Ο απόηχος των ανιστόρητων και αντεθνικών απόψεων Φίλη όχι μόνο κράτησε αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά έδειξε για πολλοστή φορά το μέγεθος της υποκρισίας που διέπει όλους εκείνους τους δήθεν «υπερασπιστές της ελεύθερης γνώμης, όποια και αν είναι αυτή, όσο ακραία κι αν ακούγεται».
Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τον ίδιο τον Φίλη. Ας αφήσουμε το αυτονόητο του παραλόγου της όλης υπόθεσης. Το ότι, δηλαδή, ο υπουργός Παιδείας ενός κράτους και μιας κυβέρνησης που υποτίθεται πως εκπροσωπεί το Έθνος των Ελλήνων, χρησιμοποιεί μια φρασεολογία και πολύ περισσότερο μια τακτική σε βάρος τόσο των Εθνικών συμφερόντων όσο και εναντίον της μνήμης αναρίθμητων προγόνων μας, οι οποίοι σφαγιασθήκαν από τις ορδές του αιμοδιψή Κεμάλ.
Ας αφήσουμε, επίσης, το γεγονός ότι πίσω από τις δηλώσεις του, όπως «αυστηρή επιστημονική έννοια», κρύβεται στην πραγματικότητα ένας ανιστόρητος τύπος, χαμένος μέσα στις ψευδαισθήσεις των διεθνιστικών του ιδεοληψιών. Ας σταθούμε σε κάτι άλλο, το οποίο φανερώνει το (ανύπαρκτο) ηθικό βάρος του Φίλη και την αναντιστοιχία του σε σχέση με τα όσα υποστήριζε ο ίδιος (αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ) στο παρελθόν.
Αφού είπε αυτά που είπε ο Φίλης, βγήκε στην Βουλή και με θράσος προσπάθησε να παραστήσει τον… ατίθασο ερμηνευτή των απόψεών του. «Δεν είμαι καραγκιόζης πολιτικάντης για να αλλάξω τις απόψεις μου», δήλωσε με υφάκι από το βήμα ο ευτραφής υπουργός. Μάλιστα, προηγουμένως, είχε βγει ο περιβόητος Ψαρράς χαρακτηρίζοντας ως «επίδειξη πολιτικής ευθύτητας σπάνια, για σύγχρονο πολιτικό» την τοποθέτηση Φίλη, με την οποία αμφισβητεί την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Και εντάξει, ο Ψαρράς είναι αυτός που είναι παρουσιάζοντας περίπου ως άξιο θαυμασμού τον ανυποχώρητο στον εθνομηδενισμό Φίλη. Ας δούμε, όμως, πόσο «τζάμπα μάγκας» είναι τελικά ο Φίλης.
Πώς είναι δυνατόν να έχει μια θέση αντίθετη με την επίσημη τοποθέτηση της κυβέρνησης στην οποία ανήκει (ασχέτως αν αυτή η αντίθεση έχει ξεκάθαρα ψευδή και υποκριτικό χαρακτήρα) πάνω στο ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων και να μην κάνει το πιο φυσιολογικό, δηλαδή να παραιτηθεί από την υπουργική καρέκλα του; Τόσο πολύ άνετα νιώθει σφηνωμένος μέσα σ’ αυτήν; Και αφού, όπως λέει, δεν είναι «καραγκιόζης πολιτικάντης», για να αλλάζει κατά το δοκούν τις θέσεις του, τότε τι έχει να πει για την αναντιστοιχία των υπολοίπων απόψεών του μέχρι το δημοψήφισμα σε σχέση μ’ αυτές που έχει σήμερα; Πώς δέχεται να διαψεύδει ολοκληρωτικά τον ίδιο του τον εαυτό, να εξευτελίζει την όποια αξιοπρέπεια και αξιοπιστία του, να αποδρά με τον πιο χυδαίο τρόπο από τις άλλοτε υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «κατάργηση του μνημονίου», πράττοντας τόσο αυτός όσο και η κυβέρνησή του τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα υποστήριζε μέχρι πριν από λίγους μήνες;
Αν είχε ηθικό όγκο, και όχι απλώς πάμπολλα περισσευούμενα κιλά λίπους, δεν θα μπορούσε να δεχθεί σε καμιά περίπτωση οι υποσχέσεις για αυξήσεις των συντάξεων να μετατρέπονται σε νέες μειώσεις, η υποτιθέμενη ελάφρυνση της φορολογίας να καταλήγει σε μια ακόμη φοροκαταιγίδα, η προτροπή για σκίσιμο των μνημονίων να οδηγεί τελικά στην σύναψη ενός νέου πολύ χειρότερου μνημονίου, οι εκ του ασφαλούς κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης λεκτικοί λεονταρισμοί για «εθνική αξιοπρέπεια» και «σπάσιμο της μνημονιακής αλυσίδας» να μεταμορφώνονται σε χρόνο ρεκόρ σε γλοιώδη υποτέλεια. Σε όλα τα παραπάνω, ο Φίλης δέχθηκε να αλλάξει εξ ολοκλήρου και ριζικά τις απόψεις του κάνοντας μια θεαματική κωλοτούμπα στα μέχρι τότε λεγόμενα και γραφόμενά του.
Για την λέξη και πολύ περισσότερο την έννοια της Γενοκτονίας των Ποντίων έμεινε αμετανόητος. Και όμως, αυτή την αθλιότητα κάποιοι την υμνούν ως «επίδειξη πολιτικής ευθύτητας», την ώρα που το πολιτικό αυτό παχύδερμο έκανε «τουμπεκί ψιλοκομμένο» για τον μνημονιακό αυτοεξευτελισμό του. Και καραγκιόζης, λοιπόν, αλλά και πολιτικάντης είναι ο Φίλης. Όσο για τους υποκριτές εκείνους, που με θράσος παρουσιάζονται ως αμύντορες της ελεύθερης έκφρασης οποιασδήποτε άποψης, όπως κάποια (μονοπρόσωπης υποθέτουμε) «Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου», τα λόγια που ξεστομίζουν δείχνουν το μέγεθος της επιλεκτικής ευαισθησίας: «Η δημοκρατία οφείλει να σέβεται κάθε άποψη, όσο ακραία και αν είναι αυτή(…) Οφείλει να σέβεται μια δημοκρατική χώρα γνώμες που υιοθετούν εναλλακτικές αναγνώσεις του ιστορικού παρελθόντος. Γιατί διαφορετικά, εκτός από το να μειώνει το διαφορετικό, καταλήγει να στερεί τον εαυτό του από την αναγκαία ιστορική αυτοσυνειδησία που της χαρίζει η κριτική ματιά της ελεύθερης ιστορικής έρευνας».
Το πόσο σεβαστή είναι «κάθε άποψη» φάνηκε στην περίπτωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μια άποψη που εκφράζει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, και επομένως δεν έχει καν τον χαρακτήρα της ακραίας ή περιθωριακής θέσης, όχι μόνο δεν είναι σεβαστή στο ελάχιστο από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, τα ΜΜΕ και τους θεσμικούς φορείς, αλλά αντιμετωπίζεται με αποκλεισμούς, ποινικές διώξεις, φυλακίσεις, ακόμη και δολοφονίες. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-epilektikh-euaisthhsia-gia-thn-eleutheria-ths-apopshs#ixzz3sV877OkQ