Το παν στο καπιταλιστικό σύστημα είναι η εμπιστοσύνη και η σταθερότητα. Καθρέφτης του καπιταλιστικού συστήματος είναι το Χρηματιστήριο, όπου καθημερινώς συγκεντρώνονται εγχώριοι και ξένοι κεφαλαιούχοι, προκειμένου να διακινήσουν μετοχές, δηλαδή πιστώσεις προς επιχειρήσεις, τις οποίες δανειοδοτούν, μέσω της αγοράς των μετοχών τους.
Σήμερα, πρώτη μέρα λειτουργίας του Χρηματιστηρίου μετά από πολυήμερη διακοπή λόγω των κεφαλαιακών ελέγχων, οι μετοχές (ιδιαιτέρως του τραπεζικού τομέα) καταρρέουν έχοντας μία πτώση τιμής γύρω στο 30%, που είναι και το όριο της ημερήσιας πτώσεως. Αυτό σημαίνει μία πτώση της εμπιστοσύνης του δανειοδότη ότι πρόκειται να εισπράξει το αντίτιμο που έχει καταβάλει, δηλαδή μια κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς την επιχειρήση, της οποίας τις μετοχές έχει και φροντίζει να πουλήσει, όμως δεν βρίσκει αγοραστή.
Κρίση εμπιστοσύνης σε μια ασταθή οικονομία
Το γεγονός ότι καταρρέει το σύνολο των μετοχών, αποτυπώνει την αβεβαιότητα που είχε διασπαρθεί στους επενδυτές από την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ουσιαστικά όσοι κατείχαν μετοχές από την απαρχή των κεφαλαιακών ελέγχων αισθάνθηκαν εγκλωβισμένοι, μη μπορώντας να πουλήσουν τις ανεπιθύμητες μετοχές. Τώρα συνεχίζουν να είναι εγκλωβισμένοι, αφού δεν βρίσκουν αγοραστή πρόθυμο να αναλάβει το ρίσκο της αγοράς.
Πρόκειται για κρίση εμπιστοσύνης απέναντι σε μία ασταθή οικονομία, απόρροια μίας ασταθούς κυβέρνησης. Ανέκαθεν ήταν αυτό ένα πρόβλημα της χώρας, αφού τα φορολογικά μοντέλα άλλαζαν συχνότατα, ενώ ιδιαιτέρως την εποχή του Μνημονίου τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα με ένα συνεχές μεταβαλλόμενο (πάντα όμως υπό αποδόμηση) οικονομικό πεδίο.
Ιδιαιτέρως στην περίπτωση των έξι μηνών της διακυβέρνησης Σύριζα, η αβεβαιότητα αυτή εντάθηκε. Η κυβέρνηση πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς σχέδιο ή (ακόμα χειρότερα) αλλάζοντας το σχέδιό της καθημερινά. Η σωστή αντιμετώπιση της όλης υποθέσεως θα ήταν να υπάρχει ένα συγκροτημένο σχέδιο διακυβέρνησης και να ακολουθούταν κατά γράμμα μέχρι το τέλος. Το είχαμε ξαναγράψει: Αντί ο Τσίπρας τη μια μέρα να οδηγείται σε ρήξη και την άλλη σε Μνημόνιο, θα ήταν απείρως προτιμότερο να έχει επιλέξει από την αρχή.
Σε περίπτωση ρήξεως που θα συνέβαινε από την πρώτη ημέρα, η επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου θα υπερκάλυπταν την περίοδο των αναταράξεων και η επανέναρξη των εργασιών του Χρηματιστηρίου θα γινόταν επί ενός νέου σταθερού πεδίου με υψηλές προοπτικές αναδόμησης ώστε να μην δημιουργηθεί αυτός ο πανικός. Σε περίπτωση υπογραφής Μνημονίου από την πρώτη μέρα επίσης θα υπήρχε μία βεβαιότητα ότι το οικονομικό πεδίο θα συνεχίσει να αποσαθρώνεται, αλλά με τον σταθερό ρυθμό της ανά δόσης αποδόμησής του.
Ποιες οι επιπτώσεις της κατάρρευσης του Χρηματιστηρίου;
Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή που το Χρηματιστήριο καταρρέει κάποιοι θησαυρίζουν και κάποιοι άλλοι χάνουν τα χρήματά τους. Αξίζει σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε το «αθωωθέν» σκάνδαλο του χρηματιστηριακού κραχ του 1999 όταν κάποιοι συγκεκριμένοι μεγαλοεπενδυτές χειραγώγησαν την κίνηση των μετοχών, ώστε να θησαυρίσουν έναντι των μικροεπενδυτών που έχασαν ολόκληρες περιουσίες και κάποιοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.
Αυτό, βεβαίως, κατά «Γίανη Βαρουφάκη» δεν σημαίνει τίποτα, αφού «Ποτέ καμία πραγματική οικονομία δεν ωφελήθηκε από την φούσκα στο Χρηματιστήριο. Όπερ μεθερμηνευόμενο, το σκάσιμό της δεν αποτελεί λόγο ταραχής – παρά μόνο για τους άφρονες που είχαν επενδύσει πάνω της.» (LiFo 17/4/2014). Σκληρότατη βέβαια η φράση του Βαρουφάκη να αποκαλεί «άφρονες» τους νεκρούς του χρηματιστηριακού κραχ του 1999, όμως όντας εντός καπιταλιστικού συστήματος η φράση του πέρα από άστοχη είναι και λάθος, αφού εισηγμένες στο Χρηματιστήριο είναι και παραγωγικές επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας και τώρα η ρευστότητά τους πλήττεται από την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα του μεγέθους του λογικού σφάλματος του «Γιάνη», αρκεί να μνημονεύσουμε το «σκάσιμο της φούσκας» της Lehman Brothers. Σαφέστατα «καμία πραγματική οικονομία δεν ωφελήθηκε» από το φούσκωμά της, όμως πολλές οικονομίες (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής) σαρώθηκε από την σχάση της. Πληροφοριακά, «Γιάνη», η σχάση της φούσκας της Lehman Brothers ήταν το προοίμιο αυτού που ονομάζουμε στην Ελλάδα, Μνημόνιο.
Η σκληρή, ομολογουμένως, φράση του «Γιάνη» θα ήταν σωστή αν δεν υπήρχε το καπιταλιστικό μοντέλο και αν ζούσαμε σε μία πραγματική οικονομία, που όντως δεν θα βίωνε τα τερτίπια των «φουσκών» του Χρηματιστηρίου. Μία τέτοια οικονομία, όμως, δεν δομείται με «ουάου», απορρόφηση των αποθεματικών των ταμείων και συνεχείς δηλώσεις στα ξένα ΜΜΕ. Η πραγματική οικονομία δομείται μονάχα με την πλήρη υλοποίηση των θέσεων της Χρυσής Αυγής:
- Καταγγελία του Μνημονίου
- Λογιστικός έλεγχος και διαγραφή του παράνομου χρέους
- Πολιτική κάθαρση
- Στροφή στην Εθνική Παραγωγή με στόχο την ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ
- Απέλαση όλων των λαθρομεταναστών – Καταπολέμηση της Ανεργίας
- Άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ – Εξόρυξη υδρογονανθράκων και ορυκτού πλούτου
- Επιδότηση αγροτικής παραγωγής
- Είσπραξη κατοχικού δανείου
- Εξυγίανση τραπεζικού τομέα
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ: Πολιτικές Θέσεις – Για την Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/analush-katarreei-to-chrhmatisthrio-giati-ti-shmainei-poia-h-lush#ixzz3hlRQP5nU
