Όταν σε μια χώρα είναι έκδηλη η προσπάθεια αποκοπής των πολιτών από τις ρίζες και το παρελθόν τους, τότε η πολιτική που ασκείται σε αυτήν την χώρα δεν είναι καν δολοφονική, είναι αυτοκτονική. Πώς πραγματικά μπορεί να ωφεληθεί μια πολιτεία όταν αρχαιολογικοί χώροι και μνημεία ιστορικού ενδιαφέροντος αφήνονται να ρημάζουν, ενώ την ίδια στιγμή δαπανώνται εθνικοί πόροι για την ανάδειξη καταλοίπων που θυμίζουν την δράση μεγάλων σφαγέων του ελληνισμού;
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εγκατάλειψης των οίκων των μεγάλων Ελλήνων, όπως το σπίτι στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή ο Κωστής Παλαμάς, το οποίο πλέον είναι ένα ερειπωμένο σπίτι σε ένα σοκάκι της Αθήνας, ή η οικία του Παύλου Μελά, η οποία δεν θυμίζει σε καμιά περίπτωση διατηρητέο νεότερο μνημείο. Πέρα όμως από κεφάλαια της νεότερης ιστορίας ολόκληρες περιοχές βαρύτατου αρχαιολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος οδηγούνται στη σήψη με το πέρασμα των χρόνων και την ανευθυνότητα των αρμοδίων. Από τη μία πλευρά, ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα στην Ηλεία, παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco παραμένει κλειστός για τους επισκέπτες αλλά και αφύλακτος με ότι συνεπάγεται μια τέτοια κατάσταση. Από την άλλη πλευρά, η ευρύτερη περιοχή όπου εκτυλίχθηκε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, καθώς και ένα τμήμα της αρχαίας πόλης αλλά και ο τύμβος των Μαραθωνομάχων όχι μόνο δεν έχουν αξιοποιηθεί πολιτιστικά, αλλά ακόμη πραγματοποιείται έντονη βιομηχανική και επιχειρηματική δραστηριότητα στην περιοχή, με αυξημένο τον κίνδυνο όχι μόνο του μνημείου αλλά και των τυχόν αρχαιολογικών ευρημάτων.
Την ίδια στιγμή δαπανώνται τεράστια ποσά του εθνικού προϋπολογισμού και αντιμετωπίζονται με ευκολία και ταχύτητα τυχόν εμπόδια όσον αφορά την ανέγερση ισλαμικού τεμένους ή την αναστύλωση οικοδομημάτων επί τουρκοκρατίας, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την αναστύλωση της οικίας του Κεμάλ Ατατούρκ, του μεγαλύτερου ίσως νεότερου σφαγέα του Ελληνισμού. Παράλληλα, αυξάνονται θεαματικά οι τιμές των εισιτηρίων για αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία της χώρας, έτσι ώστε να διακοπεί πλήρως η ήδη τραυματισμένη σχέση του Έλληνα με το παρελθόν των προγόνων του.
Χρησιμοποιώντας κοινούς όρους της ψυχολογίας, ως αυτοκτονία ορίζεται η πράξη απελπισίας ενός ατόμου που δεν ενδιαφέρεται να ζήσει. Σε ευρύτερη κλίμακα, όταν μια χώρα παρουσιάζει αυτοκτονικές τάσεις, τότε πίσω από αυτό το φαινόμενο κρύβεται η απελπισία ενός λαού. Και δυστυχώς οι Έλληνες έχουν οδηγηθεί στην απελπισία από τις εθνοπροδοτικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/adiaforei-h-politeia-gia-ta-mnhmeia-tou-ellhnismou-lefta-uparchoun-mono-gia#ixzz3pNtN3dVD
