Μια φορά κι έναν καιρό, κάποιος άνθρωπος περπατώντας σε μια άγνωστη γειτονιά της πόλης που ζούσε, είδε στην πινακίδα ενός μπαρμπέρικου να γράφει: «εντός, προσφέρεται και special ξύρισμα σουλιώτικο».
Αμέσως ένοιωσε την περιέργεια να δοκιμάσει το είδος αυτού του ξυρίσματος, που μέχρι τότε παντελώς αγνοούσε. Δεν χάνει λοιπόν χρόνο και μια και δυο μπαίνει στο κουρείο.
Βλέπει μπροστά του τον κουρέα, ένα θηρίο δυο μέτρα και κάτι με μια γυριστή μουστάκα, σε στυλ «τσελιγκάτο» και χέρια σαν κουπιά, να ετοιμάζει τα σύνεργα της δουλειάς.
«Συγγνώμη, εδώ ξυρίζετε σουλιώτικα;», ρωτάει τον κουρέα.
«Κάτσε στην καρέκλα», του λέει επιτακτικά ο άλλος.
«Μόνο πες μου, είσαι μέσα απ’ το Σούλι ή απλώς γουστάρεις σουλιώτικο;», ρωτάει ο κουρέας.
«Είμαι μέσα απ’ το Σούλι», απαντάει ο πελάτης φουσκώνοντας σα διάνος από περηφάνια, «αλλά γιατί ρωτάς;»
«Για να ξέρω αν είσαι πραγματικός άντρας για να σε ξυρίσω σουλιώτικα ή να σου βάλλω και αφρό, απ’ αυτόν που βάζουν οι «άλλοι». Και έκανε μια κίνηση με το δεξιό «κουπί», υπονοώντας τους «χαριτωμένους».
«Όχι, όχι, εγώ είμαι μέσα απ’ το Σούλι», εξήγησε ο πελάτης.
Τότε ο κουρέας, ξεκρέμασε απ’ τον τοίχο ένα σκουριασμένο γιαταγάνι και άρχισε το σουλιώτικο ξύρισμα. Χωρίς σαπουνάδα, και χωρίς νερό.
Με τη πρώτη που του τράβηξε, μαζί με τα γένια βγήκε δέρμα και αίμα.
Έντρομος τότε ο πελάτης και με το πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο, λέει: «συγγνώμη κύριε, ξέχασα να σας πω ότι είμαι από το Σούλι, αλλά το σπίτι μου δεν είναι στο κέντρο του χωριού. Όταν λέω από το Σούλι, ενώ από την ευρύτερη περιοχή του Σουλίου. Για αυτό παρακαλώ βάλτε και λίγο από αυτό που βάζουν οι «άλλοι».
Έτσι έπαθαν και οι νταήδες της συγκυβέρνησης των «συριζοκαμένων». Αναρωτιέται ωστόσο κανείς, είναι τόσον… αφελείς (για να μην τίποτα χειρότερο), που δεν καταλάβαιναν που θα καταλήξει όλο αυτό που επιχειρούσαν;
Αν λοιπόν δέχονται το χαρακτηρισμό αφελείς, ας ζητήσουν συγγνώμη κι ας αποχωρήσουν. Αν όμως δεν τον αποδέχονται θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί δεν μερίμνησαν για εναλλακτική πορεία σε περίπτωση αδιεξόδου.
Δεν γνωρίζουν ότι όταν «τραβάς ένα όπλο» από τη θήκη, αλλά δεν είσαι αποφασισμένος να το χρησιμοποιήσεις, ο άλλος θα στο πάρει από τα χέρια και…;
Και καλά αυτοί ας το πάθουν αυτό, ίσως σε αρκετούς από αυτούς στην τελική να μην τους πειράζει και τόσο, ο κόσμος όμως τι τους χρωστάει;
Προσωπικά πάντως δεν τους κακίζω. Έστω και άθελά τους πρόσφεραν μια μεγάλη υπηρεσία στην υπόθεση απελευθέρωσης της πατρίδας. Κατέδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης (το φερ’ ειπείν «κοινό μας σπίτι») και επιβεβαίωσαν ότι μόνο μια μεγάλη γεωπολιτκή στροφή, που μόνο μια εθνικιστική κυβέρνηση μπορεί να διασφαλίσει, μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.
Μέχρι τότε, είτε με τους συριζοκαμένους στο τιμόνι της χώρας, είτε με τους σαμαροβενιζέλους, είτε με μια «οικουμενική» του «δημοκρατικού τόξου», οι «φίλοι και εταίροι» μας θα μας σέρνουν με τη λαιμαριά σα βόδια που οργώνουν χωράφι.
Αν οι κ.κ του «δημοκρατικού τόξου» έχουν αποδεχτεί το ρόλο των βοδιών των Ευρωπαίων «εταίρων» μας και μάλιστα τον θεωρούν και μονόδρομο, οι Έλληνες εθνικιστές γνωρίζουν έναν άλλο δρόμο που δεν είναι για βόδια, αλλά για περήφανα άτια και καλούν όλο τον ελληνικό λαό να ενωθεί μαζί τους για να τον βαδίσουν.
Είναι ο δρόμος που περπατούν εκείνοι που πιστεύουν, ότι «τα άτια παν στον πόλεμο τα βόδια στο ζευγάρι».
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/oi-souliwtes-ths-sugkubernhshs-didaktika-anekdota#ixzz3flbYHUSe
