Όταν ο “αντιρατσισμός” υπερτερεί του “αντιμνημονιακού” αγώνα

Η μη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο πανηγυράκι του πρόσφατου αντιρατσιστικού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μετά την αρνητική απόφαση των οργανωτών αυτού του φαιδρού πανηγυριού, βγάζει ειδήσεις αρκετά ενδιαφέρουσες. Ένας γνωστός αντιεθνικιστής, «αντιρατσιστής», «αντιφασίστας», κ.τ.λ., ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, έγραψε πριν από λίγο καιρό ένα ενδιαφέρον (ως προς τα πράγματα που αποκαλύπτονται) άρθρο στην «Αυγή» γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Να (υπεν)θυμίσουμε ότι ο τύπος αυτός είχε διατυπώσει παλαιότερα απόψεις για τα «απαραίτητα ποσοστά βίας», τα οποία θεωρούνται αναγκαία για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού…

Προσπαθώντας, λοιπόν, να υπεραμυνθεί της άποψης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συμμετάσχει κι αυτός στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Με το κριτήριο λοιπόν, της πράξης, ο μνημονιακός πια ΣΥΡΙΖΑ έχει ανθρώπους που δίνουν μάχες σε αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, δίκτυα αλληλεγγύης, τοπικά συμβούλια, και βεβαίως στη Βουλή. Αντίστοιχα, παρά τις υστερήσεις, η κυβερνητική πολιτική του στο μεταναστευτικό, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν είναι το αντίστοιχο του ΤΙΝΑ- αντίθετα, εξοργίζει τη Δεξιά και την Ακροδεξιά: στην ιθαγένεια, στον Ελαιώνα, στην εν γένει διαχείριση των προσφυγικών ροών, στη στάση απέναντι σε καταλήψεις αλληλεγγύης. Μολονότι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει πλησίστιος προς τον σοσιαλφιλελευθερισμό, νομίζω ότι η μετωπική αντιπαράθεση μαζί του στο αντιρατσιστικό κίνημα αποτελεί περιττή αντιπαλότητα».

Ο Παπαδάτος με τα λεγόμενά του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτει τον πραγματικό λόγο ύπαρξης τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των διαφόρων αντιρατσιστικών οργανώσεων. Η καταπολέμηση του Εθνικισμού, η προώθηση του εθνομηδενισμού, η επιβολή των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, η μετατροπή του ομοιογενούς εθνικά Λαού της Χώρας σ’ έναν πολτοποιημένο και ετερόκλητο πληθυσμό «εμπλουτισμένο» με κάθε λογής αλλοδαπούς, αποτελούν τον στρατηγικό και κύριο κοινό στόχο τους. Ο αντιμνημονιακός αγώνας, τα εργασιακά δικαιώματα, οι λαϊκές κατακτήσεις αποτελούν όχι απλώς δευτερεύοντα στοιχεία, αλλά έχουν και ξεκάθαρα παροδικό και αναλώσιμο χαρακτήρα, μπροστά στην επίτευξη του μεγάλου σκοπού που είναι η πλήρης διάβρωση και καταστροφή του Εθνικού χαρακτήρα του Κράτους.

Όλα αυτά, φυσικά, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία, ούτε μας εκπλήσσουν. Ήταν ολοφάνερο εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα ότι η εγκαθίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα τον απογύμνωνε από το οποιοδήποτε καταγγελτικό περιεχόμενο και αντικυβερνητικό ρόλο, καθώς θα ήταν υποχρεωμένος την εξουσία πλέον, να την διαχειριστεί αυτός και έτσι ακριβώς έγινε. Η μοιραία φθορά του ΣΥΡΙΖΑ στην άσκηση της εσωτερικής πολιτικής, με την πλήρη μεταστροφή του στις πιο σκληρές μνημονιακές θέσεις, είναι μοιραίο ότι θα τον οδηγήσει σε δυσχερή πολιτικά θέση. Οι κάποτε καταγγέλλοντες τα δύο πρώτα Μνημόνια έγιναν καταγγελλόμενοι, ως οι εφαρμοστές του τρίτου (πιο σκληρού) Μνημονίου, το οποίο καλούνται πλέον να εφαρμόσουν. Το «αντίτιμο» γι’ αυτή την εξ ολοκλήρου μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ασφαλώς η ανοχή και η στήριξη τόσο του ξένου παράγοντα, όσο και των ντόπιων «τσιφλικάδων» απέναντι στην κυβέρνηση αυτή.

Από την άλλη μεριά, όμως, η ολοκληρωτική διολίσθηση στην καθεστωτική διαχείριση της αντεθνικής και αντιλαϊκής πολιτικής, «πρέπει» να έχει ως αντίβαρο ένα «επαναστατικό» προφίλ σε άλλο τομέα. Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ  στην οικονομική του πολιτική άναβε μέχρι πρότινος «φλας» αντιμνημονιακά και τελικά έστριβε μνημονιακά, φρόντιζε ταυτόχρονα να εκτονώνει την οργή τόσο των μελών του, όσο και του ευρύτερου κύκλου του στην εξάσκηση του «αντιφασιστικού» και «αντιρατσιστικού» αγώνα.

Αυτό, ακριβώς, τονίζει με τα όσα γράφει ο Παπαδάτος. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έγινε πλέον μνημονιακός «και με την βούλα», μπορεί να πρόδωσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου Λαού, μπορεί να ξεπούλησε κι αυτός την δημόσια περιουσία της Χώρας, μπορεί να επιτάχυνε ακόμη περισσότερο την ανέχεια, την εξαθλίωση και την επιχείρηση «κινεζοποίησης» του Ελληνικού Λαού, μπορεί να εξελίσσεται σε μια εθνοκτόνο και λαομίσητη κυβέρνηση, αλλά -όπως ομολογεί και ο Παπαδάτος- «στην ιθαγένεια, στον Ελαιώνα, στην εν γένει διαχείριση των προσφυγικών ροών, στη στάση απέναντι σε καταλήψεις αλληλεγγύης» ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται κάτι παραπάνω από συνεπής στην εθνομηδενιστική, διεθνιστική και πολυπολιτισμική του ατζέντα.

Το ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει πλησίστιος προς τον σοσιαλφιλελευθερισμό»  δεν σημαίνει ότι είναι κάτι το τρομερό, οπότε «η μετωπική αντιπαράθεση μαζί του στο αντιρατσιστικό κίνημα αποτελεί περιττή αντιπαλότητα», όπως ομολογεί  και πάλι ο Παπαδάτος. Και έχει δίκιο μέσα απ’ αυτήν ακριβώς την κυνική του ομολογία.

Σημασία, γι’ αυτόν και τους ομοίους του, έχει η αποεθνικοποίηση της Ελλάδας και η μετατροπή της σε μια χοάνη πολυπολιτισμού. Αυτοί είναι οι απαράβατοι όροι, οι «κόκκινες γραμμές» που δεν πρέπει να παραβιαστούν από τους απανταχού «αντιρατσιστές» και «αντιφασίστες». Τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι είναι θέματα αναλώσιμα, τα οποία μπορούν άνετα να παραμερισθούν, ως προς την υποτιθέμενη άρνηση απέναντι σ’ αυτά. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ οι διεθνιστές δεν είχαν γνήσια φιλολαϊκή διάθεση, γιατί ποτέ δεν ανήκαν πραγματικά στον χώρο της ουσιαστικής εργασίας. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/otan-o-antiratsismos-uperterei-tou-antimnhmoniakou-agwna#ixzz3rAunf6oO