Γράφει ο Αντίοχος
«Μπολσεβίκοι» και «μενσεβίκοι» στον ΣΥΡΙΖΑ
Να, λοιπόν, που η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (όπως απεφάνθη ο Μαρδοχαίος), στο παρδαλό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ! Που διαθέτει πλέον και επισήμως τους «μπολσεβίκους» και τους «μενσεβίκους» του! Αλλά, ας γυρίσουμε πίσω το ρολόι της ιστορίας, να δούμε τι μέρος του λόγου ήταν οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι. Την 17 Ιουλίου (τι σύμπτωση με την ελληνική περίπτωση!) του 1903, ξεκίνησαν στις Βρυξέλες (και συνεχίστηκαν στο… Λονδίνο, λόγω προβλημάτων με τις βελγικές αρχές) οι εργασίες του 2ου συνεδρίου του Ρωσσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όπως λεγόταν τότε το κόμμα του Λένιν. Στο συνέδριο αυτό, έγινε η πρώτη διάσπαση, η οποία ωστόσο δεν ήταν οριστική, καθώς τα επόμενα χρόνια, τη μία ξαναενώνονταν και την άλλη ξαναχώριζαν τα τσανάκια τους…
Οι «οικογενειακές διαφορές» των αριστερών
Τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, των «σκληρών» και των «ηπίων», εκπροσώπησαν οι Λένιν και Μαρτώφ αντιστοίχως. Οι οπαδοί του Λένιν πήραν την ονομασία «μπολσεβίκοι» (πλειοψηφικοί, από την ρωσσική λέξη «μπολσίνστβο» που σημαίνει «πλειοψηφία») και του Μαρτώφ «μενσεβίκοι» (μειοψηφικοί, από την λέξη «μονσίνστβο» που σημαίνει «μειοψηφία»). Η διάσπαση δεν έγινε για ιδεολογικούς λόγους, αλλά λόγω διαφωνιών σε ζητήματα τακτικής και στα οργανωτικά (ο Λένιν υποστήριζε ότι είναι εφικτή η απευθείας μετάβαση από τον τσαρισμό στον κομμουνισμό, ενώ ο Μαρτώφ ότι έπρεπε να προηγηθεί του κομμουνισμού μια «δημοκρατία» αστικού τύπου, κ.τ.λ.). Σωστά, λοιπόν, θεωρεί ο Τρότσκι (που έπαιξε το ρόλο του επιτηδείου ουδετέρου και λίγο πριν το 1917 πήγε με το μέρος των μπολσεβίκων) την διάσπαση, μια απλή «οικογενειακή διαφορά».
«Τσιπρίστας», «Λαφαζανίστας», όπως Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες!
Στην περίπτωσή μας, αν και με τους όρους της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, η κυρίαρχη ομάδα Τσίπρα είναι οι «μπολσεβίκοι» («πλειοψηφικοί») και οι «Λαφαζανίστας» (κατά τα λατινοαμερικάνικα «Σαντινίστας», «Ζαπατίστας», κ.λπ.) οι «μενσεβίκοι» («μειοψηφικοί»), με πολιτικούς όρους «μπολσεβίκοι» (υπό την έννοια των «σκληρών») το παίζουν οι «Λαφαζανίστας» και «μενσεβίκοι» (υπό την έννοια των «μετριοπαθών») είναι οι… «Τσιπρίστας». Βέβαια, στην πραγματικότητα, οι δύο ομάδες του τσίρκου του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν περισσότερο τους αξέχαστους κωμικούς μας, Χατζηχρήστο και Ηλιόπουλο, στους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες».
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό…
Όπως, λοιπόν, στο έργο ο «Στέλιος Κοντογιώργης» (Ηλιόπουλος) φοβόταν τον «Θωμά Μακρυκώστα» (Χατζηχρήστο) και αντιστρόφως, έτσι και οι Τσιπρίστας φοβούνται τους Λαφαζανίστας και αντιστρόφως. Φοβάται ο Τσίπρας τους Λαφαζανίστας, διότι αν τους διώξει με τις κλωτσιές και προχωρήσει σε εκλογές, δε θα έχουν άλλη επιλογή παρά να φτιάσουν ένα νέο αριστερό κόμμα, «άσπιλο κι αμόλυντο» από μνημονιακές καταστάσεις. Όχι πως θα πάρουν τίποτα μεγάλα ποσοστά (μ’ ένα τεσσαράκι θα είναι πολύ ευχαριστημένοι), αλλά αρκεί κι αυτό το 4% για να στερήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ τη μεγάλη πλειοψηφία που κέρδισε στις εκλογές του Ιανουαρίου. Όμως, φοβούνται και οι Λαφαζανίστας τον Τσίπρα, καθότι κατ’ αρχάς θα χρεωθούν πολιτικά –και θα πληρώσουν γι’ αυτό!- την ανατροπή της «πρώτης φοράς αριστερά» και κατά δεύτερον, από 30 τόσοι που είναι σήμερα στη βουλή, είναι ζήτημα αν θα διασωθεί εκλογικά το ένα τρίτο από δαύτους. Κατά τρίτον, είναι δύσκολο να μακροημερεύσει ένα κόμμα στο χώρο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ και με δεδομένο ότι το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται ποτέ με… όμορους χώρους, οι Λαφαζανίστας θα περιθωριοποιηθούν στη συνέχεια και στο τέλος θα σβήσουν άδοξα!
Το «ιστορικό προτσές» και τα… εναλλακτικά μπαράκια των Εξαρχείων
Και δεν είναι μόνο οι βουλευτές, αλλά και τα στελέχη της διαβόητης «Αριστερής Πλατφόρμας». Είναι κοινό μυστικό, πως εκτός από το 99% των βουλευτών της «Πλατφόρμας» και το 99% των στελεχών της, δεν έχουν δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή τους! Κι όχι μόνον δεν έχουν δουλέψει πουθενά, αλλά δεν ξέρουν να κάνουν και καμία δουλειά. Κι αν κάποια στιγμή υποχρεωθούν –σε… εσχάτη ανάγκη- να κάνουν καμιά δουλειά («μισθωτή εργασία», στην κομματική γλώσσα), θα έχουμε σκηνές απείρου κάλους, απευθείας βγαλμένες από το «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» του Βέγγου! Αφήστε δε που είναι και κλασσικοί τεμπέληδες, ικανοί μόνο για… βαθυστόχαστες φιλοσοφικές αναλύσεις, για «την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού» και την κατανόηση του «ιστορικού προτσές». Βλέπετε, όλη τους τη ζωή ήταν κομματικά στελέχη, δηλαδή «επαγγελματίες κομμουνιστές». Τι θα απογίνουν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι επί χρήμασι «κοινωνικοί αγωνιστές» της μάσας, της ξάπλας και της ρέφας, αν χαθεί η μαρμίτα της εξουσίας και το μεγάλο κόμμα που έχει τη δυνατότητα να τους έχει στα pay rolls του, για να κάνουν υψηλή πολιτική από τα… εναλλακτικά μπαράκια των Εξαρχείων;Είναι κι αυτό ένα μείζων θέμα, που δεν πρέπει να το θεωρούμε λεπτομέρεια!
Στα εργοστάσια οι Λαφαζανίστας, για να αποκτήσουν «προλεταριακή συνείδηση»!
Από την άλλη μεριά, είθισται στα κόμματα της αριστεράς –και ειδικά της… κυβερνώσας- να γίνεται «πογκρόμ» κατά των καιρούς αντιφρονούντων, στο όνομα της διατήρησης της… λαϊκής εξουσίας. Σε κάποιες δε περιπτώσεις, αυτά τα «πογκρόμ» είναι και κυριολεκτικά, όπως την σταλινική περίοδο… Βέβαια, το Αλεκάκι δεν είναι Στάλιν, για να στείλει στα… γκουλάγκ τους Λαφαζανίστας, ούτε υπάρχουν εργοστάσια στην Ελλάδα, να τους στείλει ως ανειδίκευτους εργάτες, για να αποκτήσουν «προλεταριακή συνείδηση», αλλά μπορεί –υπό προϋποθέσεις- να γίνει… Φλωράκης. Μην ξεχνάμε, πως σε ανάλογη θέση βρέθηκε και ο καπετάν-Γιώτης ο… κονσερβοκούτης, το 1989, όταν έκανε τη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη. Στην αρχή «καθάρισε» την λεγόμενη «αριστερή πτέρυγα» του ΚΚΕ (Κ. Κάππο, κ.λπ.) και όσους κνίτες αντιδρούσαν (την «ομάδα Γράψα», που εν συνεχεία έστησε το περιθωριακό «Νέο Αριστερό Ρεύμα» –ΝΑΡ- και… χάθηκε κάπου στη βαθιά θάλασσα της ακροαριστεράς – σήμερα, ότι έχει απομείνει από δαύτους, είναι συνιστώσα της ΑΝΤΑΡCIA). Κατόπιν, το… δρεπάνι του Χαρίλαου πήρε και τη «δεξιά» πτέρυγα του ΚΚΕ, οι οποίοι –κατά διαβολική σύμπτωση!- είναι οι σημερινοί Λαφαζανίστας (συν ο “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους”, φρούραρχος Δραγασάκης). Θα γίνει ο Τσιπράκος… Χαρίλαος; Το έκτακτο συνέδριο του Σεπτεμβρίου θα δείξει! Αν γίνει…
Ο… λυγερόκορμος Κολοβόγιαν(ν)ης και η που-του-βου
Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι «διαφωνούντες». Όπως ο Μπαρουφάκης και η… που-του-βου (πρόεδρος της βουλής). Ασήμαντοι εσωκομματικοί αντίπαλοι, καθώς δεν διαθέτουν δικιά τους… «Πλατφόρμα». Ο πρώτος ακολουθείται μόνο από τον… ίσκιο του, η δεύτερη μόνο από την Ραχήλ Μακρή. Μόνοι τους δε φεύγουν (να πάνε που;), οπότε μάλλον θα τους βαστήξει ο Τσίπρας, ως… ζωντανά δείγματα εσωκομματικής δημοκρατίας. Να ψηφίζει ο… λυγερόκορμος κολοβόγιαν(ν)ης, στη μία ψηφοφορία «όχι» και στην άλλη «ναι» -υπό τον αλαλαγμό «ουάου» του «Μπουμπούκου»-, να ωρύεται τη μία ώρα η πορφυρογέννητη που-του-βου (που σε καμία περίπτωση δε διανοείται να μείνει σκέτο «βου», δηλαδή βουλευτίνα) για «εκτροπές», «πραξικοπήματα», «απεχθές χρέος», κ.τ.λ. και την άλλη ώρα να αγκαλιάζει στοργικά τον… αρχιπραξικοπηματία, που πληρώνει ντάγκα-ντάγκα τα «απεχθές» χρέος, σα να μην τρέχει τίποτα!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/tsipristas-kai-lafazanistas-opws…-makrukwstaioi-kai-kontogiwrghdes#ixzz3hqfiCb6t