Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από την ζωή η δασκάλα Στέλλα Πάνου – Νίκα, η οποία είχε αφιερώσει κυριολεκτικά την ζωή της στα μικρά Ελληνόπουλα της Χιμάρας στην Βόρειο Ήπειρο και στην εκμάθηση – διάδοση των Ελληνικών γραμμάτων στην αλύτρωτη περιοχή! Πριν ακόμη επαναλειτουργήσει το Ελληνικό σχολείο στην Χιμάρα το 2007, η αείμνηστη και γενναία δασκάλα μάζευε τα παιδιά πίσω από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, όπου και τα μάθαινε Ελληνικά γράμματα και Ιστορία, καθώς και τα τραγούδια και τις παραδόσεις της Ηπείρου.
Εννοείται, φυσικά, ότι η είδηση του θανάτου της δεν απασχόλησε ούτε στο ελάχιστο τόσο τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια όσο και τα αντίστοιχα κρατικά, τα οποία συνεχίζοντας να λειτουργούν με μια απαράδεκτη συντεχνιακή αντίληψη επιμένουν να μας πληροφορούν με λεπτομέρειες για τον βίο και την πολιτεία του κάθε εντελώς αγνώστου δημοσιογράφου που έφυγε από την ζωή. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τον κάθε εκπρόσωπο του «προοδευτισμού» που είχε την ίδια μοίρα.
Μόνο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που έχουν τάξει την ζωή τους στην προάσπιση των Εθνικών Ιδεωδών και στην αναβίωση (έστω και με έμμεσο τρόπο) του «Κρυφού Σχολείου» δεν επιτρέπεται να υπάρξει η παραμικρή πληροφόρηση για την απώλεια της ζωής τους. Ακριβώς γιατί η απαραίτητη αναφορά στις εν ζωή δραστηριότητές τους θα δημιουργούσε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους ποικίλους εκπροσώπους του εθνομηδενισμού, της πολυπολιτισμικότητας και της αποδόμησης της Ελληνικής Ταυτότητας, Ιστορίας και Παράδοσης, οι οποίοι πολλές φορές όχι μόνο κηδεύονται «δημοσία δαπάνη» αλλά και ζούσαν με τον ίδιο τρόπο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-thanatos-mias-ellhnidas-daskalas-ths-chimaras-kai-h-upokrisia-twn-mme#ixzz3sOqKj5Na
