Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα δείχνουν ξεκάθαρα ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν βρίσκεται απλώς υπό ένα καθεστώς οικονομικού ελέγχου και υπαγόρευσης, αλλά έχει χάσει ακόμη και την δυνατότητα της διατύπωσης πολιτικών συμπερασμάτων, καθώς δεν της επιτρέπεται να γράψει ούτε καν τις απόψεις της σ’ ένα επίσημο κείμενο.
Μια κυβέρνηση, δηλαδή, που οι αρμοδιότητές της δεν είναι περισσότερες απ’ αυτές που είχε ένας ύπατος αρμοστής σε κάποια αποικία κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Όπως αυτός έπρεπε να ρωτάει το «κέντρο» για το οτιδήποτε, έτσι και η ελληνόφωνη κυβέρνηση πρέπει να ρωτάει τους εταίρους και τους δανειστές, όχι μόνο για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα πάρει, αλλά ακόμα και για τις απόψεις που θα εκφράσει! Πέρα, όμως, από την αποικιοκρατικού τύπου λειτουργία της κυβέρνησης, η οποία έγινε περισσότερο σφιχτή μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτού του είδους η προσέγγιση των οικονομικών εξελίξεων του πρώτου μισού του 2015, με την επίρριψη της ευθύνης αποκλειστικά στην πολιτική της διαπραγμάτευσης που ακολούθησε η πρώτη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βοηθάει την δεύτερη συγκυβέρνηση των ίδιων κομμάτων να ενστερνιστεί (όπως άλλωστε γράφει το επίσημο κείμενο) το Μνημόνιο και την οικονομική πολιτική που αυτό υιοθετεί.
Μπορεί διάφοροι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν στριμώχνονται με ερωτήσεις, να επαναλαμβάνουν μονότονα το προεκλογικό παραμύθι του «εκβιασμού με το πιστόλι στον κρόταφο» και του Μνημονίου «που δεν το πιστεύουμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το εφαρμόσουμε», όμως ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος με δηλώσεις του υιοθετεί πλήρως το Μνημόνιο (χαρακτηρίζοντάς το ως «αναγκαία συνθήκη»), καθώς θεωρεί ότι «στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι σημαντικό να διαμορφωθεί ένα νέο πρόγραμμα δράσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η οικονομία, σε συνδυασμό με τους βασικούς κοινωνικούς στόχους, ώστε να αρχίσει η σταδιακή αποκατάσταση των κοινωνικών κυρίως ανισορροπιών», καθώς επίσης ότι «τα χαρακτηριστικά του νέου προγράμματος είναι προς την κατεύθυνση αυτή».
Μας λέει, δηλαδή, ο Τσίπρας ξεκάθαρα ότι το πρόγραμμα του τρίτου Μνημονίου είναι αυτό που θα οδηγήσει στην σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών και των κοινωνικών ανισορροπιών! Ακόμη και ο Τόμσεν είναι πολύ αμφίβολο αν θα έγραφε τόσο χοντρά ψέματα. Οι τοποθετήσεις του Τσίπρα και των υπολοίπων συριζαίων από πλευράς αριθμών είναι το απόλυτο τίποτα. Από «θεωρητική», όμως, άποψη είναι λόγια τα οποία επισημοποιούν την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο και επικυρώνουν την πλήρη μετάλλαξή του.
Οι κοινωνικές αναφορές είναι διατυπωμένες με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να υποστηρίζεται η άποψη ότι τα μνημονιακά μέτρα μπορούν να οδηγήσουν στην… κοινωνική δικαιοσύνη! Εκεί, όπου ο αριστερισμός στην κοινωνία και ο καπιταλισμός στην οικονομία συναντώνται, δημιουργώντας ένα αφύσικο μόρφωμα, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την μνημονιακή πολιτική των προκατόχων του, βυθίζοντας την Πατρίδα και τον Λαό ακόμη περισσότερο στην δυστυχία και την απόγνωση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-aristerismos-kai-o-kapitalismos-koina-stoicheia-tou-suriza#ixzz3pRHgjGwY
