Ποιος είναι ικανός; Ποιος είναι ξεχωριστός; Ποιος θα τα καταφέρει;Γράφω αυτές τις γραμμές για να βάλω στο μυαλό κάποιων μερικά απλά πράγματα, που τείνουν να ξεχνούν.
Η φιλοδοξία είναι για τον άνθρωπο κινητήριος δύναμη αλλά και δίκοπο μαχαίρι. Πολλές φορές τυφλώνει σε βαθμό ηλιθιότητας, γελοιοποιεί σοβαρούς ανθρώπους και κατεξευτελίζει τους φελλούς.
Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τις δυνατότητες και τους περιορισμούς του αν θέλει να έχει την ελπίδα, να τα ξεπεράσει κάποτε, αλλιώς μοιάζει με ακυβέρνητο όχημα που σκάει χωρίς φρένα πάνω σε τοίχο. Συνθλίβεται από την ίδια την ταχύτητα και την ορμή της βλακείας του.
Όταν μιλάμε για ηγέτη και για ηγεσία, υποσυνείδητα, μιλάμε κυρίως για Αρετή. Η ηγεσία πρέπει να διέπεται από κανόνες και κώδικες. Αυτό δηλαδή που κυρίως πρέπει να έχει ένας ηγέτης είναι χαρακτήρα.
Να έχει πλάσει τον εαυτό του με κώδικα και να ζει με αυτόν. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε ότι απαιτείται από τον ηγέτη. Αντιλαμβάνεστε βεβαίως, ότι μόνο και μόνο, βάζοντας την προϋπόθεση υπάρξεως χαρακτήρα για έναν ηγέτη, οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτό το κείμενο αποκλείεστε. Δεν είναι δυνατόν να λάβετε θέση ηγεσίας, όταν άγεσθε και φέρεσθε από τα μικροαστικά σας απωθημένα. Από τη μνησικακία, τη ζήλια και την απαξίωση προς τρίτους.
Οι Ηγέτες, βαδίζουν στη ζωή σαν “Άνδρες που περπατούν ευθυτενείς και με γαλήνη, μαθημένοι να πονούν χωρίς να υποφέρουν, να νικούν χωρίς να θριαμβολογούν, να νικώνται χωρίς να μοιρολογούν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνδρες, θεμέλια γενεών οι Ευέλπιδες, οι αυριανοί ηγήτορες του Έθνους.” όπως έλεγε ο Παύλος Μελάς.
Ο Ηγέτης πρέπει να καθορίζει τους δικούς του κανόνες και να μένει σταθερός σε αυτούς. Να μην τους αλλάζει όταν δεν βολεύει. Να μένει πιστός, ακόμη και σε προδομένες ιδέες, ακόμη και για λογαριασμό όσων δεν έμειναν πιστοί. Η μεγαλύτερη τιμή είναι να μην παρεμβαίνουμε στους κανόνες που έχουμε βάλει οι ίδιοι στον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει πραγματική δύναμη και χαρακτήρα.
Ο Ηγέτης γίνεται πρώτα κυρίαρχος του εαυτού του και κατόπιν των άλλων. Ανάποδα δεν γίνεται. Πρέπει πρώτα να γίνεις κωπηλάτης πριν πάρεις στα χέρια σου το τιμόνι, όπως έλεγε ο Αριστοφάνης (Ιππείς).
Ο αυτοεξαναγκασμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση του δικαιώματος να εξαναγκάζει κάποιος, άλλους. Η ισχύς του ηγέτη βασίζεται στην υπεροχή και δεν πρέπει η υπεροχή να βασίζεται στην ισχύ.
Ο Ηγέτης, βρισκόμενος στη κορυφή, είναι υπεύθυνος για εκείνους που είναι χαμηλότερα. Δεν έχει κανένα πραγματικό προνόμιο, πέραν των βαρών που οι άλλοι θα φορτώσουν στους ώμους του.
Ακόμη ο ηγέτης, πρέπει να προνοεί. “το διοικείν εστί προβλέπειν” κατά τον Αλκιβιάδη. Επίσης, πρέπει να είναι ψύχραιμος. Κατά τον Ναπολέοντα, αυτή είναι η κυριότερη αρετή ενός ηγήτορα.
Τα παραπάνω είναι τα βασικά δομικά υλικά, για το χτίσιμο ενός ηγέτη. Πόσοι από εμάς, πιστεύετε ότι τα διαθέτουμε; Από όλες εκείνες τις φωνές που αβίαστα κάνουν κριτική, τις περισσότερες φορές με αυθάδεια και χυδαιότητα, πόσοι έχουν κάνει μια πραγματική ενδοσκόπηση κι έχουν ελέγξει τα απόκρυφα κίνητρά τους;
Μάλλον κανένας. Ανοίγουν όμως το στόμα τους και δίνουν τις λύσεις που εκείνοι θα επέλεγαν, αν ήταν αρχηγοί. Πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα. Ξεχνούν ότι οι Εθνικιστές, αποζητούμε ΜΟΝΟ το δικαίωμα να έχουμε καθήκοντα και το καθήκον να έχουμε δικαιώματα.
Είναι αλήθεια ότι “ουδείς αναντικατάστατος” αλλά πολλές φορές αυτό εισάγει την λανθασμένη πεποίθηση ότι μπορεί να αντικατασταθεί, οποιοσδήποτε από οποιονδήποτε !!!
Αναρωτήθηκε κανείς από αυτούς, τι θέλουμε εμείς οι ΧΑυγίτες από τον Ηγέτη; Τι είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε Πιστοί στον Αρχηγό;
Είναι δύσκολο να το καταγράψω στο χαρτί, αλλά θα προσπαθήσω.
Είμαστε πιστοί γιατί ο Αρχηγός, μπορεί και μας εμπνέει να γίνουμε, αυτό που ξέρουμε ότι μπορούμε να γίνουμε. Γιατί οι πράξεις του, μας κάνουν να ονειρευόμαστε περισσότερο, να μαθαίνουμε περισσότερο και να κάνουμε περισσότερα.
Γιατί ο Αρχηγός είναι ευγενικός αλλά όχι αδύναμος. Τολμηρός αλλά όχι παλικαράς. Δυναμικός αλλά όχι αυταρχικός. Περήφανος αλλά όχι αλαζόνας. Είναι η μπαταρία που δίνει ρεύμα στον καθένα μας ξεχωριστά.
Ο Αρχηγός όμως είναι και κάτι παραπάνω… Ο Andre Malraux είχε πει: “το να είσαι βασιλιάς είναι ηλίθιο. Αυτό που μετράει είναι να δημιουργήσεις ένα βασίλειο”.
Πόσοι νομίζετε ότι θα μπορούσατε να δημιουργήσετε ένα “βασίλειο”; Να χτίσετε από το μηδέν, τον εθνικιστικό χώρο στην Ελλάδα; Να πάρετε μια ιδεολογία, κατακερματισμένη και πλιατσικολογημένη και να την επαναπροσδιορίσετε;
Να επιμείνετε με πείσμα, με διορατικότητα και με χαμόγελο για δεκαετίες και να μην δεχτείτε ποτέ τίποτε λιγότερο από τη Νίκη; Ποιος από εσάς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, όπως το έκανε ο Νίκος Μιχαλολιάκος;
Πριν βιαστείτε να γκρινιάξετε για προβλήματα, σκεφτείτε όλα τα παραπάνω και σκεφτείτε ακόμη ότι η ποιότητα της ηγεσίας είναι αυτή που καθορίζει την επιτυχία ενός οργανισμού. Οι ηγέτες σκέφτονται και μιλούν για λύσεις. Οι οπαδοί σκέφτονται και μιλούν για προβλήματα.
Πριν βιαστείτε να υποστηρίξετε επιτροπές και ομάδες, θυμηθείτε αυτό που είχε πει η Ισραηλινή πρωθυπουργός Μέιρ: “αν ο Μωυσής ήταν επιτροπή, οι Εβραίοι θα είμαστε ακόμη σκλάβοι στους Αιγύπτιους” .
Κακομαθημένοι “στρατηγοί”, για ασκήσεις επί χάρτου, για να γράφουν στο πίνακα σχέδια επίθεσης υπάρχουν με το κιλό, αλλά αυτοί που ξέρουν πραγματικά να νικούν, μπαίνουν μέσα στη ψυχή και μας ξεσηκώνουν.
Ο κόσμος σήμερα είναι μια αμέτρητη τραγωδία. Χαοτικός και απογοητευτικός. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, κάθε πράξη μας μετράει. Κάθε τι που κάνουμε έχει αντίκρισμα. Έχει συνέπειες στο χωροχρόνο. Η ύπαρξη του κακού, ίσως δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθαρή μορφή αρνητικότητας.
Ας αρνηθούμε λοιπόν την ίδια την αρνητικότητα. Από ένα σημείο και μετά στη ζωή, δεν υπάρχει τύχη, δεν υπάρχει σύμπτωση. Υπάρχει η δική μας θέληση ή η έλλειψή της. Ας μην κάνουμε το έργο των εχθρών μας πιο εύκολο. Η δύναμη των εχθρών μας, είναι τόση όσο το μέγεθος της αδυναμίας μας. Ας παραμείνουμε Πιστοί και με τη Πίστη μας αυτή, ας αφοπλίσουμε τον εχθρό.
Όπως έλεγε ο Εβολα: “Πρέπει να πράττουμε έτσι, ώστε εκείνο επάνω στο οποίο δεν μπορούμε να επιδράσουμε να μην μπορεί και αυτό να επιδράσει επάνω σε εμάς”.
Η Χρυσή Αυγή, είναι οικογένεια, ένας ζωντανός οργανισμός. Και μέσα στις οικογένειες υπάρχουν διαφωνίες, αλλά ο λόγος του πατέρα είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος για τα μέλη.
Σε ένα ζωντανό οργανισμό η πραγματική δύναμη εξαρτάται από τις σχέσεις. Το είδος των σχέσεων και η εθνική αναγκαιότητα, να τις αναπτύξουμε είναι πιο σημαντικές από ρόλους καθήκοντα και θέσεις.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι όχι να προχωράμε μόνοι μας, αλλά να προχωράμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να θέλουν κι άλλοι να προχωρούν μαζί μας.
Κλείνοντας, θέλω να σας θυμίσω ότι στη Χ.Α. δεν βρεθήκαμε για αξιώματα και τίτλους, βρεθήκαμε γιατί:
“εμείς ανάψαμε τη δάδα, σε εμάς γεννήθηκε η οργή, μια νέα θέλουμε Ελλάδα, που θα σκεπάσει όλη τη Γη”
Ζήτω ο Αρχηγός
