Ο πολυμαθής Βαρόνος Ιούλιος Καίσαρας Ανδρέας Έβολα (Baron Giulio Cesare Andrea Evola) γεννήθηκε στη Ρώμη από μια Σικελική οικογένεια ευγενών στις 19 Μαΐου του 1898 και απεβίωσε στην ίδια πόλη στις 11 Ιουνίου του 1974. Υπήρξε βαθυστόχαστος φιλόσοφος, κοινωνικός στοχαστής, ζωγράφος, συγγραφέας και ποιητής, αναδεικνυόμενος έτσι σε έναν από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους του 20ου αιώνα. Οι φιλοσοφικές και πολιτικές του ιδέες, σε συνδυασμό με το συγγραφικό του έργο και την εντονότατη προσωπικότητα του τον καθιέρωσαν ως μια σημαντική φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής εσωτερικής Παράδοσης.
Όπως παραδέχεται ο ίδιος μέσα από τα κείμενα του, οι πολιτικές, κοσμοθεωρητικές και φιλοσοφικές του θέσεις διαμορφωθήκαν κυρίως υπό την επίδραση του Φρειδερίκου Νίτσε, του προφήτη του «Υπερανθρώπου» και της νέας Αριστοκρατίας, από την ιδέα της Ανδρείας ιδωμένης υπό το πρίσμα της μεταφυσικής, αλλά και από την ιδέα του Απολύτου και της συνειδητής Αφοβίας, ενώ ευθύς αμέσως αισθάνθηκε την ανάγκη να εξερευνήσει και να ανακαλύψει μέσα στο Εγώ την αληθινή Φύση, την συνεκτική ύπατη Αρχή και τον καθολικό Νόμο.
Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι σε πλείστα σημεία του ογκώδους συγγραφικού του έργου γίνεται άκρως προφητικός, καθώς παρουσιάζει την αναπόφευκτη επερχόμενη σύγκρουση μεταξύ του «Παραδοσιακού» και του «Σύγχρονου» κόσμου. Αντιλαμβάνεται την αντιπαράθεση της κοσμικής τάξης με το συμπαντικό χάος, καθώς και την κυριαρχία των μαζών και την ηγεμονία της οικονομίας που συγκρούονται με εκείνες τις φωτεινές και ηρωικές αξίες, οι οποίες είναι ακόμη σε θέση να εντοπίσουν, να κατανοήσουν και να καθοδηγήσουν την σκοτεινή ουσία του όχλου.
Για τον μεγάλο Ιταλό φιλόσοφο τα θεμέλια της ζωής αποτελούν μια αντανάκλαση του μεταφυσικού. Ενστερνιζόμενος την κυκλική ανέλιξη της ιστορίας του Όσβαλντ Σπένγκλερ, του οποίου υπήρξε ο πρώτος και κύριος μεταφραστής στην ιταλική γλώσσα, μελετάει τους κυκλικούς νόμους της Ιστορίας, τους οποίους ακολούθησε η τροχιά όλων των παραδοσιακών πολιτισμών, από την βεδική Ινδία και την Σκανδιναβία της Έντα, μέχρι την κλασική Ελλάδα.
Απορρίπτοντας κατηγορηματικά κάθε έννοια ιστορικής γραμμικότητας, θεωρεί ότι ούτε ο άνθρωπος, ούτε η φύση εξελίσσονται με γραμμικό τρόπο. Η Ιστορία δεν συνεχίζει σε μια ευθεία γραμμή προόδου από το πρωτόγονο στο σύγχρονο, με δήθεν κορυφαίο σημείο της την σύγχρονη τεχνολογική φάση του Δυτικού «πολιτισμού». Ωστόσο, παρατηρεί ότι με την αλληλοδιαδοχή των κοσμικών εποχών ο άνθρωπος ξέπεσε από μια πρότερη υψηλή κατάσταση. Επίσης, επικαλείται ότι αυτή η ανορθόδοξη ερμηνευτική παράδοση της Ιστορίας προέρχεται από πολυάριθμους πολιτισμούς, οι οποίοι δηλώνουν πως η πρωταρχική κατάσταση του ανθρώπου απείχε πολύ από το να είναι ζωώδης ή πιθηκοειδής, αντιθέτως ήταν κάτι παραπάνω από ανθρώπινη. Συνεπώς, καταλήγει ότι η τωρινή κατάσταση του ανθρώπου είναι μια θλιβερή υποβάθμιση και ταυτόχρονα ένας φρικτός εξευτελισμός.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με του συμβατικούς ιστορικούς, ο Ιούλιος Έβολα θεωρεί πως η Αναγέννηση αποτελεί σημείο έναρξης της παρακμής του Δυτικού «πολιτισμού», το εναρκτήριο σημείο του θριάμβου του ορθολογισμού επί του πνεύματος, ενός θριάμβου ο οποίος οδήγησε έως τις μέρες μας στην κλιμακωτή άνοδο και κυριαρχία του υλισμού, με την άνοδο του οποίου αποϊεροποιήθηκε το οτιδήποτε. Το αποτέλεσμα της διήθησης που προξένησε αυτή η εξελικτική γραμμικότητα σε κάθε διάσταση της διανοητικής αναζήτησης του ανθρώπου υπήρξε καταστροφικό, ανατρέποντας κάθε αξία και αποϊεροποιώντας την ανθρωπότητα. Πολύ χαρακτηριστική στο σημείο αυτό είναι η άποψη που εκφράζει στο έργο του «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», όπου αναφέρει ότι η σύγχρονη κοινωνία μοιάζει με έναν οργανισμό που έχει μεταπέσει από έναν ανθρώπινο τύπο σε έναν υπανθρώπινο – κτηνώδη τύπο, στον οποίο κάθε δραστηριότητα και αντίδραση καθορίζονται από τις ανάγκες και τις επιταγές της καθαρά φυσικής ζωής.
Αναφερόμενος στον τρέχων «πολιτισμό» της Δύσης υποστηρίζει ότι οφείλει να υποστεί μια θεμελιώδη αναμόρφωση, δίχως την οποία είναι καταδικασμένος αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει. Αυτός ο «πολιτισμός» έχει ολοκληρώσει την πληρέστερη διαστροφή κάθε λογικής τάξης πραγμάτων, καθώς μέσα στο βασίλειο της ύλης, του χρυσού, της μηχανής και του αριθμού δεν υπάρχει ούτε πνεύμα, ούτε ελευθερία, ούτε φως. Η Δύση όπως έχει εκφυλιστεί, έχει απολέσει πλέον την αίσθηση της διοίκησης και της υπακοής, την αίσθηση της δράσης και της ενατένισης, την αίσθηση της ιεραρχίας, της πνευματικής δύναμης, των θεανθρώπων.
Για τον Ιταλό φιλόσοφο είναι περισσότερο από σαφές ότι η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την Φύση, καθώς δεν αποτελεί για τον Δυτικό άνθρωπο ένα ζωντανό σώμα φτιαγμένο από σύμβολα, θεούς και τελετουργικές χειρονομίες. Δεν αποτελεί πλέον αυτόν τον υπέροχο «Κόσμο», στον οποίο ο άνθρωπος κινείται ελεύθερα ως μικρόκοσμος μέσα στον μακρόκοσμο. Σε αντίθεση, έχει αποσυντεθεί σε μια αδιαφανή και θανατηφόρο εξωτερικότητα, το μυστήριο της οποίας επιδιώκουν να αγνοήσουν βέβηλες επιστήμες, με την βοήθεια των ασήμαντων νόμων τους και των μικροπρεπών υποθέσεων τους.
Κατ’ επέκταση, όμως, ο Ιούλιος Έβολα διαπιστώνει ότι η Δύση δεν γνωρίζει πλέον ούτε την Σοφία, καθώς αγνοεί την μεγαλοπρεπή σιωπή εκείνων που αυτοκυριαρχήθηκαν, την λαμπρή ηρεμία των Προφητών, την υπέροχη ηλιακή πραγματικότητα εκείνων στους οποίους η Ιδέα έχει γίνει αίμα, ζωή και δύναμη. Η Σοφία έχει αντικατασταθεί πια από την ρητορεία της «φιλοσοφίας» και του «πολιτισμού», από το βασίλειο των καθηγητών και των δημοσιογράφων, από το σχέδιο, το πρόγραμμα και την προκήρυξη, ενδίδοντας στην συναισθηματική, θρησκευτική και ανθρωπιστική μόλυνση, αλλά και στην φυλή των φλύαρων που τρέχουν ολόγυρα σαν τρελοί, εκθειάζοντας την «επίτευξη» και την «πρακτική», επειδή η σιωπή και η θεωρία τους φοβίζουν.
Συνεπακόλουθα η Δύση δεν γνωρίζει πλέον ούτε το ανδρείο Κράτος, την Αυτοκρατορία ως σύνθεση της πνευματικότητας και της βασιλείας, ως μια οδό προς το «υπερκόσμιο», το οποίο τώρα πια έχει βυθιστεί στην αστική ένδεια ενός καταπιστεύματος σκλάβων και εμπόρων.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ioulios-ebola-h-eurwpaikh-parakmh-kai-oi-fulakes-ths-aeizwhs-puras#ixzz3kkTnC05s
