπογραφή, μεταξύ άλλων και του Ευάγγελου Βενιζέλου και νομοθετήθηκε επί πρωθυπουργίας Σημίτη.

Τι σημαίνει, όμως, ουσιαστικά ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ιδιωτική, πέραν του ότι το διοικητικό συμβούλιο της κοιτάει να εξυπηρετήσει πρωτίστως τα συμφέροντα των μετόχων της Τράπεζας, δηλαδή των ιδιωτών; Στην Αγγλία, όπως όλοι γνωρίζουμε έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα κίνημα ευρωσκεπτικισμού, το οποίο απορρέει από πολιτικούς παλαιάς κοπής, δηλαδή είναι ουσιαστικά ακίνδυνο. Παρόλη την ακινδυνότητα του, η απήχηση που είχε η συγκεκριμένη ιδέα στον Λαό της Γηραιάς Αλβιόνας ανάγκασε τρόπον τινά την επέμβαση των μεγαλοεπιχειρηματιών του Σίτυ. Δεκαεννέα επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένων των Ρίτσαρντ Μπράνσον της Virgin, Νάιτζελ Σέινγουολντ της Shell και διάφορων τραπεζιτών απέστειλαν ανοικτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον μεμφόμενοι τους ευρωσκεπτικιστές πολιτικούς ότι «βάζουν την πολιτική πάνω από την οικονομία», λέγοντας ουσιαστικά ότι απειλούνται τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, αφού «για το Σίτι τα οφέλη από τη συμμετοχή στην ΕΕ ξεπερνούν κατά πολύ τα κόστη». Βέβαια όλα αυτά ειπώθηκαν με μια απαραίτητη δόση λαϊκισμού και ψεύδους, αφού σύμφωνα με τις δηλώσεις τους τα κέρδη που αποκομίζει ετησίως η «βρετανική οικονομία» από το ευρώ, τα οποία είναι 37 έως 109 δις. ευρώ, «αντιστοιχούν» σε 1.400 έως 4.100 ευρώ για κάθε βρετανική οικογένεια. Βέβαια όλοι ξέρουν ότι τα κέρδη των κρατών δεν αναδιανέμονται στους πολίτες, ούτε καν υπό την μορφή υπηρεσιών και υποδομών, όμως αυτή η «λεπτομέρεια» φαίνεται ότι δεν έχει αξία για τους τραπεζίτες του Σίτυ. 

Είχε πει ο Εβραίος τραπεζίτης Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ πίσω στον 18ο αιώνα: «… επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το χρήμα ενός Έθνους και αδιαφορώ για το ποιός γράφει τους νόμους»! Εν τέλει η συγκεκριμένη οικογένεια τραπεζιτών κατάφερε με διάφορες δολοπλοκίες και πολέμους να ελέγξει την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Ελλάδος και πολλών άλλων κρατών, από τα «ελεγχόμενα».

Επανερχόμενοι, όμως, στο πρότερο ερώτημα μας περί της προελεύσεως του χρήματος και υπό το φως των νέων γνώσεων περί ιδιωτικής φύσεως της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία προφανώς και θέτει υπέρ άνω όλων την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μετόχων της, οφείλουμε να μιλήσουμε για το “Fractional Reserve Banking”[1], ελληνιστί το τραπεζικό σύστημα του κλασματικού αποθεματικού. Σύμφωνα με αυτή την αρχή που διακατέχει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα η παροχή χρήματος από τις τράπεζες είναι στην ουσία πολλαπλάσια του αποθεματικού τους.Έτσι το διαθέσιμο χρήμα πολλαπλασιάζεται μέσω των αλλεπάλληλων δανεισμών, των αποπληρωμών αυτών τω δανείων και τον τοκισμό των δανείων. Έτσι αναλόγως με την νομοθεσία εκάστου κράτους, η τράπεζα δύναται να πολλαπλασιάσει τα χρήματα της πλασματικά. Ας υποθέσουμε ότι μία τράπεζα δανείζει χρήματα με τόκο 10%, ενώ προσφέρει στους καταθέτες της επιτόκιο 2% ετησίως. Έστω λοιπόν ότι ένας ιδιώτης καταθέτει 100€ στην τράπεζα, η οποία υποχρεούται να κρατά ως αποθεματικό το 20% των ποσών που έχει διαχειριστεί. Σε αυτή την περίπτωση τράπεζα οφείλει να κρατήσει τα 100€ στο θησαυροφυλάκιο της, αλλά πλέον έχει την δυνατότητα να δανείσει ή γενικώς να διαχειριστεί κατά το δοκούν 500€. Ας υποθέσουμε χάριν συντομίας και για να μην πελαγοδρομήσουμε μέσα σε δόσεις και μακροπρόθεσμα δάνεια, ότι η τράπεζα δανείζει σε έναν άλλο ιδιώτη αυτά τα 500€ με την υποχρέωση να τα επιστρέψει την επόμενη ημέρα, πληρώνοντας βέβαια τον ανάλογο τόκο. Εφόσον τηρηθεί η υπόσχεση του δανειολήπτη η τράπεζα την επόμενη μέρα θα έχει τα 500€ που θα έχουν επιστραφεί συν 50€ τόκων συν τα 100€ που είχε κρατήσει ως αποθεματικό, ήτοι την επόμενη μέρα θα έχει 650€, δηλαδή θα έχουν δημιουργηθεί από το πουθενά, με μία μόνο κατάθεση και έναν δανεισμό 550€, τα οποία είναι πλασματικά και δεν αντιστοιχούν σε παραγωγική εργασία. Η μόνη υποχρέωση της τράπεζας είναι να έχει διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή τα 100€ της καταθέσεως και να αποδώσει 2€ στο τέλος του έτους ως επιτόκιο στον καταθέτη.

Επιπλέον των παραπάνω, επειδή οι τράπεζες είναι διασυνδεδεμένες και επειδή τα χρήματα που κάποιος δανείζεται εν τέλει θα ξοδευτούν κάπου και θα κατατεθούν κάπου αλλού, το τραπεζικό σύστημα εν τέλει θα έχει τα χρήματα της αρχικής κατάθεσης, συν τους τόκους, δηλαδή παραπάνω χρήματα από την αρχική κατάθεση για να δανείζουν. Η χρήση τραπεζικών επιταγών που είναι απαραίτητη για την εξόφληση σε εφορίες παραδείγματος χάριν, επιτείνει το δρώμενο, αφού στην ουσία πρόκειται για δανεισμό χρημάτων που πιθανόν δεν υπάρχουν καθόλου, επιτρέποντας έτσι την διακίνηση πλασματικού χρήματος. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος των ποσών για τα οποία μιλάμε θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι οι τράπεζες πέραν του απλού δανεισμού φτάνουν στο σημείο, πάντα με τα χρήματα των καταθετών, να χρηματοδοτούν εργολάβους που αναλαμβάνουν δημόσια έργα ή ακόμα και να δανείζουν ή μάλλον καλύτερα να ελέγχουν ολόκληρα κράτη και τις κυβερνήσεις τους. Καθαρά εμπειρικά μπορούμε να πούμε ότι αυτή τη στιγμή το 95% των χρημάτων της οικονομίας δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα σε χρήμα που έχει παραχθεί από νομισματοκοπείο. 

Όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό οι τράπεζες παράγουν μια «φούσκα» στηριγμένη πάνω στις καταθέσεις των πολιτών, αλλά και στο χρήμα που πραγματικά κυκλοφορεί στην αγορά. Το χρήμα που δημιουργείται από αυτό το λογιστικό – ταχυδακτυλουργικό τρίκ είναι πλασματικό και ψεύτικο, όμως στηρίζεται σε μία πολύ μικρή ποσότητα χρήματος που έχει αρχικώς κατατεθεί στην τράπεζα. Αυτή ακριβώς είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του τραπεζικού συστήματος, που προκαλεί τις οικονομικές κρίσεις, που συμβαίνουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Ο θυρεός της οικογένειας Ρότσιλντ αναγράφει Concordia – Industria – Integritas, δηλαδή Ομόνοια – Βιομηχανία – Τιμιότητα και δυστυχώς για τους τραπεζίτες έρχεται η στιγμή που η «γυναίκα του Καίσαρα» πρέπει να αποδείξει ότι είναι τίμια, πέραν του να φαίνεται τίμια. Κοινώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι τραπεζίτες πρέπει να αποδεικνύουν ότι τα λογιστικά τους είναι σε καλή κατάσταση, όχι μόνο σε επίπεδο λογιστικών βιβλίων, αλλά και πραγματικά. Η ξαφνική ρευστοποίηση καταθέσεων είναι ο εφιάλτης του τραπεζίτη[2]. Η εικόνα των οργισμένων καταθετών που συσσωρεύονται έξω από μία τράπεζα, προκειμένου να αποσύρουν τις καταθέσεις τους είναι η στιγμή που ο κάθε τραπεζίτης τρέμει.

Υπάρχει μία λεπτομέρεια η οποία αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που δεν έχει γίνει ευρέως γνωστή, αφού τα αργυρώνητα ΜΜΕ φροντίζουν για την απόκρυψη της. Στα χρόνια του μνημονίου ακόμα και αν δεν υπολογίσουμε τα προηγούμενα χρόνια, έχουν δοθεί στις τράπεζες πάνω από 48,2 δις. ευρώ[3], προκειμένου να επιτύχουν την ανακεφαλαιοποίηση τους. Αυτό συνδεόμενα με τα παραπάνω σημαίνει ότι οι τράπεζες δεν φρόντισαν, όπως ορίζει ο νόμος, για τα αποθεματικά τους, με αποτέλεσμα την δημιουργία επίπλαστου χρήματος, το οποίο ξεπερνούσε κατά πολύ την νομοθετική πρόβλεψη, που γίνεται με βάση τις καταθέσεις που υπάρχουν στις εν λόγω τράπεζες. 

Αυτή η οικονομική «τρύπα» ανερχόταν τουλάχιστον στα 48,2 δις. ευρώ, τα οποία δόθηκαν εν τέλει στις τράπεζες από τις ελληνικές κυβερνήσεις, μέσω του ΔΝΤ και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας υπό την μορφή δόσεων, για τις οποίες ο Ελληνικός Λαός κυριολεκτικά μάτωσε μέσω αλλεπάλληλων δεσμών νέων μέτρων, ενώ προβλέπεται να έρθουν και χειρότερες μέρες, αφού αυτά τα 48,2 δις. ευρώ συνοδεύονται και από τους προβλεπόμενους τόκους. Αυτό που αποκρύπτεται από τον Ελληνικό Λαό είναι ότι η ανακεφαλαιοποίηση δεν γίνεται με σκοπό την ρευστότητα στην αγορά. Αυτό έχει γίνει άλλωστε εμφανές, αφού οι τράπεζες έχουν σταματήσει να επιστρέφουν χρήματα στην κοινωνία έστω υπό την μορφή δανείων. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών γίνεται προκειμένου να «κλείσει» μία λογιστική «τρύπα» που είναι προϊόν εγκληματικής δραστηριότητας και ασυδοσίας. Επιπλέον δε η ανακεφαλαιοποίηση αφορά κεφάλαια τα οποία ουδέποτε υπήρχαν, ήταν επίπλαστα, αλλά ο Λαός καλείται να τα πληρώσει πραγματικά. Οι τράπεζες δάνειζαν επί χρόνια το κράτος με τόκο, ενώ τώρα το κράτος δανείζεται ώστε να συντηρήσει τις τράπεζες, που του δανείζουν τα ίδια του τα λεφτά με τόκο.”

Που βρίσκονται οπότε οι καταθέσεις των Ελλήνων; Που πήγαν αυτά τα 119 δισ. ευρώ που απέχει η πραγματικότητα από το λογιστικό βιβλίο; Θαλασσοδάνεια, δάνεια σε κόμματα, εξυπηρετήσεις σε ημέτερους, τοξικά ομόλογα, μισθοί golden boys, τοξικά ομόλογα και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες – προσφορά του πολιτικού συστήματος προς τους Έλληνες πολίτες!

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/olh-h-alhtheia-gia-to-pou-briskontai-oi-katatheseis#ixzz3f0OhXfPc