Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Πριν μερικές μέρες, το Υπουργείο Πολιτισμού έδωσε στην δημοσιότητα τα στοιχεία ενός ασύλητου τάφου, ο οποίος ανακαλύφθηκε το περασμένο καλοκαίρι κοντά στο μυκηναϊκό ανάκτορο του Νέστορα στην Πύλο. Τον άνδρα ηλικίας 30- 35 ετών, συνόδευε στο ταξίδι του ένα χάλκινο σπαθί με επιχρυσωμένη ελεφαντοστέινη λαβή, χρυσά σφραγιστικά δακτυλίδια και σφραγιδόλιθοι. Στα πόδια του, βρέθηκε ελεφαντοστέινο πλακίδιο με απεικόνιση φτερωτού γρύπα και χαύλιοι αγριόχοιρου από το οδοντόφρακτο κράνος του.
Διαβάζοντας για τον μυκηναίο πρίγκιπα, σκέφτηκα την ταφή που θα συμβάδιζε με το κύρος της γενιάς του, τον πόνο που θα προκάλεσε ο πρόωρος χαμός του αλλά και την υπερηφάνεια για την ιδιότητα του πολεμιστή που μαρτυρά ο γρύπας, το κράνος, το σπαθί. Ήρθε τότε στον νου μου ο νεκρός ενός άλλου, μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα, που είχα πρωτοδεί στο μουσείο της Θεσσαλονίκης πριν ακόμα μεταφερθεί στην υπέροχη τούμπα της Βεργίνας. Ξαπλωμένος μέσα σε μιαν γυάλινη προθήκη, δίπλα σε ένα παράθυρο απ’ όπου έμπαινε ο φθινοπωρινός ήλιος, μόνος ανάμεσα σε γυάλινα κουτιά με εκατοντάδες υλικά απομεινάρια, γυμνός από τα σάβανα και τα κτερίσματα που του προσφέρθηκαν ως νεκρικές τιμές, ο Φίλιππος ο βασιλιάς και πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρισκόταν εκεί εκτεθειμένος στα μάτια των διαβατών του μουσείου.
Η εικόνα του είναι ένας από τους σταθμούς της πνευματικής ζωής μου. Ήταν η απευκταία κατάληξη ενός ηγέτη, ενός πολεμιστή, στα χέρια ανάξιων απογόνων. Η σωρός του ήταν η ύβρις των άμυαλων, αλλά και νουθεσία για το μέλλον. Ποιος άραγε θα τυλίξει με τέτοια αγάπη και αφοσίωση το νεκρό των σημερινών ηγετών; Ποιος θα κλάψει για αυτούς;
Ο βασιλιάς της Μακεδονίας κι ο άγνωστος, ακόμη, πολεμιστής της Πύλου, ανήκουν σε εκείνη την φουρνιά των ανθρώπων που πέρασαν ζωντανοί στην ζωή και στον θάνατο. Έζησαν αγαπώντας την ζωή, πολεμώντας για την ζωή, φθάνοντας για το χατίρι της μέχρι τον θάνατο. Τότε που οι πόλεμοι δεν γίνονταν από ηγέτες δειλούς που δίνουν διαταγές από την ασφάλεια των θωρακισμένων γραφείων τους. Τότε που οι Αρχηγοί είχαν πρώτοι μυρίσει το αίμα κι είχαν πληγές να δείξουν στο σώμα τους. Τότε που οι άντρες πέθαιναν στην μάχη όπως οι γυναίκες πέθαιναν στην γέννα: για ένα νέο, καλύτερο Αύριο.
Τότε που οι πόλεμοι ήσαν άγριοι όσο άγρια ήταν και η ζωή. Μόνο που εκείνοι οι άντρες είχαν το θάρρος να πουν το «ναι» στην Μοίρα, και την λεβεντιά να αναμετρηθούν με τον αντίπαλο. Να νικήσουν ή να νικηθούν. Να ζήσουν ή να πεθάνουν. Διάβαζα για τον άγνωστο πολεμιστή της Πύλου, λίγο μετά που είδα την φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα στην Σύνοδο της Ευρωπακής Ενώσεως για το «προσφυγικό ζήτημα». Κατηφής, σκυφτός, με τα χέρια στις τσέπες, στο περιθώριο της φωτογραφίας, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ούτε Πρωθυπουργό θύμιζε, ούτε Έλληνα. Μάλλον ένα παιδί χαμένο στις σκέψεις του, που σκουντούσε μηχανικά το χώμα με την μύτη του παπουτσιού του. Είναι πασιφανές ότι η πίεση, η οποία ασκείται συστηματικά στην κυβέρνηση αλλά πρώτιστα στον ίδιο, έχουν αρχίσει να φέρνουν το αποτέλεσμα που οι «εταίροι» περίμεναν.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος που κατρακυλάει στην ψυχολογική αστάθεια, όπως φάνηκε κι από τις αμήχανες φωτογραφίες του στην υποδοχή του Γάλλου Προέδρου Ολάντ. Μπορεί τα κομμουνιστικά αντανακλαστικά του να λειτουργούν ακόμη, βοηθούμενα από τους συντρόφους του που γλυκάθηκαν στην εξουσία, και δεν θα τον αφήσουν εύκολα να την εγκαταλείψει, αλλά η πραγματικότητα του Πρωθυπουργού είναι διαφορετική και δεν κρύβεται πλέον. Ίσως και να λυπόμουν τον Αλέξη Τσίπρα ως άτομο, αλλά δεν θα λυπηθώ τον Αλέξη Τσίπρα ως ηγέτη.
Η επανάσταση που ενδεχομένως ονειρεύτηκε, του γλίστρησε μέσα από τα χέρια, αλειμμένα με το λάδι της ατολμίας και του ωφελιμισμού. Ο προκάτοχός του δεν μπορεί βεβαίως να συγκριθεί στην κακία, τον εγωισμό και την εκδικητικότητα που τον οδήγησαν στην παραφροσύνη. Αυτόν δεν τον λυπούμαι ούτε ως άνθρωπο. Και τους δυο, Αριστερούς και Δεξιούς, οφείλουμε να τους πολεμήσουμε γιατί εξαθλιώνουν τον Λαό μας, και ξεπουλούν την Πατρίδα μας.
Και μαζί να τους περιφρονούμε. Αξίζουν την περιφρόνησή μας όχι γιατί δεν στάθηκαν αντάξιοι του καθήκοντός τους, γιατί αυτό ορίζεται και από τις ικανότητες, τα χαρίσματα και τις αντοχές του κάθε ανθρώπου, αλλά γιατί ήσαν ασυνεπείς απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς τους. Κι ακόμη γιατί ήσαν ασυνεπείς στο πιο επιτακτικό, στην ύψιστη απαίτηση του ανθρώπινου βίου που είναι η ίδια η Ζωή. Στο δίλημμα που τους τέθηκε, αντί για Ζωή, απάντησαν Θάνατος. Θάνατος για τον λαό, για την πατρίδα, για την αξιοπρέπειά τους.
Στο ίδιο δίλημμα εμείς οι Εθνικιστές απαντούμε: Ελευθερία.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/polemistes-kai-hgetes#ixzz3qRJFyhqO