Ο παραλληλισμός της ατομικής ψυχής με την συλλογική ψυχή, δηλαδή την Πολιτεία, αποτελεί δείγμα της ελληνικής κοσμοθεάσεως, όπως αυτή εκφράστηκε εύγλωττα από τον Πλάτωνα στην ‘’Πολιτεία’’ του. Όπως λοιπόν η ψυχή περικλείει πάθη και επιθυμίες, συναισθήματα αλλά και λογική, χαρακτηριστικά τα οποία αν και όλα αναγκαία διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους, κατά τον ίδιο τρόπο και η Πολιτεία περικλείει διακριτούς τύπους πολιτών, όλοι αναγκαίοι και θαυμαστοί στη διαφορετικότητά τους.
Στην καθημερινή μας ζωή, πολλές φορές προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε ενστικτωδώς τις προσωπικές μας επιθυμίες, ωστόσο όσον αφορά τις μεγάλες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν λαμβάνουμε υπόψη τόσο τα συναισθήματά μας όσο κυρίως και τη λογική. Υπάρχει λοιπόν μια ιεραρχία των στοιχείων που απαρτίζουν την προσωπικότητά μας, τα οποία λειτουργούν συνεκτικά, με σκοπό την προσωπική μας ευτυχία. Ιδανικά λοιπόν, στην Πολιτεία, σε μια οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά, το πρέπον θα ήταν η συνέργεια μεταξύ των πολιτών και των κοινωνικών τάξεων με στόχο την συλλογική πλέον ευτυχία. Αντ’ αυτού, αν λάβουμε υπόψη την σημερινή κατάσταση της Ελλάδος, στο όνομα μιας παραποιημένης και ισοπεδωτικής ισότητας κακοποιείται κάθε έννοια αξιοκρατίας και διαφορετικότητας.
Πρώτο παράδειγμα, το ζήτημα της ιθαγένειας. Σύμφωνα με την αριστερή διεθνιστική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, οι αλλοδαποί κάτοικοι της χώρας δικαιούνται την λήψη ιθαγένειας, ώστε να μην υπακούν στο κράτος (όντας υπήκοοι), αλλά να αποτελούν ισότιμους πολίτες μιας ευνομούμενης πολιτείας. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την άποψη η οποία φαινομενικά υπερασπίζεται τους κατατρεγμένους του κόσμου, τίθεται η έννοια της Δικαιοσύνης. Εξ΄ ορισμού όποιος δεν είναι Έλλην είναι αλλοδαπός, οπότε η έννοια της Ιθαγένειας (ιθύς+γένος) είναι ασυμβίβαστη, καθώς θίγει την καταγωγή των αλλότριων. Επιπρόσθετα, όπως μια οικογένεια φροντίζει πρωταρχικά για το μέλλον των παιδιών της, με τον ίδιο τρόπο τα μέλη μιας κοινωνίας αγωνίζονται για το μέλλον των απογόνων τους.
Με απλά λόγια οι πρόγονοί μας δεν θυσίασαν ακόμη και το ζωή τους ώστε να απολαμβάνει πολιτικά και λοιπά αγαθά ο κάθε έποικος. Κλείνοντας, εφόσον τουλάχιστον στην Ελλάδα οι πολίτες ακόμη στρατεύονται, διατηρώντας ζωντανή την παράδοση πολίτη- οπλίτη, είναι αμφίβολο αν οι νέοι πολίτες της χώρας θα θυσιάζονταν με σκοπό την ελευθερία και την ευδαιμονία του συνόλου της χώρας, σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης.
Δεύτερο παράδειγμα: η ομογενοποίηση των πολιτών εις βάρος του συνόλου. Στο μικρό χρονικό διάστημα της διακυβέρνησής της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, (με έτοιμο βέβαια το έδαφος από τους προκατόχους), φρόντισε να απαλειφθεί κάθε ίχνος βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα. Η εκμετάλλευση εργατών και υπαλλήλων είναι κατακριτέα σε κάθε περίπτωση, αλλά από την άλλη πλευρά η στοχοποίηση των επιχειρηματιών είναι άδικη και βλαβερή για το κοινωνικό σύνολο. Έμποροι, αγρότες, βιομήχανοι και βιοτέχνες όλοι αποτελούν παραδείγματα ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών ανήκουν στην μικρομεσαία τάξη, είναι εμφανείς οι κίνδυνοι για τη χώρα. Είναι παράδοξο το πώς η Ελλάδα αποτελεί μια χώρα με αφθονία πλουτοπαραγωγικών πηγών και παράλληλα με παντελή έλλειψη βιομηχανικών, κτηνοτροφικών και λοιπών παραγωγικών μονάδων.
Τρίτο παράδειγμα: η αποσάθρωση της Παιδείας. Και σε αυτήν την περίπτωση στο όνομα μιας δήθεν ισότητας, ολόκληρα διδακτικά αντικείμενα ή επιστήμες αποκόβονται, διότι συμβάλλουν στην πνευματική κούραση των κάποιων μαθητών, σημαντικά κεφάλαια της Ιστορίας του Έθνους παραλείπονται διότι προσβάλλουν ξένα κράτη και τυχόν μαθητές προερχόμενους από τα κράτη αυτά, το ωρολόγιο πρόγραμμα συρρικνώνεται διότι αρκετοί μαθητές αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Φυσικά και πρόκειται για εξίσωση, τη μηδενιστική και μάταιη εξίσωση όλων των μαθητών στο κατώτατο επίπεδο, διότι είναι άδικο να διδάσκονται Αρχαία Ελληνικά, εφόσον λίγοι τα κατανοούν, ή είναι απάνθρωπο να πληροφορούνται οι μαθητές για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, εφόσον θίγονται οι πολίτες της γειτονικής χώρας.
Απέναντι ωστόσο σε αυτήν την λογική, η οποία ευαγγελίζεται την ισοπεδωτική ομοιομορφία όλων των στοιχείων της Πολιτείας, τίθεται η λογική της Δικαιοσύνης, που προέρχεται από την συνεργασία όλων των κοινωνικών τάξεων, προς έναν κοινόν σκοπό: την ευδαιμονία τη συλλογική και κατ’ επέκταση και την ατομική.
Άλλωστε και η φύση είναι σκληρή, με τα λιοντάρια και τους αετούς να υπερισχύουν των υπολοίπων ζώων. Ωστόσο, ούτε στον ουρανό παρατηρούμε μόνο αετούς, ούτε στη γη μόνο λέοντες.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-psuchh-h-politeia-kai-h-dikaiosunh#ixzz3k5gtv900
